Regisseur Lieven Van Baelen bedacht het script voor ‘Rookie’ in zijn Portugese boomhut

Regisseur Lieven Van Baelen levert met Rookie – een motordrama starring Matteo Simoni en Veerle Baetens – zijn debuutfilm af. Maar een groentje is hij zelf allerminst.

Je was licht- en cameraman voor Wim Vandekeybus en Michaël R. Roskam, maakte een muziekvideo voor Stromae en deed veel reclamewerk voor big brands.

Lieven Van Baelen: Ik ga zeker niet klagen over reclame, het is een heel toffe job en ik heb er veel door kunnen reizen. Maar het is vluchtig. Karakters kun je er niet mee neerzetten, dat frustreert op de duur. Het verhaal van Rookie heb ik zelf bedacht en met twee Engelse scenaristen uitgewerkt. Deels vanuit Portugal, want elke zomer zit ik hier twee maanden een beetje afgezonderd, dicht bij de natuur. Ideeën die thuis niet willen komen, heb ik hier soms maar te plukken. Ik leef vooral in de boomhut die ik heb gebouwd. Mijn vrouw en kinderen zitten in het huisje hiernaast. (lacht)

Decoupeerzaag en winkelhaak zijn onderschatte creatieve stimuli.

Van Baelen: Onlangs ben ik aan het stuwmeer vlakbij gestoten op een bosje met Indische bamboe van vijftien centimeter dik en zes, zeven meter hoog. Die ben ik beginnen te rooien om ermee te bouwen. Zo heb ik me dus in de bamboearchitectuur verdiept. Het is een heel ecologisch materiaal, beresterk. Ik heb veel bewondering voor de bamboeconstructies van Martin Tam, een architect uit Hong Kong, en de Australiër Esan Rahmani, met zijn heel geavanceerde ontwerpen. Ja, als ik hier zit, dan doe ik mijn culturele ontdekkingen vooral op het internet.

Geen boeken in de koffer?

Van Baelen: Neen, maar ik heb eerder dit jaar wel wat titels van Niccolò Ammaniti herlezen: Zo God het wil en Ik haal je op, ik neem je mee. Nog altijd steengoed. Hij maakte vroeger deel uit van de ‘jonge kannibalen’, een groep Italiaanse schrijvers die wat ruiger en volkser schreven. Voor mij zijn zijn boeken een kruising tussen Houellebecq en Koch, met personages die losers zijn maar voor wie je toch veel sympathie opbrengt.

Welke bewegende beelden heb je onlangs goedkeurend ondergaan?

Van Baelen: De HBO-miniserie I Know This Much Is True vond ik geweldig. Mark Ruffalo speelt daarin zowel de magere als de dikke tweelingbroer. (lacht) Sowieso is hij een fantastische acteur, maar nu moesten ze filmen met zes maanden ertussen omdat hij helemaal moest transformeren. Niet alleen inhoudelijk straf, maar ook technisch: maak maar eens een perfect aansluitend tegenshot met zoveel tijd ertussen. Op Netflix heb ik graag gekeken naar Wild Wild Country, die docuserie over hoe de sekte van Bhagwan Shree Rajneesh in Amerika een dorpje inpalmde, met alle bijbehorende duistere kanten en kleurrijke figuren. O ja, ik wilde ook nog twee fotografiereeksen vermelden die ik hier onder de mooie sterrenhemel vanop mijn laptop graag op een muur projecteer. Martin Parr heeft jarenlang overal mensen in McDonald’s-restaurants gefotografeerd, en Bruno Barbey maakte in de jaren tachtig een rondreis door Polen – die architectuur, die kostuums… prachtig. Ziedaar mijn twee culturele hoogtepunten in centraal Portugal. (lacht)