Regisseur Laurent Cantet gebruikt woorden als wapens en ideeën als munitie in L’Atelier

L'atelier: wie leert schrijven, die blijft.
Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

Na Entre les murs peilt Laurent Cantet opnieuw naar wat er broeit onder jongeren met het sociale suspensedrama L’atelier.

L’Atelier van Laurent Cantet met Matthieu Lucci, Marina Fois en Florian Beaujean.

Negen jaar geleden beleefde Laurent Cantet zijn moment de gloire door in Cannes de Gouden Palm te winnen met Entre les murs, een vitalistisch groepsportret van een bonte Parijse klas. In zijn nieuwste film trekt de geëngageerde Franse filmmaker opnieuw op pedagogisch onderzoek uit, maar dan in een andere context, op een andere plek, en overgiet hij alles met een suspensesausje.

In L’atelier richt Cantet, die na zijn triomf in Cannes met matig succes zijn geluk in het buitenland ging beproeven, ook nu zijn camera op adolescenten van diverse culturele komaf. Maar waar Entre les murs zich nagenoeg volledig afspeelde binnen de vier muren van een klaslokaal, is de plaats van (grotendeels verbale) actie dit keer een workshop creatief schrijven in het Zuid-Franse La Ciotat, een havenstad in de buurt van Marseille die beslist betere tijden heeft gekend. Een handvol jongeren wordt er tijdens de zomervakantie begeleid door een succesvolle schrijfster uit Parijs. De bedoeling is dat ze samen een roman pennen, maar waar die precies over moet gaan, welke toon hij moet aanslaan en hoever de expressievrijheid van de leerlingen reikt, daarover zijn ze het grondig oneens. Lang duurt het niet vooraleer de onderlinge discussies ontvlammen. Vooral Antoine, een eenzaat met behoorlijk extreme ideeën maar ook het nodige schrijftalent, heeft het lastig om zich aan de diverse groep aan te passen.

Zoals wel vaker bij Cantet en zijn vaste coscenarist Robin Campillo, die dit jaar scoorde met het door hem geregisseerde aids-activistendrama 120 battements par minute, draait L’atelier om het ontrafelen van groepsdynamieken en socialiseringsprocessen. Veel moeite hoef je niet te doen om de workshop in kwestie te interpreteren als een metafoor voor het multiculturele Frankrijk en de sociale, politieke en etnische breuklijnen die daarin te detecteren vallen.

Mais pas de souci: belerend of saai wordt het, ondanks de sociologische insteek en de uitgesponnen dialogen, op geen enkel moment. Ook nu kan Cantet bogen op een solide, spontaan acterende cast, met voorop nieuwkomer Matthieu Lucci als de met radicalisme flirtende Antoine, en Marina Foïs als de schrijfster die langzaam door zijn harnas weet te dringen. Bovendien zwengelt Cantet, die met Ressources humaines (1999) en L’emploi du temps (2003) al de vinger aan de pols van de maatschappij hield, de spanning gesprek na gesprek en conflict na conflict aan. Daardoor neemt L’atelier, dat begint als een naturalistisch sociodrama, gaandeweg ook de allures van een coming-of-agefilm en zelfs van een thriller aan, maar dan met woorden als wapens en ideeën als munitie.

Slotrapport: een gelaagde en geslaagde film over de soms gevaarlijk vage grens tussen feit en fictie, onderwijs en indoctrinatie, idealisme en radicalisme.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content