De eerste blockbuster is een feit, en niet toevallig is het er eentje uit de Marvelfabriek. Het langverwachte Black Widow zwaait allicht Scarlett Johansson uit en verwelkomt wervelwind Florence Pugh. De jonge Britse uit Midsommar en Little Women valt na een valse start niet af te stoppen. ‘Ik trek het me niet aan als kijkers mijn personages onaantrekkelijk of hatelijk vinden.’
De jarenlange smeekbedes van fans zijn verhoord. Met Black Widow wordt de gelijknamige Avengers, nom de plume van de Russische superspion Natasha Romanoff, eindelijk uitgediept. Voor Scarlett Johansson, die de rol al speelt sinds Iron Man 2 (2010), is het wellicht – Marvel is ziekelijk verslaafd aan speculatie – haar laatste optreden in het Marvel Cinematic Universe. De amper 25-jarige Florence Pugh wordt weinig subtiel naar voren geschoven als haar vervangster. De Britse speelt Natasha’s jongere zus Yelena, eveneens in Sovjet-stijl opgeleid tot elitedoder.
Ik ben op mijn best als ik word uitgedaagd, als ik op de toppen van mijn tenen moet lopen en nieuwe dingen moet leren.
Pughs opmars is niet te stuiten. In 2020 versierde ze een Oscarnominatie met haar bijrol in Little Women van Greta Gerwig. Daarvoor imponeerde ze al in de folkhorrorhit Midsommar (2019) en de meedogenloze arthouseparel Lady Macbeth (2016) . Voor Black Widow had ze aan haar expressieve mimiek evenwel niet genoeg. Ze moest zich bekwamen in kickboksen, messentrekken, taekwondo en stuntwerk. ‘Leuk, want ik heb er een set nieuwe skills bij. Ik kende Scarlett Johansson nog geen twee dagen of ik moest haar al tegen een aanrecht en een deurpost rammen. De ideale manier om iemand snel te leren kennen? Er een week lang mee knokken.’
Black Widow is de eerste film in de zogenaamde vierde fase van het Marvel Cinematic Universe. Is het ook de vierde versnelling in je nog prille carrière?
Florence Pugh: Moeilijk te zeggen. Ik vond élke film tot nog toe heel anders. Elk nieuw personage lijkt diametraal tegenover het vorige te staan. Ik merk dat ik dat nodig heb. Ik ben op mijn best als ik word uitgedaagd, als ik op de toppen van mijn tenen moet lopen en nieuwe dingen moet leren.
Ik heb het niet uitgerekend, maar het is best mogelijk dat Black Widow even duur is als al je vorige films bij elkaar opgeteld.
Pugh: Je hebt gelijk. Marvel is andere koek. (lacht) We opereerden op de grootste schaal die er is. Maar geloof het of niet: Black Widow voelde aan als een unieke, kleine, warme film. Dat mag je aan Cate Shortland toeschrijven, een fantastische regisseur. Zelfs van een Marvelfilm met alles wat daarbij komt kijken aan druk, regels en verplichtingen, heeft ze een Cate Shortland-film kunnen maken. Ik herhaal nu gewoon de woorden van Scarlett Johansson, die bakken ervaring heeft met Marvelfilms en haar ogen niet kon geloven. Ik vind het fantastisch dat iemand zo haar stempel kan drukken op een productie die op zo’n groot publiek is gericht.
Marvel bindt acteurs voor langere periodes aan zich. Is dat ook voor jou het geval?
Pugh: Volgens mij hangt het af van hoelang je mee wílt doen. Ik ben daar nog niet uit. Black Widow is Scarletts film. Het is de ode aan Natasha Romanoff waar de fans al jaren reikhalzend naar uitkijken. Eindelijk krijgen ze genoeg stukken om de puzzel te leggen.
Het gaat hard voor je. Waar hoop je over vijf jaar te staan?
Pugh: Bewust of onbewust blikt iedereen weleens vooruit, maar ik heb echt geen flauw idee waar ik over vijf jaar zal staan. Dat benieuwt me evenzeer.
Sinds wanneer wil je acteren?
