Driemaal Belgisch op het Filmfestival van Gent

Focus op de Belgische films ‘Rain’, ‘Le monde nous appartient’ en ‘Het Vijfde Seizoen’ van Peter Brosens en Jessica Woodworth.

Het Vijfde Seizoen

Na ‘Kid’ en ‘Offline’ is ‘Het Vijfde Seizoen/La Cinquième Saison’ van Peter Brosens en Jessica Woodworth de derde film in de competitie van Belgische makelij. Het regisseursduo ruilt het Mongolië van Khadak (2006) en het Peru van ‘Altiplano’ deze keer in voor de Belgische Ardennen.

Om het einde van de winter te vieren verzamelt een dorpsgemeenschap zich rond een vreugdevuur. De vlammen slaan evenwel niet aan. De brandstapel blijft bijgevolg onaangeroerd en de lente breekt nooit aan. Het gevolg hiervan is desastreus voor zowel de mens als de natuur. De koeien geven geen melk meer, de bijen verdwijnen en de gewassen willen niet groeien. Hongersnood en wanhoop drijft de dorpsgemeenschap om een schuldige aan de schandpaal te nagelen.

Peter Brosens en Jessica Woodworth zijn chroniquers van de wereldcultuur. Ze gaan te werk als archeologen die (via film) gewoontes en tradities met respect en op een bijzonder stijlvolle manier vastleggen en integreren in verhalen met een universeel karakter.

‘Het Vijfde Seizoen’ is dan ook een episch filmgedicht over de band tussen de mens en de natuur. Brosens en Woodworths nieuwe film fascineert, ontroert en imponeert door de steeds overweldigende en geraffineerde beeldregie, waar surrealisme, magisch-reralisme en poëzie hand in hand gaan. Het eindresultaat is verpletterend mooi.

Compliance

‘Based on True Events’ verschijnt in koeien van letters op het scherm. De gebeurtenissen in dit als een thriller opgebouwd drama zijn namelijk moeilijk te geloven. In 2004 werd Amerika opgeschrikt door een reeks bizarre incidenten, waar een politie-inspecteur een filiaal van een fastfood keten opbelde met de melding dat een van de werkneemster geld had gestolen. Hij droeg het leidinggevend personeel vervolgens op het meisje te fouilleren en haar kleren af te nemen. Deze voorvallen werden door de Amerikaanse media bedacht met de titel: ‘strip search prank call scam’.

De New Yorkse cineast Craig Zobel diept in zijn tweede langspeelfilm een van deze gevallen uit. In een strakke beeldregie en mits het gebruik van vele close-shots en close-ups dringt hij binnen in het filiaal van een fastfood restaurant. Zobel bezigt een dynamische reportage-achtige stijl. Eenmaal de werkneemster via de telefoon beschuldigd wordt van diefstal , slaat de gemoedelijke sfeer snel om naar een absurdistische maar hoofdzakelijk beklemmende toon. De perversiteiten en mensonterende vernederingen volgen elkaar in een snel tempo op en je kunt moeilijk geloven dat sommige lui zo dom zijn om blindelings bevelen op te volgen van een kerel die beweert dat hij politie-inspecteur is.

‘Campliance’ zit in competitie maar zal waarschijnlijk geen prijs halen. Daarvoor is deze benauwende thriller té genre gebonden. Hoe je het ook draait of keert: het blijft een heel straf (waar gebeurd) en spannend verteld verhaal.

Rain

‘Rain’ is een buitengewoon hypnotiserende dansvoorstelling uit 2001 van Anne Teresa De Keersmaeker op de muziek van Steve Reichs ‘Music for 18 musicians’. Anno 2011 werd Anne Teresa uitgenodigd door de Parijse opera om deze voorstelling met de klassiek geschoolde balletdansers van de Ballet de l’Opéra op te voeren. De documentairemakers Olivia Rochette en Gerard-Jan Claes volgen de audities, de repetities en de uiteindelijke première van de choreografie.

Vooreerst het goede nieuws. De bezwerende sfeer van de choreografie wordt door Rochette en Claes via bijzonder poëtische beelden weergegeven. De eindshot van wagens die -gelijkaardig aan de dansvoorstelling- rondjes draaien rond het operagebouw is een knappe vondst. Was de rest van de film maar even indrukwekkend.

De nieuwsgierigen naar de werkwijze van Anne Teresa De Keersmaeker blijven op hun honger. Hoe ‘Rain’ werd ontwikkelt en uitgewerkt kom je nooit te weten. Centraal staan de repetities van het Parijse ballet en de moeilijkheden die ze ondervinden om hun klassieke scholing om te buigen naar de bewegingstaal van een hedendaagse choreografe. Maar de geschoten beelden laten koud, zijn weinig boeiend en geven helemaal geen inzicht.

Dan liever de reeks films die reeds over Rosas en Anne Teresa’s choreografieën werden gemaakt. Aanbevelingswaard is tevens: ‘La danse – le ballet de l’Opéra de Paris’ (2009) van de Amerikaanse documentairemaker Frederick Wiseman. Hierin plaatst Wiseman het volledige operagebouw centraal: van de administratie en het onderhoudspersoneel tot de creatieve kern en de dansers. Hij volgt repetities, voorbereidingen en premières in een meeslepende, bijna drie uren durende doc.

Le Monde nous Appartient

De voormalige Belgische filmcriticus Stephan Streker is met dit somber drama aan zijn tweede langspeelfilm toe. Julien is een ambitieuze profvoetballer. Pouga steelt luxewagens. Beide twintigers leven in de buitenwijken van Brussel, hebben met elkaar geen uitstaans, tot hun paden elkaar kruisen.

Stephan Streker opent met de finale van dit stijlvol en bij momenten verrassend geregisseerd drama. Niet dat je meteen weet hoe de vork in de steel zit, maar dat het noodlot onverbiddelijk zal toeslaan houdt de stemming van bij de aanvang geladen.

Streker is speels en origineel in de manier waarop hij zijn personages introduceert. Hij is tevens een volbloed cinefiel. ‘Le monde nous appartient’ wordt dan ook gekruid met citaten uit en referenties naar allerhande filmklassiekers. Deze gaan van pakweg Roegs ‘Bad Timing’ tot Hitchock. Brussel ziet eruit als een broeierige metropool. De muziek is van Ozark Henry.

Piet Goethals