In het Canadese Toronto wordt op 10 september de rode loper uitgerold voor het 40ste internationale Filmfestival. Op programma: 399 films, waaronder grote Hollywoodfilms en het beste uit het Europese circuit tot producties van onbekende namen. Hier bepaalt het publiek de prijswinnaars.
Venetië is pas halfweg en de jury moet haar prijzen nog toekennen in Montréal, maar dat verhindert niet dat een ander, grootschalig filmfestival klaar staat om op tien dagen tijd 399 films te vertonen.
Het TIFF, Toronto International Film Festival, bekleedt een aparte plaats in het festivalgebeuren. Het zogenaamde ‘Festival of Festivals’, dat dit jaar loopt van 10 tot 20 september, is beroemd om zijn haast ideale mix: het brengt traditioneel de eerste Hollywoodfilms met Oscarpretenties, verzamelt het beste van de Europese festivals (Venetië, Cannes, Berlijn) en -occasioneel- van Sundance, schaamt zich niet voor al te bekende namen noch voor volslagen onbekende namen en serveert in de sectie Midnight Madness wat de titel doet vermoeden. Die mix lokt verdelers aan als bloemen honingbijen.
Belgische inbreng
De net geen 400 films komen uit 79 landen, en uiteraard is België daar ook bij, met twee langspeelfilms die vertoond worden in de sectie Discovery: “D’Ardennen“, het debuut van Robin Pronto, en “Black“, de tweede film van Adil El Arbi en Bilall Fallah. Eerstgenoemde film, met onder anderen Jeroen Perceval, Veerle Baetens en Kevin Janssens, opent op 13 oktober het Film Fest Gent. “Black” gaat in België pas op 11 november in première. De twee Belgische films behoren tot de 132 wereldpremières waarmee het TIIF uitpakt.
Binnen het Short Cuts-programma wordt ook de stop-motion poppenfilm ‘Het Paradijs‘ van Laura Vandewynckel vertoond, een kortfilm die reeds de selectie van Cannes haalde.
Biopics
Blikvangers dit jaar in Toronto zijn een rist biopics over muziekgrootheden en docu’s. Zo kent “Amazing Grace” er, decennia na te zijn ingeblikt, haar première – een registratie door wijlen Sydney Pollack van een aantal gospelconcerten uit 1972 van Aretha Franklin, die culmineerden in haar album ‘Amazing Grace’. In ‘Janis: Little Girl Blue’ focust filmmaakster Amy Berg op leven en werk van Janis Joplin.
‘I saw the light’ is een nieuwe poging om een degelijke biopic te maken over countrylegende Hank Williams. Met Tom Hiddleston als Hank moet dat wel lukken. Een met Hollywoodsaus overgoten film ‘based on true events’ is “Truth”, over het bekende tv-anker Dan Rather die met het oog op de verkiezingen gevoelige informatie niet bracht.
Andere biopics om naar uit te kijken, ook al gaat het niet om muzikanten, zijn “The Program” over opkomst en vrije val van Lance Armstrong en “Trumbo”, over de beroemde regisseur Dalton Trumbo wiens carrière werd verwoest door Hollywood-blacklisting tijdens het MCarthyisme van de jaren vijftig. Dat zijn meer dan opwarmers voor later dit jaar te verwachten films over Steve Jobs en klokkenluider Edward Snowden. Voor laatstgenoemde is allicht een plaatsje gereserveerd in “Where to invade next” van de immer controversiele Michael Moore. Onze gok: het wordt Syrië. Ook “Taxi” van de Iraniër Jafar Panahi wordt er, als prijswinnaar van de Gouden Beer, vertoond.
De toppers
Opvallend is de grote Britse aanwezigheid in Toronto, met nieuwe films van Ridley Scott (“The Martian”), Tom Hooper (“The Danish Girl”), Stephen Frears (“Legend”, over het legendarische gangsterduo The Krays), Terence Davis (“Sunset Song”) en Ben Wheatley (“High-Rise”). Laatstgenoemde film is gebaseerd op een distopische roman uit 1975 van J.G. Ballard. In de handen van Wheatley (‘Sightseers”, “The Kill List”) belooft dat dynamiet.
Andere grote namen in het aanbod: Joachim Trier (“Louder than Bombs”), Paolo Sorrentino (“Youth”), Charlie Kaufman (de animatieprent “Anomalisa”), Rob Reiner (de rehab-film “Being Charlie”) en David Gordon Green (met de satire over de PR-business “Our brand is crisis”).
Een grote naam in wording is allicht Jeremy Saulnier die het na “Blue Ruin” blijkbaar nog donkerder en somberder heeft gemaakt met “Green Room”. Voor Saulniers stijl bestaat al een neologisme: de neo-artsploitation.
Het publiek is de jury
Trok Toronto op zijn eerste editie in 1976 nog 35.000 filmliefhebbers, dan worden er dit jaar ongeveer een half miljoen verwacht. Niet onbelangrijk, want het TIFF heeft geen jury. Alle prijzen worden toegekend door het publiek. Volgens festivalleider Piers Handling is dat om te verhinderen dat een of ander dwarsliggend filmgenie als juryvoorzitter een film bekroont die het bredere filmpubliek niet kan smaken.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier