Regisseur Derek Cianfrance: ‘Dat ik als kind naar ‘Days of our Lives’ keek, heeft sporen nagelaten’

Derek Cianfrance © REUTERS

Een gesprek met de regisseur van Blue Valentine, The Place Beyond The Pines en nu ook het melodrama The Light Between Oceans, in première gegaan op het Film Fest Gent. ‘Deze film draait om de vraag: ‘Kan de liefde kinderen overleven?”

Michael Fassbender, Alicia Vikander en topcomponist Alexandre Desplat: de guest list van The Light Between Oceans oogt bepaald indrukwekkend. Fassbender en Vikander spelen Tom Sherbourne en zijn echtgenote Isabel, een koppel dat beslist een kind, dat ze van de dood redden, op te voeden.

Dat verhaal komt niet uit de koker van regisseur Derek Cianfrance zelf, maar wel van schrijfster M.L. Stedman. Cianfrance baseerde zich namelijk op de debuutroman van Stedman, eveneens The Light Between Oceans getiteld. ‘Ik was mezelf en mijn ideeën beu’, geeft de regisseur grif toe. ‘Al langer was ik op zoek naar een verhaal om te verfilmen. Bij The Place Beyond The Pines (2012) waren de mogelijkheden grenzeloos. Dit keer wilde ik mezelf grenzen opleggen, en dus koos ik ervoor om binnen de grenzen van een bepaald verhaal te werken. Zoals een kind dat in de tuin speelt, maar niet verder dan het hek mag komen. Zo’n hek is wel eens aangenaam, omdat je dan verplicht wordt de beschikbare ruimte optimaal te benutten.’

Waarom koos je net voor deze roman?

CIANFRANCE: Ik heb heel veel scripts en boeken gelezen, maar kon lange tijd niets vinden dat mij zinvol leek. Tot Steven Spielberg me The Light Between Oceans voorstelde. Steven is een bewonderaar van Blue Valentine (2010), hij noemde het zelfs één van zijn lievelingsfilms. Wat treffend is, want ik beschouw Blue Valentine zelf ook als een soort E.T., zonder aliens weliswaar. En wat bleek? The Light Between Oceans is een verhaal dat dezelfde onderwerpen, conflicten en vragen behandelt als ik in mijn vorige films heb gedaan.

Hoe reageerde Stedman toen ze de film voor het eerst zag?

CIANFRANCE: Ze was zeer behulpzaam, vrijgevig en aanmoedigend. De dag dat ze de film gezien heeft, heeft ze niets laten weten, waardoor ik dacht dat ze hem hatelijk vond. Maar blijkbaar was ze die dag gewoon niet in staat erover te praten, omdat ze de hele tijd had zitten te wenen. De film gaf haar het gevoel dat ze begrépen werd.

Ik haat monteren, het is verschrikkelijk. Ik zeg altijd: schrijven is dromen, filmen is leven en monteren is … moordend.

The Light Between Oceans speelt zich af in het Australië van begin de 19de eeuw. Een heel andere setting dan in je vorige films.

CIANFRANCE: Ja. Die setting enthousiasmeerde me én schrikte me af. Maar deze film zou zich zowel honderd jaar eerder als honderd jaar later afgespeeld kunnen hebben. Het gaat hier vooral over relaties tussen mensen. The Light Between Oceans is een menselijke tragedie, maar dan op een oermenselijke plaats en tegen een epische achtergrond. Het is een melodrama.

Wat is je affiniteit met melodrama’s?

CIANFRANCE: Als kind keek ik dagelijks met mijn moeder naar Days of our Lives, ja. Van alle series heb ik daar wellicht de meeste van mijn uren aan besteed. En dat heeft sporen nagelaten. Hoe gênant het ook mag klinken: Days of our Lives zit gewoonweg ín mij, dat kan ik niet ontkennen. Dit verhaal gaf me de kans om eens een echt filmisch melodrama te maken. Er zit veel intimiteit in.

