Creatief Vlaanderen maakt de balans op van de voorbije maanden. De multidisciplinaire Antwerpse kunstenares Charlotte De Cock onderhoudt een innige band met LA en de Californische woestijn.
Voor mensen die je avonturen de voorbije jaren niet op Instagram hebben gevolgd: wat behelst jouw pas verschenen boek A Journey with Charlotte?
Charlotte De Cock: Het geeft een samenvatting van wat ik de jongste tien jaar allemaal heb gedaan: mijn schilderijen en murals, mijn muziekproject Daoud, de documentaire die ik in de Californische woestijn heb gedraaid, het Barefoot-festival dat ik in Antwerpen heb georganiseerd… Waarom nu al een boek, vragen veel mensen mij. Maar het is ook maar een stúkje van mijn reis, er komt zeker nog meer. (lacht) Zo ben ik al een tijdje bezig aan een plaat. Die ga ik nu afwerken.
Wat trekt je zo aan in dat verre westen?
De Cock: Het desolate. Het vrije gevoel als je er rondrijdt. Ik stumble daar elke keer op mensen die er voor zichzelf een statement van maken om daar te wonen. Weg van de maatschappij, en vooral heel hard op het gemak. Het zijn outsiders die al heel veel hebben gezien en gedaan, en daardoor veel wijsheid hebben. Fijn om met die mannen rond te hangen. Ik ben de voorbije zeven jaar zo’n twee, drie keer per jaar naar LA getrokken, ik heb er ook een tijdlang downtown gewoond. Onlangs ben ik er nog twee murals gaan maken, waaronder eentje op een evenement in de woestijn, de Bombay Beach Biennale.
Dat vraagt om toelichting.
De Cock: Bombay Beach is een marginaal, zo goed als verlaten dorpje dat sinds enkele jaren nieuw leven wordt ingeblazen door er een soort kunstgebied van te maken. Het ligt aan de Salton Sea, een door de mens sterk vervuild zoutmeer. De biënnale wil daar de aandacht op vestigen, door er met puin en gerecupereerd materiaal alles te creëren wat je in een stad vindt: een bioscoop, een opera, een museum, een bar. In dat Opera House hebben we prima ballerina Maria Kotsjetkova zien optreden, samen met een paar honderd man. Waanzinnig. En in de Ski Inn, zogezegd ’the lowest bar in the Western Hemisphere’, stonden Willy Mason en C.W. Stoneking – The Love Me or Die van hem is een van mijn favoriete nummers. Ik had hem vorig jaar nog in de Roma gezien, maar nu was het in een heel intieme sfeer. Er staat in de bar trouwens ook een jukebox met een echt goeie selectie, The Rolling Stones en zo. En iedereen die er komt, plakt er een dollarbriefje aan de muur. (lacht) Heel speciaal.
We zullen er al eentje klaarleggen. En wat jukebox money.
De Cock: Ik ben er ook beginnen te lezen in een boek dat ik al tien jaar had: Zen and the Art of Motorcycle Maintenance van Robert M. Pirsig. Heel mooi. Over een vader die met zijn achtjarige zoontje en twee vrienden met de motor op reis trekt door de VS. Filosofische ontledingen aan de hand van motoronderdelen, keifantastisch. (lacht) Ik heb er al veel in aangeduid. ‘Familiarity can blind you too’, dat vond ik bijvoorbeeld wel een mooie.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
