Regisseur Guillaume Canet: ‘Van films op een smartphone krimpt mijn hart ineen’

Hij deelt de sponde met Marion Cotillard, wordt bezongen door Morrissey én doet mee in Doubles vies, de nieuwe film van Olivier Assayas. La vie est belle pour Guillaume Canet, zolang je geen smartphone of e-reader bovenhaalt, tenminste.

Heeft het gedrukte woord in deze tijden van e-readers, blogs en Instagram nog een toekomst? En drijft de digitale revolutie ons naar de culturele afgrond of naar nieuwe pieken van beschaving? Dat zijn de gewichtige vragen die worden gesteld in Doubles vies, de nieuwste film van Olivier Assayas. Toch houdt de Franse maker van heel diverse films als Clean (2004), L’heure d’été (2008) en P ersonal Shopper (2016) het bedrieglijk licht en luchtig. Verwacht een film over onzekere, moderne liefde in onzekere, moderne tijden, inclusief humor, amoureuze intriges én een mooie ensemblecast waarin Guillaume Canet een Parijse uitgever speelt die zowel professioneel als privé onder vuur komt te liggen.

‘Het is spannend om te zien hoe onze culturele consumptiepatronen aan het veranderen zijn’, aldus Canet, die niet alleen als acteur maar ook als regisseur zijn strepen verdiende én al een poos Frankrijks beroemdste glamourkoppel vormt met Marion Cotillard. ‘Tegelijk is het beangstigend. Als ik mensen films zie bekijken op een smartphone, krimpt mijn hart ineen. Noem me old school, maar cinema laat zich niet vertalen naar een beduimeld schermpje, zoals je een boek niet kunt vervangen door een e-reader. Je moet kunnen opgaan in film en literatuur, en dat kan niet als je hun fysieke realiteit wegneemt.’

Spreek je daar mensen op aan?

Guillaume Canet: Dat wil en durf ik niet. Ik zat eens in een vliegtuig naast een kerel die naar Blood Ties(Canets misdaaddrama met Clive Owen, Marion Cotillard en Matthias Schoenaerts, nvdr.) aan het kijken was. Net toen de emotionele climax eraan kwam, zette hij zijn oortjes af en vroeg hij de stewardess om een drankje. Waarop hij verder keek, zonder terug te spoelen. Ik kon hem wel wurgen. Ik heb dan ook maar een drankje besteld. Een whisky, om mijn depressie door te spoelen. (lacht)

Hebben we hier met een technofoob te maken?

Canet: Ik heb niets tegen nieuwe technologie. Ik skype. Ik kijk naar Netflix. Alleen is het probleem met deze tijd: alles moet tegelijk gebeuren, waardoor je niets meer echt ten volle doet. Het zijn ook gevaarlijke tijden voor cinema. Mijn vorige film, Rock’n Roll, werd 400.000 keer gedownload op één dag. Het gevolg is dat producenten niet meer durven te investeren in cinema, wat resulteert in minder kwaliteit en minder bezoekers. Toch wil ik niet te negatief klinken. Tien jaar geleden al kondigde George Lucas aan dat we geen acteurs meer zouden nodig hebben, maar zo’n vaart zie ik het niet lopen.

De technologie helpt toch om een publiek te bereiken?

Canet: It’s part of the game. Ik heb een Instagram-account, maar ik kan er amper mee werken. Ik voel me oud wanneer ik weer eens niet weet hoe ik een video moet posten. Ik voel ook niet de minste behoefte om mijn privéleven te delen met onbekenden. Ik heb vrienden die vroeger heel discreet waren, en plots postten ze vakantiekiekjes of foto’s van wat ze hadden gegeten. Dan denk ik: wat is er met jou gebeurd? Mensen raken verslaafd aan hun virtuele ik, aan de geïdealiseerde versie van zichzelf. Ze worden acteur in hun eigen leven, regisseur van hun imago. Sociale media teren op onzekerheden, en blijkbaar zijn er miljoenen onzekere en eenzame mensen.

Veel acteurs zijn blijkbaar ook onzeker, toch als je hun facelifts en botoxkoppen ziet.

Canet: Ik draag mijn grijze haren en rimpels als eretekens. Er zijn acteurs die in hun contract laten opnemen dat elke rimpel digitaal moet gewist worden. Hoe triest is dat? Als je me ooit ziet met gewitte tanden, geverfd haar en een strak getrokken kop die geen enkele expressie meer toelaat, weet dan dat ik heel erg onzeker en eenzaam ben.

Mag men je lastig vallen voor een selfie?

Canet: Als iemand me dat beleefd vraagt, dan ga ik beleefd mee op de foto. Ik merk wel dat ik er in de helft van de gevallen maar half op sta, want mensen willen vooral zichzelf in beeld brengen. Het gaat om ik, ik, ik. Het is geen toeval dat een iPhone zo heet, en niet YouPhone.

Kunnen jij en Marion nog een normaal leven leiden in deze socialemedia-tijden?

Canet: We doen ons best, maar het is soms lastig, en niet alleen door mensen die overal hun smartphone op ons richten. Toen we ons zoontje Marcel na de geboorte mee naar huis namen, had een fotograaf zich in onze tuin verschanst. Dat is zo’n uniek privémoment, en dan is er een idioot die daar geen enkel respect voor heeft. Ik heb hem een klap verkocht. Dat heeft me een rechtszaak opgeleverd, maar ik heb sindsdien wel geen paparazzo meer in onze tuin gezien. Geweld werkt. Soms. (lacht)

Slotvraag: ken je de Morrissey-song Home Is a Question Mark? Daarin zingt hij: ‘Another film on replay…’

Canet:(vult enthousiast aan) ‘This time Hell with Guillaume Canet’. Een vriend belde me. ‘Heb je de nieuwe plaat van Morrissey al gehoord? Hij zingt over jou.’ Ik kon het niet geloven. Ik wilde absoluut weten waarom Morrissey over me zong, en ondertussen heb ik hem ontmoet. Hij bleek superaardig, én een fan van mijn films. Marion heeft een Oscar gewonnen. Ik word vermeld in een Morrissey-song. Wat mij betreft staan we quitte. (lacht)