Waarom u het gerestaureerde ‘Lost Highway’ van David Lynch moet gaan bekijken

Patricia Arquette en Balthazar Getty: cryptische noir. © .
Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

David Lynch’ schizofrene neonoir Lost Highway – nu opnieuw in de bioscoop in gerestaureerde versie – is nog altijd wild at heart and weird on top.

‘Dick Laurent is dead.’ Dat is de boodschap die saxofonist Fred (Bill Pullman) aan het begin van deze broeierige neonoir te horen krijgt over de intercom van zijn designvilla in Los Angeles, maar honderddertig hynotiserende minuten later blijkt dat hij die woorden zowaar zelf heeft uitgesproken. Halverwege verandert de film namelijk niet alleen van teneur – van een duistere psychothriller tot een broeierig misdaaddrama -, ook de protagonist zelf ondergaat een gedaanteverwisseling. Wanneer Fred van de moord op zijn vrouw Renee (Patricia Arquette als brunette) wordt beschuldigd en in de cel belandt, blijkt hij in de scène daarop plots getransformeerd tot de jonge automecanicien Pete (Balthazar Getty), die zich door femme fatale Alice (Patricia Arquette als blondine) laat meesleuren door de onderwereld van LA.

Laat u gidsen door dit psychoseksuele spiegelpaleis, dat u dankzij een nieuwe, gerestaureerde kopie in zijn volle cinematografische grandeur kunt (her)ontdekken

Hoe de puzzelstukken precies in elkaar passen, zorgt 22 jaar na de release van David Lynch’ Lost Highway nog steeds voor frustratie en migraine bij luitjes die hun mysteriethrillers het liefst logisch uitgelegd en netjes afgerond hebben. Maar van plagen, prikkelen en angsten en fantasmen tot bezwerende cinema doen stollen heeft de ‘Jimmy Stewart from Mars’, zoals Lynch ooit treffend door Mel Brooks werd omschreven, altijd al zijn fort gemaakt. Hoe de twee schizofrene delen zich tot elkaar verhouden – u vindt online alvast verschillende theoriëen – doet dan ook niet zoveel ter zake. Wat telt in mondo Lynch, een wereld van bloedrode kamers, dansende kippen en damn good coffee, is namelijk niet de eindbestemming maar wel de trip zelf, en vooral: de plastische poëzie en ruimtelijke ritmiek waarmee die vormgegeven wordt.

‘Een soort horrorfilm. Een soort thriller, maar vooral een geheim. Dat is het. Een geheim.’ Zo omschreef Lynch zijn zevende langspeelfilm. Cahiers du cinéma voegde daaraan toe: ‘ Lost Highway is tegelijk een verrekijker en een virtuele coïtus die ons als toeschouwers meevoert naar de avant-garde’. Het is een film die zich afspeelt op een concrete locatie en aanvankelijk een herkenbaar narratief pad bewandelt, maar vervolgens kronkelige zijwegen inslaat en je meelokt naar unheimliche territoria. Dat is een surrealistische techniek die Lynch’ roots in de schilderkunst verraden en die hij later nog radicaler zou invullen in Mulholland Drive (2001), Inland Empire (2006) en de derde reeks van zijn grensverleggende tv-serie Twin Peaks (2017), zijn voorlopig laatste wapenfeit.

Doe uzelf een lol, schakel straks samen met uw gsm ook uw Über-ich uit en laat u gidsen door dit psychoseksuele spiegelpaleis, dat u dankzij een nieuwe, gerestaureerde kopie in zijn volle cinematografische grandeur kunt (her)ontdekken in de bioscoop. Dick Laurent mag dan nog altijd dood zijn, Lynch’ dissociatieve fugue is levendiger dan ooit, met zijn onvergetelijke passages van een akelig bleke Robert Blake als The Mystery Man, zijn knipogen naar The Wizard of Oz, Kiss Me Deadly, Alice in Wonderland en Edward Munchs De schreeuw, zijn spookachtige soundtrack en zijn fabuleuze beginscène met de gele kalkstrepen die op het asfalt voorbijflitsen op de tonen van David Bowies I’m Deranged. Funny how secrets travel…

Lost Highway

Van regisseur David Lynch met Bill Pullman, Balthazar Getty, Patricia Arquette

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content