Heb je veel goeie scènes uit de film moeten knippen?

CIANFRANCE: Dat gebeurt bij elke film, ja. Ik haat monteren, het is verschrikkelijk. Ik zeg altijd: schrijven is dromen, filmen is leven en monteren is … moordend. Ik had voor deze film 209 uur aan materiaal. Van elke 100 minuten zijn er dus zo’n 99 geschrapt. Monteren is zoals beeldhouwen. Je verwijdert en verwijdert en verwijdert, tot je uiteindelijk het beeld bekomt dat je wilt bekomen. Ik stop altijd te veel tijd in de montage, want ik wil al het materiaal een kans geven. Maar uiteindelijk is het de film die het in de montagekamer overneemt. Ik druk op de knopjes, maar het is de film die zijn eigen weg uitgaat, die je vertelt wat hij nodig heeft. En zo komt het dat ik ooit een scène met mijn moeder uit een film geknipt heb, en één met vrienden, die nu niet meer met me willen praten. (lacht) Maar in de montagekamer moet je nu eenmaal meedogenloos zijn.

Werd níét uit deze film geschrapt: Michael Fassbender. Hoe was het om met hem te werken?

CIANFRANCE: Hij is een genie, altijd al geweest. Toen hij Magneto speelde in X-Men, gelóófde ik echt dat hij een stoel kon laten bewegen met zijn hersenen. (lacht) De rol van Tom Sherbourne heb ik met hem in gedachten geschreven. Tom heeft ook een heel sterke geest, die hem wijst op het onderscheid tussen goed en kwaad. Zijn hart is dan weer koud.

En zijn vrouwelijke tegenspeelster, Alicia Vikander?

CIANFRANCE: Alicia bracht zichzelf compleet in verlegenheid tijdens de eerste casting. En daarom heeft ze de rol gekregen. (lacht) Ze wilde het niet rustig aanpakken. En zo iemand had ik nodig voor een intens melodrama als dit.

Bij de geboorte van mijn eerste zoon zei mijn schoonmoeder: ‘De liefde die je voor dit kind voelt, zal je de rest van je leven ellendig maken, want je zult nooit stoppen met je zo te voelen’.

Je kon voor deze film ook rekenen op de gerenommeerde componist Alexandre Desplat, bekend van zijn soundtracks voor Argo, The King’s Speech, The Curious Case of Benjamin Button en The Grand Budapest Hotel.

CIANFRANCE: Hij is de beste componist ter wereld. Ik heb hem al vroeg bij het proces van de film betrokken, omdat ik elk personage een instrument wilde laten zijn – Isabel is bijvoorbeeld de piano. Ik heb hem de first cut getoond, zonder muziek, iets wat ik nog nooit eerder gedaan had. Toen hij de film voor het eerst bekeken had, dacht ik dat hij het project zou verlaten. ‘Jouw film heeft geen muziek nodig’, zei hij. Waarop ik hem vroeg: ‘Is dit jouw manier om me te vertellen dat je niet langer een relatie met me wilt?’ (lacht) Hij is een van de mooiste wezens die ik ooit ontmoet heb.

De constructie en deconstructie van de liefde staat vaak centraal in je films. Hoe zat dat hier?

CIANFRANCE: Bij de geboorte van mijn eerste zoon zei mijn schoonmoeder: ‘De liefde die je voor dit kind voelt, zal je de rest van je leven ellendig maken, want je zult nooit stoppen met je zo te voelen’. De liefde voor mijn twee zonen is inderdaad enorm groot, dat valt niet te meten. Maar ook mijn echtgenote zie ik doodgraag. Het klinkt logisch, maar zo evident is dat niet. Wanneer twee geliefden een kind krijgen, richten ze zich vaak uitsluitend op dat kind en verliezen ze zo hun geliefde wat uit het oog. Vandaar dat deze film draait om de vraag: ‘Kan de liefde kinderen overleven?’

Bo Alfaro Decreton

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content