Stijlvol, sarcastisch en ijzig kil – of hoe Michael Winterbottom de roman van pulpmaestro Jim Thompson akelig trouw blijft.
The Killer Inside Me ***
Michael Winterbottom met Casey Affleck, Jessica Alba, Kate Hudson, Ned Beatty, Simon Baker
Van lesbische roadmovies (Butterfly Kiss) over politieke guerrilladocumentaires (In This World, The Road to Guantanamo) tot melomane arthouseporno (9 Songs): je kunt niet beweren dat Michael Winterbottom om een artistieke uitdaging verlegen zit. Nochtans heeft de veelzijdige Brit het zichzelf nog nooit zo lastig gemaakt als met deze verfilming van Jim Thompsons gelijknamige ijzige misdaadroman uit 1952.
Thompsons universum wordt uitsluitend bevolkt door drankorgels, hoeren, psychopaten en ander gespuis dat Hollywood normaal liever buiten de bioscopen houdt. Bovendien toonde de schrijver ook een voorkeur voor stilistisch vormexperimenten en een brok autoreflexief cynisme. Geen wonder dus dat nogal wat adaptaties van ’s mans noirverhalen – met de notoire uitzonderingen van The Grifters en Coup de Tourchon – niet het verhoopte succes kenden. Ofwel gingen ze inhoudelijk de mist, ofwel joegen ze het verafschuwde publiek massaal de zaal uit.
En jawel, in de States kon Winterbottoms adaptatie van The Killer Inside Me op weinig bijval rekenen. Of wijlen Jim Thompson even ontevreden zou zijn als de gemiddelde Amerikaan is echter de vraag. Wat Winterbottoms versie zo confronterend maakt, zijn namelijk niet zozeer niet de hyperbrutale uitspattingen van misogyn geweld. Het is vooral de klinisch kille manier waarop hij zijn sociopathische protagonist observeert en hem, net als Thompson, tot ijzingwekkende verteller promoveert.
Die sociopaat van dienst is de Texaanse sheriff Lou Ford (Casey Affleck). Met zijn jongensachtige charme en beate grijns lijkt Lou de ideale schoonzoon. Alleen heeft hij zijn seks graag ruw en zijn vrouwen (Jessica Alba en Kate Hudson) het liefst onderdanig, een fetisj die hem samen met enkele onverwerkte jeugdtrauma’s finaal aan het lustmoorden zet.
Doet de sensatiegeile premisse een archetypische film noir met dreigende schaduwen en dito muziek vermoeden, dan houdt Winterbottom het bij zonnige Texaanse decors en vrolijke fiftiesdeuntjes. Conform de roman heb je het raden naar de motivatie achter Lous zieke gedrag waarbij Casey Affleck, net als in The Assassination of Jesse James, zijn zeurderigste stemmetje en wazigste blik opzet.
Wellicht is het die pertinente weigering om antwoorden te formuleren en de film een geweten te schoppen die bij veel Amerikanen in het verkeerde keelgat schoot. In die zin heeft Winterbottoms Thompsonadaptatie veel gemeen met de verfilming van Bret Easton Ellis’ populaire thriller American Psycho, al valt er hier amper enige postmoderne ironie te bespeuren.
Het verdict? Een naargeestige, maar accurate stijloefening waarin Winterbottom, tot horreur van Joe Sixpack, zijn bronnenmateriaal en perverse protagonist ziekelijk trouw blijft.
Dave Mestdach
