The Artist: Beeld zonder klank

De Franse cineast Michel Hazanavicius gaat de retrotoer op met deze mooie hommage aan de stille film.

The Artist ***

Michel Hazanavicius met Jean Dujardin, Bérénice Bejo, John Goodman

In Vlaanderen doet de naam Michel Hazanavicius wellicht niet meteen een belletje rinkelen, maar in Frankrijk en Wallonië ligt dat wel even anders. Voor hij afgelopen mei in Cannes The Artist voorstelde, regisseerde Hazanavicius namelijk al twee succesvolle OSS 117-films, het Franse antwoord op de James Bondfranchise. Met Jean Dujardin en Bérénice Bejo laat hij twee acteurs uit die spionagefilms trouwens ook in The Artist opdraven Terwijl hij in die vorige prenten de look van de fifites en sixties voortreffelijk reconstrueerde, keert hij nu nog verder terug in de tijd: de jaren 1927-’29 om precies te zijn.

In zijn nieuwe tragikomische film schetst Hazanavicius de ups en downs van George Valentin (Dujardin, in Cannes bekroond tot beste acteur), een fictieve filmster uit het Hollywood van de roaring twenties. Daarvoor kopieert hij niet alleen de beeldtaal van toen, met het ouderwetse 1/33-formaat en een glanzende zwart-witfotografie. Net als in de stille films van weleer gebruikt enkel tussentitels en statische camerashots om de persoonlijke en professionele triomfen en tegenslagen van Valentin uit de doeken te doen.

Dat Valentins geluidloze verhaal in 1927 begint, is natuurlijk geen toeval. In dat jaar daverde de stille film op haar grondvesten nadat met The Jazz Singer ’s werelds allereerste geluidsfilm in première was gegaan. Aanvankelijk lachten nochtans veel acteurs en actrices de komst van de zogeheten ’talkies’ weg. Ook Valentin zweert nog bij de traditionele nadrukkelijke lichaamstaal en uitvergrote gelaatsexpressies, met alle tragische en hilarische verwikkelingen van dien.

Hoewel The Artist af en toe op het niveau van een geïnspireerde gimmick en een doorgedreven nostalgietrip blijft steken, werken Hazanavicius’ enthousiasme en Dujardins expressieve spel enorm aanstekelijk. Bovendien merk je aan de avontuurlijke montage, surrealistische terzijdes en talloze cinefiele knipogen dat de Franse retroregisseur zijn filmgeschiedenis door en door kent. Alleen blijft de vraag oo zijn mooie hommage aan de vergeelde en verstilde cinema ook de minder cinefiel ingestelde kijker anderhalf uur lang zal kunnen charmeren.

Piet Goethals

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content