Met de financiële crisis als commerciële incentive keert Stone terug naar Wall Street, waar we 24 jaar na het origineel opnieuw kennis maken met überspeculant Gordon ‘Greed is Good’ Gekko.
Na het floppen van Alexander, World Trade Center en W. leek de carrière van Oliver Stone linea recta op een krach af te stevenen, en dus achtte de (voormalige) bazookafilmer het hoog tijd om één van ouwe hits af te stoffen. Met de huidige financiële crisis als handige, commerciële incentive keert Stone daarvoor terug naar Wall Street, waar we 24 jaar na het origineel opnieuw kennis maken met überspeculant Gordon ‘Greed is Good’ Gekko. Die heeft nadat hij uit de gevangenis werd ontslagen discreet opnieuw carrière gemaakt in het lezingencircuit als beursgoeroe, al hoopt het glibberige kapitaalreptiel nog altijd stiekem zijn macht van weleer te kunnen heroveren.
Wanneer een jonge, ambitieuze makelaar (Shia LaBeaouf) bij hem aanklopt omdat hij op trouwen staat met zijn dochter (Carey Mulligan) en nog eitje te pellen heeft met zijn baas, ruikt Gekko dan ook opnieuw zijn kans. Hoewel Stone de gladgeföhnde Gekko enkele heerlijk cynische slogans en oneliners in de mond legt en het échte failliet van de Lehman-Brothers bank gebruikt als fictief globaal beurscomplot, heeft de sequel nooit de impact van het origineel. Net als in zijn vorige flops blijkt Stone audiovisueel uitgeraasd en dreigen de talloze montagestukjes van dalende beurscijfers en New Yorkse designkantoren te verwateren tot een langgerokken videoclip voor Bloomsberg of een ander financiëel tv-kanaal. Bovendien geeft Stone ook op geen enkel moment de indruk te weten waarop hij zijn filmisch kapitaal moet verwedden.
Op de privébesognes van Gekko (een beetje mak neerrgezet door Michael Douglas) die terug wil aanpappen met zijn dochter en zijn aanstaande schoonzoon. Of op de corporate crime plot die er lukraak tussen lijkt gekwakt. Geen complete fausse queue met dank aan de behoorlijke cast (inclusief cameo van de originele rookie Charlie Sheen) en het vakkundige camerawerk van Rodrigo Prieto, al lijkt Stone – net als het globale woekerkapitalisme en that malfunctioning corporation called the USA – dringend aan een creatieve injectie toe.
