Leos Carax viel met zijn rockopera ‘Annette’ in de prijzen (tot zijn eigen teleurstelling)

U hebt ongetwijfeld al gehoord dat Adam Driver in Annette Marion Cotillard beffen combineert met zingen. Om maar te zeggen dat regisseur Leos Carax met deze krankzinnige rockopera zijn reputatie van filmsater alle eer aandoet. En daar terecht een prijs voor kreeg.

Niet élke bokkensprong van deze Franse rasfilmer verrukt maar de zes wildedansen van films die Leos Carax tot nu toe heeft afgeleverd, zijn wel allemaal verrassend, genotzuchtig en volkomen bizar. De tegendraadse wonderboy van de jaren tachtig werd na het budgettaire fiasco van Les amants du Pont-Neuf (1991) een cinéaste maudit, maar verrees ruim twintig jaar later met Holy Motors (2012), een film waarin limousines met elkaar praten zonder dat je dat heel raar vindt – omdat er voordien al zo veel raars te zien is geweest.

Ook zijn door cultgroep Sparks geïnitieerde rockopera Annette is weer een gedurfde orgie van visuele vondsten en wtf-momenten, zoals de nu al beruchte scène waarin Star Wars-acteur Adam Driver de Franse filmster Marion Cotillard beft, telkens de kop opstekend wanneer het in hun duet zijn beurt is om te zingen. Driver speelt Henry McHenry, een in zwartgallige provocaties gespecialiseerde stand-upcomedian, Cotillard vertolkt Ann Desfranoux, een operadiva die elke avond opnieuw op de bühne sterft. Het celebritykoppel krijgt een baby met een onwaarschijnlijk zangtalent. Maar door Henry’s toxische jaloezie, agressie en egomanie wordt het sprookje een almaar donkerder nachtmerrie. Zonder dat de Sparks-songs aan uitbundigheid inboeten. De op enig mysterie gestelde Carax spreekt zelden met de pers maar maakt vlak voor hij in Korea zijn film gaat presenteren (en dan weer naar België vliegt, om in Gent hetzelfde te doen) graag een uitzondering voor Knack Focus.

Ik ben er nooit zeker van dat ik wat dan ook zal kunnen. Voor de start van de opnames heb ik last van het gevoel dat ik een oplichter ben.

Van Denis Lavant die in Mauvais sang (1986) door de Parijse straten sprint op de tonen van David Bowies Modern Love tot het aangrijpend muzikaal intermezzo van Kylie Minogue in Holy Motors: je films zijn doordesemd van muziek. Het stond in de sterren geschreven dat je ooit een van de pot gerukte rockopera uit je hoed zou toveren.

Leos Carax: Ik vind het natuurlijker om acteurs te filmen die zingen dan acteurs die spreken. Het verlangen om een muziekfilm te maken was er van meet af aan. Dat het er ooit van zou komen, achtte ik jarenlang onmogelijk. De samenwerking met een componist schrok me af. Hoe praat je over muziek? Wat zeg je als die componist met muziek afkomt waar je eigenlijk helemaal niet van houdt?

Het idee voor Annette komt van Sparks, van de broers Ron en Russell Mael. Zij hadden al vijftien nummers geschreven en een vaag verhaal. Ze wisten dat ik van hun muziek hield. In Holy Motors had ik al How Are You Getting Home? gebruikt, uit hun geweldige seventiesalbum Indiscreet (1975).

Hoe oud was je toen je de muziek van Sparks ontdekte?

Carax: Een jaar of dertien, veertien. Ik had nog nooit van Sparks gehoord maar was onder de indruk van de hoes van Propaganda (1974) (de broers Mael zijn daarop te zien als geknevelde slachtoffers van een ontvoering die zo uit een film kon komen, nvdr.). Ik pikte het album en werd verrast door de vreugde die hun muziek opwekt. Die is me altijd bijgebleven. Ik luister nog steeds regelmatig naar Propaganda en Indiscreet. Daarna ben ik hen een beetje uit het oog verloren, voornamelijk omdat ik mijn hart verloor aan cinema.

Ik droomde destijds van een leven in de muziek. Als muzikant, zanger of componist, maakte me niet uit, als ik maar van en voor de muziek kon leven. Het heeft niet mogen zijn: ik was helemaal niet goed. De muziek verwierp me en dus heb ik me een ander lief gezocht: cinema.

Adam Drivers personage tuimelt van zijn voetstuk na een te giftige voorstelling waarin hij over de moord op zijn vrouw fantaseert. We kennen stand-uppers die diep zijn gevallen, zoals Louis C.K. Verwacht je van grote artiesten dat het voorbeeldige mensen zijn?

Carax: Het probleem is toch net dat sommigen dat totaal niet zijn? Dat weerhoudt me er niet van om hun werk te waarderen maar het plaatst me wel voor een moreel probleem. Op mijn achttiende heb ik alles van Louis-Ferdinand Céline gelezen. Niet alleen Voyage au bout de la nuit maar alles, ook zijn antisemitische pamfletten. Gepassioneerd zijn door een smeerlap van een schrijver: dat is een interessante situatie. Wat kun je doen? Céline niet lezen lijkt me ridicuul. De grootste stand-uppers van vandaag zijn Louis C.K., die zoals bekend zijn manieren niet hield, en Dieudonné, die amper nog mag optreden vanwege zijn volstrekt absurde antisemitische waanbeelden. Maar hij is erg getalenteerd.

