Martha Canga Antonio

Na de première van Black Panther: ‘Eindelijk is er een film waarin ik mezelf kan herkennen en die me laat wegdromen tegelijk’

Martha Canga Antonio, actrice in onder meer Black van Adil El Arbi en Bilall Fallah, deelt haar indrukken na de première van Black Panther in de Bozar. ‘Ik staar en luister en besef hoe mooi dit moment is.’

‘Volgende hal-te Bru-ssel Cen-traal’ .

Ik steek mijn boek weg, I will never write my memoirs van Grace Jones. Gekregen van een zeer wijze en spirituele vrouw tijdens een twee-daagse trip naar Londen. Ik ontmoette haar op set voor de kortfilm van Baloji in Brussel, oktober 2017.

Die dag moest ik enkel kostuums passen voor de volgende dagen. Maar iets in mij zorgde ervoor dat ik langer bleef. Ik zat gehurkt naast de cameraman en was gefixeerd op haar insnijdingstattoos. Volgens een oude West-Afrikaanse traditie worden mannen en vrouwen niet met naald en inkt, maar met een scherp voorwerp ‘getatoeëerd’. Deze littekens zijn een soort van identiteitskaart op je gezicht en bovenlichaam die je met trots droeg voor de rest van je leven. De ontmoeting was kort. Er werd sigaretten, snoepjes en afkomst gedeeld.

Toen ik twee weken geleden met een vriendin naar Londen ging, besloten we om haar een bezoekje te brengen. We kwamen aan in haar appartement en het leek alsof we elkaar al 4 levens lang kenden. We genoten van de documentaire Black Panthers: Vanguard of the Revolution en van haar zelfgemaakte veggiesoep smulden. Er volgde nog een docu, 13th van Ava DuVernay, en spraken urenlang over de verhouding tussen de Afrikaanse diaspora en spiritualiteit, liefde, gebroken harten, muziek, levensdoelen en de hindernissen die daarbij horen als gekleurde vrouw.

Eindelijk is er een film waarin ik mezelf kan herkennen en die me laat wegdromen tegelijk.

Ik denk eraan terug wanneer ik aankom in de Bozar voor de première van Black Panther. Het regent, mijn vingers zijn bevroren en ik heb honger, maar de rij voor de Wakanda-burgers is veel te lang.

De hal staat bomvol vrouwen en mannen die hier zijn om iets te vieren, naast vrouwen en mannen die hier zijn om te zien wat er te vieren valt. Het is over de koppen lopen, ik moet met mijn 1m55 en zonder hoge hakken springen om te zien waar ik moet zijn.

***

Voor de film zegt één van mijn vrienden, een jongen met Congolese origine, dat hij niet kan wachten. ‘Marvel, een zwarte regisseur en een bijna volledig zwarte cast. Of de film slecht is of niet, maakt niet uit’. Op dat moment besef ik meer dan ooit dat wat hier gevierd wordt, verdergaat dan een film.

Tijdens de film zijn er momenten van diepe stilte, er wordt gelachen en zelfs geapplaudisseerd. Ik glimlach gefascineerd naar het groot scherm en zie afrofuturisme in al zijn glorie. Mijn grijns groeit alleen maar wanneer de verschillende stammen van Wakanda samenkomen. Het is duidelijk dat ze inspiratie vonden in stammen als de Himba uit Namibië en Angola, waar vrouwen een iconisch kapsel rocken, of de Ethiopische Mursi, bekend om de lipschalen bij vrouwen en met witte verf versierde gezichten en lichamen bij mannen.

Ooow loowwd‘, floept uit mijn mond wanneer ik Lupita Nyong’o, Danai Gurira en Letitia Wright zij-aan-zij zie knokken. Ik zie drie intelligente, charismatische, grappige, niet te stoppen vrouwen. Ik zie afro’s, vlechten, hoofddoeken, afgeschoren hoofden, dreads… Ik zie verschillende vrouwen en verschillende verhalen, en ik heb keuze. Het traditionele, het futuristische, wat was en wat zou kunnen zijn, het komt hier allemaal samen.

***

Eindelijk, is het eerste wat ik tegen mezelf zei toen ik de trailer zag van Black Panther, en nu denk ik het weer. Eindelijk is er een film waarin ik mezelf kan herkennen en die me laat wegdromen tegelijk. Ik heb die trailer toen eindeloos gerepeat op YouTube, kon enkel naar mijn scherm staren.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Want dit verhaal maakt van zwart zijn een meerwaarde en geen stereotype. Deze film heeft een opzet dat vooruitgang op één lijn zet met tradities die werden veroordeeld zodra Westerlingen een stap op Afrikaanse bodem hadden gezet. Waarom kan dat idee het grote publiek enkel bereiken in een scifi-context, vroeg ik me toen al af, en nu nog meer.

De film is gedaan. Ik ren naar buiten om niet terug in de massa vast te zittten. Buiten steek ik een sigaretje op en drink ik een wijntje aan, zoals een vriend het zo mooi beschreef, Wakandaprijzen.

***

Met een man of vijf, afkomstig uit Congo, Angola, Ghana en Marokko, babbelen we na over de film. De eerste reactie is unaniem – ‘WAAUUWW’ – daarna zijn de meningen verdeeld.

‘Dit is de beste Marvel film ooit gemaakt.’

‘Nee, hij is overhyped, er zit niet genoeg actie in.’

‘Hun accenten klopten langs geen kanten.’

‘De vrouwen hebben de film gedragen’

Ik staar en luister en besef hoe mooi dit moment is en hoe goed ik omringd ben. Jonge creatieve geesten die klaarstaan om hun voetafdruk na te laten en weten hoe belangrijk zelfs de kleinste stappen zijn. Ze zijn kritisch, ze zijn klaar voor de discussie, ze zijn klaar voor vooruitgang.

Men vroeg mij ‘een column over hoe ik naar de film keek in verhouding met de hype en de verwachtingen die ik had.’ Mijn eerste reactie was meteen op ‘beantwoorden’ drukken en typen dat dit meer dan een hype is. Maar om dat uit te leggen, zou ik honderd boeken moeten schrijven. En daarbij, Ryan Coogler, de regisseur van Black Panther, legt het zoveel beter uit, net zoals Nina Simone, Ava DuVernay, Brenda Fassie, Spike Lee, Chimamanda Ngozi, Kendrick Lamar, M.I.A en velen voor hen dat al deden.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content