Recensie: Somewhere

Somewhere, winnaar van de Gouden Leeuw en slotfilm Van Filmfestival Gent, heeft iets zeer zelfingenomen over zich. Het is niet enkel de pose van het hoofdpersonage, het zit ook in de wijze waarop regisseur Sofia Coppola ons de dingen serveert.

Somewhere (2010)

Sofia Coppola met Stephen Dorff, Elle Fanning, Michelle Monaghan e.a.

De film is opgevat als een portret van een filmster. Stephen Dorff is Johnny Marco, een acteur die tussen het draaien door verblijft in Château Marmont, Hollywoods bekendste sterrenhotel. Hij wordt neergezet als iemand die niets beters weet te doen met zijn tijd dan in bed liggen, bier zuipen, medicijnen slikken en seks hebben. Coppola zoekt echter nooit de excessen op. Marco’s gedrag en de wijze waarop zijn leven in beeld wordt gebracht, hebben een hoog studentgehalte, weliswaar met een superluxueus laagje. Wanneer zijn elfjarige dochter plots langer bij hem moet verblijven dan verwacht, ontwikkelt zich bij Marco een schuldgevoel meer dan een verantwoordelijkheidsgevoel. Het personage van Dorff blijft echter aan de oppervlakte. Het is aan Elle Fanning als dochter Cleo om het verschil te maken, zij het beperkt. Het elfjarige meisje geniet van dit onwerkelijke leven. Ze kan nog oprecht verwonderd zijn over de wereld van award shows en luxe hotelkamers met privé-zwembad. Het is ook bij haar dat er (zij het maar éénmaal) een echte emotie doorbreekt: in een korte scène huilt ze bescheiden omdat ze niet weet wanneer ze haar moeder zal terugzien.

Meer wil Coppola niet kwijt. Durft ze niet te lossen. Kan ze niet benoemen

Somewhere is deels gebaseerd op haar eigen jeugd met een bekende vader in een wereld die ze als pijnlijk oppervlakkig en eenzaam beschouwt. Toch is het niet duidelijk wat de regisseuse precies bezig hield bij het maken van deze film. Ze houdt zich ver van roem en faam zo eigen aan Hollywood. Ze brengt zaken niet dwangneurotisch in beeld. Haar films zijn niet overladen met geluid, laat staan met een prominent aanwezige soundtrack. Ze verkiest een ingehouden, ietwat naturalistische speelstijl. Ze is niet geobsedeerd door tijd, noch door drama. Ze lijkt wel gefascineerd door het banale, observeert en laat gebeuren. Maar analyseren? Nee, dat doet ze dan weer niet.

Somewhere wil ontroeren als vader-dochterportret, maar slaagt er niet echt in de schoonheid te vatten, noch de lelijkheid te benoemen. Mij lijkt het dat de cineaste zichzelf niet kwetsbaar durft op te stellen. In een film waar (zelf)reflectie in een wereld waar alles fake is centraal staat, lijkt mij net dat essentieel.

Bram De Sutter

Somewhere van Sofia Coppola werd op het filmfestival van Venetië bekroond met de Gouden Leeuw. Ook op het Filmfestival van Gent mag de prent een speciale rol invullen: ze wordt namelijk zaterdag gespeeld als slotfilm van het hele gebeuren.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content