‘Minari’: een delicate familiekroniek over de Amerikaanse droom van een Koreaans gezin

Zes Oscarnominaties voor Minari waren wat gevleid, maar niemand misgunt het Lee Isaac Chungs tedere film.

‘Oei, maar daar staan wielen onder.’ Een naar Amerika geïmmigreerd koppel uit Korea met twee jonge kinderen blijkt zijn woonst in een Californische stad te hebben ingeruild voor een breed uitgevallen caravan in het hol van Pluto. Moeder Monica kan er niet om lachen. Vader Jakob is enkel geïnteresseerd in de bijbehorende vruchtbare grond. Hij is het beu om voor een karig loon aan de lopende band het geslacht van kuikens te bepalen en wil hoger op de sociale ladder raken door in Arkansas groenten te verbouwen.

Maar de Amerikaanse droom zou de Amerikaanse droom niet zijn als hij makkelijk te realiseren was. Bovendien heeft het Amerika van president Reagan niet veel mededogen met keuterboeren. De tegenslagen, spanningen en teleurstellingen monden uit in echtelijk geruzie dat de kinderen proberen op te lossen met papieren vliegtuigen vol vredesboodschappen. Een eerste verzoeningsronde resulteert in het overvliegen van Monica’s moeder. De jonge David vindt het maar niets dat hij zijn kamer moet delen met een vuilbekkende, eigenzinnige oma die naar Korea ruikt, niet eens koekjes kan bakken en hem allerlei vieze drankjes opsolfert.

Fijnmazige vertolkingen van jong en oud dwingen om je empathie over alle personages te verdelen.

Regisseur Lee Isaac Chung bekende dat hij voor het scenario gretig uit zijn jeugdherinneringen putte. Had hij dat niet gedaan, dan was het wel geraden. De rijkdom van de details zouden hem verraden hebben, net als de mozaïsche structuur, de lichte nevel van nostalgie die over de moeilijke tijd hangt en het feit dat we meekijken door de ogen van het jongste kind. Dat ziet wel wat er gebeurt maar weet er niet altijd het fijne van.

De authenticiteit van de familiekroniek primeert netjes op het op de spits drijven van het drama én op het uitwerken van thema’s als ontheemding, assimilatie, huwelijksproblemen, cultuurverschillen en racisme. Niemand krijgt de zwartepiet toegespeeld.

De stijl is beheerst. De eenvoud gaat gepaard met gedoseerde lyriek. Groene pracht en zonlicht dat Terrence Malick vast ook in extase zou hebben gebracht, worden met mate benut. De sentimentele pianonoten die soms afbreuk doen aan de finesse van de gevoelige scènes zijn onder de mat te vegen als schoonheidsfouten.

Fijnmazige vertolkingen van jong en oud dwingen om je empathie over alle personages te verdelen. Steven Yeun uit de tv-serie The Walking Dead en de Koreaanse prachtfilm Burning kon zijn Oscarnominatie niet verzilveren, in tegenstelling tot de uit Korea overgevlogen Youn Yuh-jung, die de licht excentrieke oma speelt. Ook de vier andere nominaties leverden geen Oscar op. Ondanks alle sympathie voor deze tedere film, kun je dat ergens wel begrijpen.

Minari

Lee Isaac Chung met Steven Yeun, Alan Kim, Youn Yuh-jung

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content