De Schotse regisseur John Maclean, ex-muzikant bij The Beta Band, is in ons land om zijn existentiële western Slow West te promoten. Knack Focus ging met hem in gesprek op het Film Fest Gent. ‘Mijn eerste kortfilm met Michael Fassbender heb ik met m’n gsm gemaakt.’
In Slow West gaat een zestienjarige jongen op zoek naar liefde in het negentiende eeuwse Amerika. De tengere Jay Cavendish (Kodi Smit-McPhee) reist zijn vlam achterna, een meisje dat halsoverkop met haar vader uit de Schotse highlands is vertrokken. Het joch is echter nauwelijks opgewassen tegen het geweld dat in deze desolate omgeving abrupt toeslaat. Michael Fassbender vertolkt de cynische outlaw die hem door het onherbergzame landschap loodst en zijn beschermeling wordt. De interactie tussen de twee vormt de spil van deze gevoelige western over de menselijke natuur.
Slow West is Macleans langspeeldebuut. Want voor hij filmmaker werd, speelde hij bij The Beta Band en The Aliens, twee Schotse indiebands waarvan hij de videoclips regisseerde. ‘Ik ben volledig met muziek gestopt, onze zanger wou graag solo gaan en eigenlijk waren we blij met zijn keuze. Op creatief gebied hadden we het eindpunt bereikt’, vertelt Maclean. ‘Mijn interesse in cinema was toen al zeer groot, dat is altijd al mijn eerste liefde geweest. Ik wou graag de controle hebben over onze videoclips – dat was een beetje mijn filmschool. Het waren niet louter clips met frontale beelden van de groep, eerder kortfilms.’
Dankzij Michael Fassbender rolde Maclean in de filmwereld. ‘Michael had een paar van mijn in L.A. gedraaide clips gezien, door hem ben ik aan een kortfilm begonnen. Ik kreeg welgeteld één dag om met hem te draaien. Die kans heb ik gegrepen: de film is heel snel opgenomen, met mijn gsm. Daarna volgden er meer. Die kortfilms bleken voldoende succesvol (voor Pitch Black Heist won Maclean een BAFTA-award, nvdr.) om een eerste langspeelfilm te kunnen maken.’
Je hebt teken -en schilderkunst gestudeerd aan het Royal College of Art in Londen. Maak je als regisseur gebruik van die bagage?
MACLEAN: Dat ik die achtergrond heb en dus nogal visueel ingesteld ben, heeft me zeker geholpen bij de composities – het camerawerk in Slow West is nogal statisch. Ik kan terugvallen op dat rijke verleden: religieuze schilderijen, moderne kunst… Dat kan gaan van de manier waarop het bloed op de muur spat tot referenties naar een canvas van Christus aan het kruis. Het zou voor mij bijna ondenkbaar zijn om als filmmaker niet met kunst bezig te zijn.
Slow West is een klassieke re-interpretatie van de western-iconografie. Zijn er titels uit het genre die een grote invloed op jou hebben gehad?
MACLEAN: Misschien is McCabe & Mrs. Miller (1971) van Robert Altman van invloed geweest, maar ik wilde eigenlijk eerder naar films buiten het westerngenre verwijzen. In Slow West zitten veel referenties naar de Japanse of Europese cinema: Robert Bressons Un condamné à mort s’est échappé, Woman in the Dunes van Hiroshi Teshigahara, of John Carpenters Assault on Precint 13. (denkt na) Eigenlijk zijn dat op een bepaalde manier ook allemaal westerns (lacht).
Vandaag worden er te veel grootschalige films gedraaid met cgi en gigantische sets, de schoonheid van de western is wat verloren gegaan. Ik voel een veel groter verwantschap met de werkwijze van Kurosawa of Bresson, die oog hadden voor kleine details. Het is veel belangrijker om te investeren in de belichting of de invloed van het weer of de kostuums, dan in duizenden figuranten, grote sets en speciale effecten.
Vroeger werden er veel westerns gemaakt, nu is het genre zo goed als uitgestorven. Was Slow West een risico?
MACLEAN: Westerns zijn inderdaad minder grote box office-successen dan sciencefictionfilms of comic-verfilmingen. Maar als je kijkt naar de mensen met wie ik heb gewerkt (Film Four, BFI, alle lieden in Nieuw-Zeeland), blijkt dat zij eigenlijk allemaal doodgraag een western willen maken (lacht). Ze koesteren een bijna verborgen liefde voor het genre.
Dieter Vanden Bossche
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier