Friedkin mixt Texaanse noir en gitzwarte humor in een trailer trash thriller waar het venijn van afspat.
Na Bug slaat New Hollywood veteraan William Friedkin (The French Connection, The Exorcist) de handen opnieuw in elkaar met toneelschrijver Tracy Letts, met als resultaat een inkzwarte komedie vol kolerieke archetypes.
De plot draait om een white thrash kid die samen met zijn niet zo snuggere, bierzuipende pa een plan beraamt om de moederkloek te vermoorden in de hoop aldus de verzekingsmaatschappij op te lichten. Daarvoor doen ze een beroep op Killer Joe, een Texaanse flik die buiten de diensturen bijklust als huurmoordenaar en er duidelijk nogal wat psychotische trekjes op nahoudt.
Conform de beste, zuiderse traditie – herinner u Tennessee Williams en Jim Thompson – bulkt Letts’ disfunctionele misdaaddrama van de seksuele spanning, autodestructieve obsessies en sluimerde waanzin, zaken waar Friedkin als vanouds gretig op inzoomt.
Wat begint als een viriel geregisseerde thriller zwelt dan ook gestaag aan tot een even helse als hilarische rit langs Amerika’s onderklasse, met een groteske, bijna surrealistische climax die je moet zien om te geloven.
Terwijl Friedkin op zijn 76ste staat te regisseren met het plezier van een jonge hond, zorgen Juno Temple en Gina gershon voor het nodige thrashy seksappeal, al is het vooral Matthew McConaughey die verrast en intimideert als de psychotische cowboyflik. Een heerlijke, hitsige en aardedonkere genrehybride waarin grijns over gruwel primeert.
