Newsweek looft Macbeth als ‘een kunstwerk in de grootse stijl van Buchenwald, Lidice en ja, inderdaad, de Mansonmoorden’.
Begin jaren 70 beweegt Polanski zich in Romeinse dolce vita-kringen, waar hij een nieuwe muze vindt: Sydne Rome. In dit Italiaanse uitstapje speelt ze de rol van een Amerikaans hippiemeisje dat tijdens een reis door Italië ternauwernood aan enkele belagers ontsnapt, een onderkomen vindt in een riante strandvilla waar ze halfnaakt mag stoeien terwijl ze de avances van een bont gezelschap seksueel geobsedeerde kierewieten afweert.
Polanski verkeert duidelijk in een lichtzinnige bui: hij maakt weinig onderscheid tussen poging tot verkrachting, aanranding en diverse seksuele spelletjes – het maakt allemaal deel uit van de zinnelijke pret in een paradijselijk mediterraan decor. Marcello Mastroianni is de grote verleider die graag van de zweep krijgt en Polanski speelt zelf de bijrol van Mosquito, een ‘lelijke, kleine dwerg’ die het T-shirt en het broekje van Sydne Rome steelt en er prat op gaat meer een ‘billenman’ dan een ‘borstenman’ te zijn. What? illustreert in ieder geval het weinig egalitaire beeld dat Polanski van vrouwen heeft en dat Kenneth Tynan als volgt samenvat: ‘Roman’s women must either sit down or lie down.’
