Recensie ‘A Most Wanted Man’: Een waardig adieu aan Philip Seymour Hoffman

Philip Seymour Hoffman in 'A Most Wanted Man'. © gf

Anton Corbijn levert met A Most Wanted Man zowel een intelligente spionagethriller als een fraai eerbetoon aan Philip Seymour Hoffman af.

A Most Wanted

Anton Corbijn, met Philip Seymour Hoffman, Willem Dafoe, Rachel McAdams

Wetende dat hoofdrolspeler Philip Seymour Hoffman begin dit jaar overleden is aan een overdosis coke en heroïne, krijgt de spionagethriller A Most Wanted Man, de derde film van rockfotograaf Anton Corbijn (na Control en The American), een extra somber cachet. Kettingrokend en whisky lurkend geeft de acteur gestalte aan de gekwelde Günther Bachmann, chef van een Duitse antiterreureenheid in Hamburg, en tevens een gedesillusioneerde loner die worstelt met zijn verleden en zijn idealen.

De alarmbel loeit wanneer de jonge islamitische vluchteling Issa Karpov uit Tsjetsjenië in de havenstad aanspoelt, en via een idealistische advocate (Rachel McAdams) aanspraak wil maken op het miljoenenfortuin van zijn overleden Russische vader. Terwijl zijn superieuren Issa als een jihadist bestempelen, begint Bachmann op eigen houtje aan een vertakt onderzoek. Hij besluit Issa in te zetten als lokaas in de klopjacht op een veel grotere vis, maar krijgt tegenwerking van zowel de Duitse overheid als Interpol en de CIA.

A Most Wanted Man, naar de roman van John le Carré, is visueel imponerend, en draagt onmiskenbaar de stempel van Corbijn – op een paar Amerikaanse ingrepen na. De Duitse protagonisten laten vertolken door Engels sprekende acteurs, is misschien toegeven aan de wetten van Hollywood. Maar het tempo is secuur en langzaam, de stijl afstandelijk, kil en antiglamoureus, zodat je Le Carré op de achtergrond haast goedkeurend ‘ja’ ziet knikken. Corbijn is meer geïnteresseerd in het uitdiepen van de karakters en in sfeertekening dan in brede gebaren en wilde achtervolgingen in 007-stijl. Sommige bijrollen mochten wat trefzekerder uitgetekend worden, maar al bij al worden de pionnen beheerst naar een ultieme confrontatie gestuwd. Corbijn houdt ons daarbij als een meestermanipulator tot op het laatste moment in een wurggreep.

Het vettige Duitse accent van Hoffman is aanvankelijk even schrikken. Maar net als in zijn beste vertolkingen verdwijnt hij ook hier weer compleet in zijn rol. Die mimiek, die stem en die verwaaide, getroebleerde indruk: zijn dood resoneert nadrukkelijk na in deze film – moegetergd en afgeleefd als hij erbij loopt. Hij zal nog in een bijrol te zien zijn in een nieuwe Hunger Games-film, maar A Most Wanted Man is nu al een waardig adieu aan een monument van een acteur, onder de regie van een monument van een noorderbuur.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content