Recensie ‘Passion’

Brian de Palma voert terug al zijn fetisjen op in de lesbische tongue in cheek thriller Passion, met Noomi Rapace en Rachel McAdams als sexy rivales.

Wie in het verleden ooit bewees over een eigen visie of een specifieke stijl te beschikken, heeft het in Hollywood tegenwoordig verdomd lastig om nog aan de bak te komen. Vraag het maar aan New Hollywood maestro Brian De Palma die weliswaar meesterwerken als Scarface, Obsession, Carrie en Blow Out op zijn CV heeft, maar het jongste decennium enkel nog in Europa de nodige financiers vindt om zijn indrukwekkende cataloog aan psychoseksuele suspensefabels uit te breiden.

Dit keer zet De Palma voet aan wal in Duitsland om er met Frans geld deze Engelstalige remake te draaien van Alain Corneau’s lang niet onaardige maar zeker niet grandiose erotische thriller Crime d’Amour uit 2006.

Aan de pitch werd alvast weinig gesleuteld: ook nu draaien de moreel corrupte intriges om het malafide machtsspel tussen de hyperambitieuze reclameagente Christine en haar assistente Isabelle. Aanvankelijk lijken ze niet alleen collega,s maar ook beste vriendinnen te zijn, tot de gehaaide carrierebitch Christine haar ware gelaat toont door de timide Isabelle een loer te draaien.

Net als in Corneau’s origineel blijkt het een begin voor een staaltje psychologische en seksueel beladen power play dat door De Palma aanvankelijk verrassend sober in beeld wordt gezet: met een onderkoelde eighties esthetiek, beheerste rijbewegingen, een mild ironische score van huiscomponist Pino Donaggio en twee sexy leads – Rachel McAdams als de blonde Christine en Noomi Rapace als haar zwartharige tegenpool Isabelle – die zichtbaar lol beleven aan hun mentale bitch fight.

Naarmate de intriges complexer worden en de moorddadige suspense stijgt, treedt De Palma zelf echter almaar meer op de voorgrond, wat uitmondt in een groteske, zeg maar gerust geschifte climax die met zijn voyeuristische uithalen, ontdubbelingen en Bernard Herrmann-achtige viooluithalen schril afsteekt tegen het eerste uur van de film, onder het motto: bloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan.

‘Complete Bullshit en het bewijs dat De Palma allang uitverteld is’ foeteren zij die hun thrillers graag geloofwaardig, strak en realistisch hebben: ‘een heerlijk perfide, neo-Hitchcockiaanse genrepastiche’ jubelen zij die niet vies zijn van een suspensefilm die net als zijn perfide protagonisten een dubbel gezicht heeft. Benieuwd tot welk kamp u behoort.

Dave Mestdach