L’amant double van François Ozon: seks, leugens en psychotherapie

Jérémie RENIER en Marine VACTH in L'amant double: dubbel vernuftig.
Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

In de kinky psychothriller L’amant double laat François Ozon je meegluren in een spiegelpaleis vol lust en liefde.

L’amant double van François Ozon met Marine Vacth, Jérémie Renier, Jacqueline Bisset.

Het moet van Nicolas Provosts The Invader geleden zijn dat het woord ‘openingsshot’ zo’n dubbelzinnige invulling kreeg als in de erotische thriller L’amant double van François Ozon. Maar ook al toont het goudhaantje van de Franse film zich vanaf de eerste seconde bepaald geen koorknaap, een vunzig filmpje vol gulpende genitalia of hitsige machofantasieën hoef je van zijn losse adaptatie van Lives of the Twins, een roman van Joyce Carol Oates, niet te verwachten. Daarvoor etaleert Ozon als vanouds te veel gevoel voor finesse en flair, terwijl hij het ook dit keer niet kan laten om een subversieve draai te geven aan wat op het eerste gezicht een tot suspensedrama gestolde fantasie voor alfamannetjes lijkt.

Ozon kan het ook dit keer niet laten om een subversieve draai te geven aan wat op het eerste gezicht een tot suspensedrama gestolde fantasie voor alfamannetjes lijkt

Het zelfbewuste lustobject in kwestie is Chloé (ex-model Marine Vacth, die zich in Ozons Jeune et jolie ook al van haar verleidelijkste kant mocht tonen), een sexy jonge vrouw die al sinds haar puberteit aan onverklaarbare buikpijn lijdt en ten einde raad op de sofa van Paul (Jérémie Renier) belandt, een psychiater die al van bij de eerste sessie aan haar lippen hangt. Lang duurt het niet vooraleer de twee met de therapie kappen en een relatie beginnen. Wat Paul haar niet vertelde, is dat zijn tweelingbroer Louis (Renier, met een andere haarscheiding) warempel ook psychiater is. Bovendien blijkt die, zoals de nieuwsgierige maar frigide Chloé algauw aan den lijve ondervindt, veel minder moeite te hebben met de scheiding tussen werk en privé. Dat resulteert in een ménage à trois waarbij niet alleen Chloé mag ontdekken wie van de rivaliserende broers de sadomasochistische touwtjes in handen heeft, maar ook zijzelf én de kijker.

Deed Ozon in het verleden nooit veel moeite om zijn fetisj voor Alfred Hitchcock te verstoppen (zelfs zijn vorige film Frantz was een Vertigo-variant), dan graait hij dit keer met zwier en (schuldig) plezier uit de genrecatalogus van Brian De Palma. Sisters, Dressed to Kill, Body Double… de knipogen zijn talrijk, net als de wellustige tracking shots, de spiegel- en dubbelgangermotieven en het gezap tussen droom en (film)werkelijkheid waar de New Hollywood-maestro zo tuk op is. Maar zelfs al flirt het verhaal bij momenten met koortsige camp en wordt niet alleen Renier maar ook de suspension of disbelief aan een voorbindpenis onderworpen, Ozon zet de referenties moeiteloos naar zijn hand, brengt alle innuendo’s glad als satijn in beeld en laat je verdwalen in een vernuftig en strak gedesigned spiegelpaleis dat Fifty Shades of Grey tot een kinderspeelkamer degradeert.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content