Recensie: Shadow Dancer

De thematiek – familie, trouw en verraad -, het genre – de suspensethriller -, en de hoofdrolspeler – Clive Owen – maken van Shadow Dancer de meest toegankelijke film van James Marsh tot hier toe.

De Engelsman James Marsh maakte tot hier toe vooral furore met bizarre, poëtische documentaires als Winsconsin Death Trip en Man on Wire, al was het maar omdat bijna niemand zijn fictiebuut The King uit 2005 heeft gezien. De kans dat zijn tweede film Shadow Dancer hetzelfde lot beschoren is, lijkt gelukkig nihil wat niet alleen te maken heeft met het feit dat A-Lister Clive Owen er in rondloopt. Ook de thematiek – familie, trouw en verraad – én het genre – de suspensethriller – maken van Shadow Dancer Marsh’ meest toegankelijke film tot hier toe, al is het ook nu weer een emotionele en sensueel gefilmde uppercut.

Alles draait om de relatie tussen Mac en Collette: hij een Britse geheim agent die IRA-strijders moet zien te klissen; zij een moeder uit Belfast die door het IRA wordt ingezet als terroriste. Aan dat laatste komt abrupt een einde wanneer Collette op heterdaad wordt betrapt en door Mac gedwongen om informante te worden. Alleen blijft de vraag of ze wel bereid is om haar broers te verraden, ook al belooft Mac haar en haar dochtertje te beschermen.

Marsh weet niet alleen de suspense gestaag op te bouwen en je terug te flitsen naar Belfast anno 1993, waar het IRA ook bij de naar vrede snakkende lokale bevolking veel aanhang verloren heeft. Hij maakt er tegelijk een pakkend, hyperintens familiedrama van dat door Andrea Riseborough met verve op haar frêle schouders genomen wordt.

Een superieure, emotioneel doorbloedde genrefilm die ergens tussen Steve McQueens Hunger, Ken Loach’ Hidden Agenda en de Hollywoodiaanse samenzweringsthrillers uit seventies in zweeft. Straf spul. (DM)