Pugh: Sinds mijn geboorte. Mijn leven lijkt op dit moment heel hard op hoe ik me als kind mijn toekomst voorstelde. Ik vrees dat acteren het enige is wat ik kan. (lacht) Ik kan ook niet zonder. Ik ben verslaafd aan de adrenaline. Ik hou ervan om niet te weten wat me te wachten staat. Daarom kies ik met opzet voor scenario’s en personages die me bang maken en geef ik voorrang aan frisse regisseurs met een sterke visie op nieuwe verhalen. In een en hetzelfde jaar werkte ik met Park Chan-wook (voor de tv-serie The Little Drummer Girl , nvdr.), Ari Aster en Greta Gerwig.
Mooi trio.
Pugh: Héél verschillende ervaringen vooral. Gerwig regisseert op gehoor. Het lijkt alsof iedereen door elkaar praat, maar elk woord is gepland. Als een dirigent luistert ze naar een scène, waarna ze beslist wat luider of zachter moet. En elke scène moet crescendo gaan. Ari Aster daarentegen dacht op de set van Midsommar voortdurend in functie van het beeld. Hij ziet het allemaal voor zich en o wee als de opnames afwijken van wat hij in zijn hoofd heeft. Ik ging dus van het ene extreme naar het andere.
Wat betekende Little Women van Greta Gerwig voor je carrière?
Pugh:Oh my goodness, die film heeft zo veel voor me betekend. Om te beginnen mocht ik samenwerken met vrouwen naar wie ik al mijn hele leven opkijk: Meryl Streep dus, maar ook Greta Gerwig. Zij is de stem van onze generatie. Ze laat je vanuit een ander perspectief naar de wereld kijken. Het perspectief van een jonge, intelligente vrouw. Dat is zeer verfrissend.
Je dankt je doorbraak evenwel aan je hoofdrol in Lady Macbeth van William Oldroyd: een jonge vrouw die zich met gifmoorden en overspel uit een toxisch huwelijk bevrijdt.
Pugh: Dat was inderdaad een keerpunt in mijn leven. Vooral omdat ik net daarvoor een blauwtje had gelopen in Hollywood (Pugh zou een singer-songwriter spelen in de serie Studio City , nvdr.). Ik had me laten verleiden tot een job die véél te ver stond van wie ik ben, waar ik als actrice voor sta en wat ik wil doen. Nadien twijfelde ik er ernstig aan of ik wilde voortdoen. Die serie werd gelukkig niet opgepikt. Ik kon Lady Macbeth doen en dat was de perfecte reanimatie. Lady Macbeth herstelde mijn geloof in cinema en deed mijn passie voor personages, scenario’s, camera en alles wat bij film komt kijken fel oplaaien. Ineens barstte ik weer van de energie. Ik ben er sindsdien van overtuigd dat ik complexe rollen moet opzoeken. Ik trek het me niet aan als de kijker mijn personages onaantrekkelijk of hatelijk vinden. Mijn prioriteit is niet lief overkomen, maar personages spelen die ergens voor staan en iets te zeggen hebben.
Ben je na die eerste negatieve ervaring in Hollywood meer op je hoede?
Pugh: Ik ben me er alleszins beter bewust van dat het fout kan gaan. Elke jonge acteur voelt de neiging om te behagen. Je wilt het maken, je wilt het goed doen, je wilt tonen wat je kan, je wilt elke kans benutten én je hebt opdrachten nodig om brood op de plank te brengen en je carrière van de grond te krijgen. Met een beetje pech belanden jonge mensen in de bizarre situatie dat ze ja zeggen op iets waar ze op eender welk ander moment in hun carrière nee zouden op zeggen.
Spijt van?
Pugh: Ik was negentien en kreeg de kans om de hoofdrol te spelen in een potentieel succesvolle serie. Wat ik niet doorhad, is dat je op die leeftijd voor Hollywood een wit canvas bent. Ze maken van jou wie of wat ze die dag toevallig nodig hebben. Dat is niet altijd in je voordeel. Ik heb achteraf gezworen dat ik niet naar Hollywood zou terugkeren voor ik heel precies wist wat voor performer ik wilde zijn, wat voor rollen ik wilde. Het is geen toeval dat ik terugvloog naar Hollywood voor een rol met veel punch, letterlijk en figuurlijk. In Fighting with My Family (met Dwayne Johnson, nvdr.) speelde ik Paige, een van de meest succesvolle, verbazingwekkende mafketels in de geschiedenis van het professioneel worstelen.
