Prostitutie in het Vlaams en het Filippijns

Naast Offline, het langspeelfilmdebuut van Peter Monsaert, zag onze filmrecensent tijdens het Filmfestival van Gent ook andere competitiefilms met prostitutie als onderliggend onderwerp.

Offline

In dit langspeelfilmdebuut van Peter Monsaert zoekt een vader contact met zijn dochter via een pornosite. Na een gevangenisstraf van zeven jaar wil Rudy namelijk twee zaken verwezenlijken: aan de slag gaan als hersteller van wasmachines en -veel belangrijker voor hem- een hereniging met zijn vrouw en dochter. Hij wordt hierin gesteund door zijn vriend Rachid en een gepensioneerde kapster. Maar Rudy’s duistere verleden haalt hem in.

Monsaert volgde Germaanse filologie en vervolgens het KASK. Erna werkte hij hoofdzakelijk als videast en theatermaker. Geen onbelangrijk detail want de look van ‘Offline’ leunt sterk aan bij videokunst. Met dank aan de schitterende fotografie van Ruben Impens. Maar ook Monsaerts script en regie zijn opmerkelijk.

Als verhaallijn geldt de verzoeningspoging van Rudy met zijn voormalig gezin, maar Monsaert plaatst een bedwelmende sfeerschepping en psychologische uitdieping van de personages boven het vertellen van een ‘verhaaltje’. Hij is daar buitengewoon goed in geslaagd. Wim Willaert en Annemone Valcke spelen de pannen van het dak. Triggerfinger componeerde de (uitstekende) soundtrack.

Graceland

Voor de Filippijnse cameraman Ron Morales (niet te verwarren met het gelijknamige model) is dit somber kidnappingsdrama zijn tweede film als regisseur en scenarist. Voor Morales heeft de titel geen uitstaans met Elvis. Hij ziet het eerder als een mythische plaats (zoals ‘Chinatown’ van Polanski), waar allerhande linke deals worden gesloten, een mensenleven weinig voorstelt, maar waar tegelijk gratie kan worden verleend.

De chauffeur van een welstellend en bekend raadsman (die beschuldigd wordt van seks met minderjarigen) stelt alles in het werk om zowel zijn dochter als het meisje van diens opdrachtgever uit de klauwen van kidnappers te halen. De chauffeur wordt door zijn baas, alsook door de politie, ervan verdacht met de ontvoerders onder een hoedje te spelen. Tot zover de aanzet van dit voortreffelijk geregisseerd drama, waar de kloof tussen rijk en arm, kinderprostitutie, handel in kinderen en corruptie de rode draad van uitmaken.

Morales’ groezelige look sluit nauw aan bij de grimmige en gewelddadige toon van deze intense thriller. Manila ziet eruit als een oord van verderfs, waar werkloosheid, armoede, moord en geweld tot de dagelijkse realiteit behoren. Morales houdt er de spanning in door de geheimen die de verschillende personages voor elkaar verzwijgen (maar die de kijker wel kent) tegen elkaar uit te spelen.

‘Graceland’ is (zoals ‘Chinatown’) een film over het onvermogen van het individu enige actie te ondernemen tegen de kracht van het geld en de (politieke, gerechtelijke) macht.

Flying Swords of Dragon Gate 3D
Een martial artsfilm van Tsui Hark kun je bezwaarlijk negeren. Zeker niet als Jet Li nog eens de hoofdrol voor zijn rekening neemt. Deze door de Hongkongpioneer Hark geschreven en geregisseerde wuxiafilm brengt een eerbetoon aan King Hu’s Dragon Inn (1967). Het verhaal navertellen heeft weinig zin daar Hark hoofdzakelijk visueel is ingesteld en de vele actiescènes de hoofdmoot uitmaken.

Een aangekondigde zandstorm brengt een aantal personages, met elk hun eigen belangen, samen in een herberg. De actiescènes -hier in 3D- zijn verbluffend. Hark en Jet Li gaan hier en daar lekker zwaar over the top. De gevechtsscènes in de storm mag je nu reeds als ‘klassiek’ beschouwen.


Jagten

Thomas Vinterberg is met deze indringende en aangrijpende film over zogenaamd kindermisbruik helemaal terug van weggeweest. De regisseur van ‘Festen’ gooit het hier over een andere boeg. Mads Mikkelsen speelt een leraar die, net op het moment dat hij zijn leven terug op het spoor krijgt, belaagd wordt door een verdenking van seksueel misbruik van een minderjarige. Als toeschouwer weet je beter. Maar dit maakt net de sterkte uit van dit grandioos geacteerd en schitterend geregisseerd drama. Niet zo in-your-face als ‘Festen’ (zo iets maak je slechts één keer), zelfs iets klassieker in beeldregie, maar met evenveel rauwe energie opgediend en al even controversieel.



Piet Goethals