En dat volstaat voor jou?

Carax: Dat volstaat helemaal niet om zijn vriend te zijn. Maar ik hoef zijn vriend niet te zijn. Ik vind alleen dat je zijn gave niet kunt ontkennen. Op dit moment zitten we midden in de misdaad-en-strafverhalen. Wat is een gepaste straf? Hoe beteugel je iets op gepaste wijze?

De zingende wonderbaby Annette is een marionet. Alsof je film nog niet gek genoeg was.

Carax: Er is altijd iets dat de realisatie van de film tegenhoudt, vaak banale dingen zoals het budget, de casting of weet ik veel. (steekt sigaret op) Toen Sparks een film voorstelde over een kind tussen nul en vijf jaar dat ongelofelijk kan zingen, wist ik dat daar het schoentje zou knellen: je vindt geen pasgeboren baby die kan zingen. Dus moet je het anders oplossen.

Leos Carax viel met zijn rockopera 'Annette' in de prijzen (tot zijn eigen teleurstelling)
© ISOPIX

Annette speelt zich in Los Angeles af, de thuishaven van Sparks, maar is voor een groot deel in Brussel opgenomen. Toen je hond daar verdween, riep Adam Driver via social media op tot zoekacties, de goedzak.

Carax: Alles is goed gekomen. Javlo zit hier nu aan mijn voeten. Ik neem hem overal mee naar toe. Mijn hond is net als Dostojevski een epilepticus. Tijdens een scène in een Brusselse nachtclub panikeerde hij, waardoor hij frontaal tegen een glazen deur liep en vervolgens wegstoof. Javlo is trouwens niet teruggevonden dankzij die oproepen van Adam maar dankzij zijn medaillon en de behulpzaamheid van het Brusselse openbaar vervoer.

We zien en horen je in de proloog van Annette. Net als destijds in de proloog van Holy Motors. Bij wijze van signatuur?

Carax: Even doen alsof het eigenlijk maar een kleine homemovie is, is een manier om mezelf gerust te stellen.

Heb je dat dan nodig? Filmliefhebbers dragen je op handen.

Carax: Ik heb geen film gestudeerd en heb ook maar weinig langspeelfilms gemaakt – amper zes, terwijl ik al zestig ben en sinds mijn negentiende film. Ik ben er nooit zeker van dat ik wat dan ook zal kunnen. Voor de start van de opnames heb ik last van het gevoel dat ik een oplichter ben of iemand die niet weet wat hij doet. Elke film is mijn eerste én mijn laatste. Ik wil ook het gevoel dat ik iets nieuws maak. Nieuw voor mij, niet noodzakelijk voor het publiek. Dat gaat gedeeltelijk vanzelf want je bent nooit dezelfde als de mens die je vorige film maakte. Ik denk dat ik alle leeftijden tegelijk ben. Ik heb het gevoel dat ik nog altijd zeventien ben. Maar op mijn zeventiende had ik het gevoel al tachtig te zijn.

Je bent een man van duizend ideeën. En pruiken. Leve pratende limousines, weg met het realisme?

Carax: Nee, niet weg met het realisme. Ik denk dat je alles mag doen in cinema. Zelf neig ik almaar meer naar kunstmatigheid. Ik weet niet goed waarom. Ik vind het interessanter om met pruiken en marionetten te werken. Dat is mijn manier van doen en zijn.

Die wordt gewaardeerd: Annette opende dit jaar het festival van Cannes en jij werd er onderscheiden als beste regisseur, maar je haalde de prijs niet op.

Carax: Toen ik jonger was en nóg veel ijdeler dan nu heb ik gezegd dat ik de cineast wilde zijn die elke filmprijs verdient maar er geen enkele wint. Dat ging lang goed maar met het ouder worden stoppen ze me alsnog prijzen toe. Ik was liever zonder gebleven. Puur uit ijdelheid.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Annette

Vanaf 20/20 in de bioscoop. Maandag 18/10 om 20 uur, dinsdag 19/10 om 17 uur en woensdag 20/10 om 10 uur ook nog in Kinepolis Gent, in het kader van het Film Fest Gent.

Leos Carax

Franse regisseur, geboren op 22 november 1960 als Alex Christophe Dupont.

Zijn artiestennaam is een anagram van zijn voornaam ‘Alex’ en ‘Oscar’, zoals in de filmprijzen.

Werkt als filmjournalist voor hij in 1984 debuteert met Boy Meets Girl.

Bevestigt met een tweede amour fou-film, met Denis Lavant als zijn alter ego Alex: Mauvais sang (1986).

Komt amper nog aan de bak na het financiële fiasco van Les amants du Pont-Neuf (1991), met toenmalige vriendin Juliette Binoche als slechtziende die voor een zwerver valt.

Krijgt eerherstel na het knettergekke Holy Motors (2012).

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content