Zit je nu safe voor de rest van je carrière, denk je?
Pugh: Ik ga ervan uit dat de grote heren me nog wel zullen pushen om dingen te doen die ik niet zie zitten. Gelukkig word je met elke film een beetje sterker. Met elke vertolking win je aan ervaring én respect. Dat vergemakkelijkt de zaak. Uiteindelijk moet je voor jezelf uitmaken waar je de grens trekt.
Black Widow
Nu in de bioscoop. Vanaf 9/7 ook op Disney+.
Florence Pugh
Geboren in 1996 in Oxford, VK. Geweldig acteertalent.
Breekt in 2017 door dankzij haar hoofdrol in Lady Macbeth van William Oldroyd. Bevestigt haar talent in Ari Asters heidense arthousehorrorhit Midsommar.
Ontpopt zich op Instagram als de Britse Jeroen Meus.
Krijgt in 2020 een Oscarnominatie voor haar bijrol in Little Women van Greta Gerwig.
Treedt in het Marvel Cinematic Universe in de voetsporen van Scarlett Johansson.
Flankeert straks Harry Styles in Don’t Worry Darling van Olivia Wilde en Morgan Freeman in A Good Person van Zach Braff.
‘Ik ben blij dat ik de weg plavei voor andere vrouwen’
De Australische cineast Cate Shortland is niet alleen de eerste vrouw aan het roer van een Marvel-vlaggenschip, ze verwent ook de ogen. ‘Ik wil zoveel mogelijk schoonheid in een film binnensmokkelen.’
Het opmerkelijkst aan de vierde fase in het Marvel Cinematic Universe is voorlopig dat inwisselbare mannelijke regisseurs zijn ingeruild voor vrouwelijke cineasten die hun sporen hebben verdiend in het arthousecircuit. Eternals (in oktober in de zalen) werd toevertrouwd aan Chloé Zhao, die eerder dit jaar met Nomadland de belangrijkste Oscars won. Voor Black Widow klopte de superheldenfabriek aan bij Cate Shortland, een Australische die in 2012 furore maakte met Lore, een zinnenprikkelende film over nazikinderen op de vlucht. Shortland ziet een parallel met Black Widow. ‘Beide films gaan over een epische reis en mensen die weigeren op te geven. Marvel en Scarlett Johansson hadden hun waardering voor Lore uitgedrukt en waren op de hoogte van mijn interesse voor wat mensen doen om te overleven.’
Niet de actiescènes die kunnen wedijveren met die in James Bond-films bezorgden Shortlands kopzorgen, wel het scenario. ‘De film moest fun zijn en daar hoort actie bij. Tegelijk wilden we Natasha Romanoff oprecht uitdiepen. Ze is namelijk een complex personage met veel geheimen waar ze liever niet over praat.’
Shortland bekent dat ze best veel koudwatervrees had. ‘Maar ik ben blij dat ik het avontuur heb aangedurfd. Het was heel hard werken maar de genoegdoening is navenant. Ik ben blij dat ik mijn steentje heb kunnen bijdragen en de weg mocht plaveien voor andere vrouwen.’
Net als Lore bevat Black Widow enkele magnifieke tableaus. ‘Op zeer jonge leeftijd was ik ondersteboven van de schoonheid in de films van Terrence Malick. Als je fantastische actrices als Scarlett Johansson of Florence Pugh kunt filmen tijdens het gouden uur, en bovendien in een mooi landschap, dan moet je dat ook doen. Ik krijg koude rillingen als ik aan die momenten terugdenk, want ik vind het belangrijk om zoveel mogelijk schoonheid in een film binnen te smokkelen. Ik herinner me een pief bij Disney die niet begreep waarom ik daar zoveel tijd en moeite in wilde steken. Het is nochtans simpel. Voor mij is cinema een symbiose van uitstekend acteerwerk, schoonheid en waarheid. Als een van die zaken in een film ontbreekt, heb ik mijn werk niet goed gedaan.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
