Recensie ‘Promised Land’

De nieuwe film van Gus Van Sant is een bescheiden, didactische maar warmhartige brok issue-cinema over het exploiteren van moeder natuur en het persoonlijke prijskaartje dat daaraan vast hangt

Geen enkele Oscar- of Golden Globenominatie. Plus: een uiterst slappe box office. Nee, ze lagen in de States niet bepaald wakker van de nieuwe Gus Van Sant, maar wat wil je ook als je een volwassen film maakt die kanttekeningen plaatst bij de Amerikaanse Droom en – rustig blijven, Nic Balthazar! – zowaar een ecologische boodschap uitdraagt.

Matt Damon en Frances McDormand zijn twee ‘executives’ die de inwoners van een hillbilliedorp trachten over te halen om hun land te verkopen aan een groot bedrijf dat naar schaliegas boort. Daarbij stoten ze echter op meer weerstand dan verhoopt, met een bejaarde chemieleraar (Hal Holbrook) en een militante ecoridder (John Krasinski) als voornaamste nemesissen.

Toegegeven: Van Sant is nooit op zijn best als hij het moraliserende vingertje bovenhaalt of te vaak de sentimenten betokkelt – herinner je Good Will Hunting en Finding Forrester. Maar hij blijft natuurlijk wel een stijlvol filmmaker die ook nu weer kan bogen op een prima cast.

Wat je krijgt is dan ook een bescheiden, didactische maar warmhartige brok issue-cinema over het exploiteren van moeder natuur en het persoonlijke prijskaartje dat daaraan vast hangt, met fraaie natuurplaatjes, een mooie americanascore van Danny Elfman en een betrouwbare Matt Damon (die ook mee pende aan het scenario) als moreel kompas. Mister Smith goes to Pennsylvania.

Dave Mestdach