George Clooneys scifidrama ‘The Midnight Sky’ tolt in het luchtledige

George Clooneys The Midnight Sky is een ambitieus maar zwalpend scifidrama over een stervende man op een stervende planeet.

U dacht dat 2020 en de coronapandemie al erg waren? Wacht dan nog 29 jaar en onze planeet is een nucleair vergiftigde aardkloot. Dat is althans de boodschap die George Clooney met zijn postapocalyptische scifi-avontuur The Midnight Sky overbrengt. Geen wonder dat astronoom Augustine (Clooney met houthakkersbaard en getormenteerde blik) zich dagelijks zat zuipt in het arctische observatiecentrum waarin hij al een poos in zijn eentje in permanente lockdown zit. Op een dag ontdekt hij in de kelder een meisje (Caoilinn Springall), dat evenwel geen woord over haar lippen krijgt. Is het kind té getraumatiseerd door de eschatologische ramp die over de aarde is gerold? En slaagt Augustine erin contact te maken met het ruimteschip dat na een lange missie rond Jupiter onderweg is naar huis en waarvan de bemanning niet op de hoogte is van wat er op aarde is gebeurd?

Clooney serveert met The Midnight Sky twee survivalfilms voor de prijs van één: de eerste met zwijgzame loners op de ijzige grond, de tweede met kibbelende astronauten in de ijle ruimte. Echt landen of in elkaar klikken doen ze helaas nooit. Daarvoor is het contrast in setting, stijl en tempo te groot en te bruusk. Alsof je om de haverklap van een dystopische doemfabel over de laatste mensen op aarde wordt getransporteerd naar een apocrief Star Trek-avontuur waarin meteorietenregens, weerbarstige apparatuur en onderlinge fricties voor adrenalineopstoten moeten zorgen.

Het is een mix van gravitas, melodrama en spektakel tussen de sterren dat doet denken aan Gravity van Alfonso Cuarón en Ad Astra van James Gray, aangelengd met een snuifje The Martian van Ridley Scott. Toch zit Clooney, die achter de camera pieken bereikte met Good Night and Good Luck (2005) en The Ides of March (2011), als regisseur nog altijd een paar lichtjaren van die drie verwijderd. Het helpt niet dat hij elke nuance dichtplamuurt met de weer eens overnadrukkelijke score van Alexandre Desplat, waardoor geen enkel idee of visueel concept écht indruk maakt.

Een memorabele film kun je The Midnight Sky niet noemen, al heeft hij wel merites. De hele cast, met voorop Clooney in zijn eerste filmrol sinds 2016, acteert met bewonderenswaardig veel sérieux, en de stijlvolle cinematografie en het blitse production design verraden dat Netflix er wel een stuiver voor over had. Bovendien toont Gorgeous George de ambitie om ook ernstige thema’s aan boord van zijn scififabel te smokkelen, al blijft het finaal een spectaculair ogend maar log tuig dat zonder de juiste kapitein aan de stuurknuppel te veel in het luchtledige tolt.