Die vijf keren dat eenzelfde personage vertolkt werd door meerdere acteurs

Nu in de zalen: Orpheline, een film waarin eenzelfde personage gespeeld wordt door vier verschillende actrices, onder wie Adèle ‘La Vie d’Adèle’ Exarchopoulos en Adèle ‘La Fille Inconnue’ Haenel. Het is een cinematografische uitdaging die al wel meer regisseurs aangegaan zijn. Vijf voorbeelden.

In welke mate veranderen we door de jaren heen? Zijn we wispelturige wezens, of blijven we voor eens en voor altijd een child at heart dan wel een oude ziel in een steeds minder jong lichaam? Het zijn de vragen die regisseur Arnaud des Pallières zich stelt in zijn zonet in de zalen gekomen vijfde langspeelfilm Orpheline. Daarin laat de Fransman hetzelfde hoofdpersonage door vier actrices spelen; elk van hen neemt een andere levensfase voor haar rekening. En Des Pallières is niet de eerste die zoiets doet. Vijf memorabele voorgangers.

Julieta (2016) – Pedro Almodóvar

Pedro Almodóvar beriep zich in zijn jongste film op de actrices Adriana Ugarte en Emma Suárez – die laatste won er een Goya voor, oftewel ‘een Spaanse Oscar’. Beide chicas almodóvar kruipen in de huid van Julieta, die zich in een poging om terug contact op te nemen met haar dochter bezint over de belangrijkste gebeurtenissen uit haar leven. En zo is de film Julieta volledig op zijn plaats in het door klassiekers doordrongen oeuvre van de Spaanse maestro.

Persona (1966) – Ingmar Bergman

De Zweedse cineast (en go-to inspiratiebron voor onder andere Woody Allen) Ingmar Bergman verweeft hier twee verschillende personages in elkaar, gespeeld door Liv Ullman en Bibi Andersson. Hij doet dat op zo’n onrustwekkend organische manier dat je twijfelt of het wel twee aparte personages zijn. Bergman weet de toeschouwer als geen ander aan te zetten zijn of haar eigen grenzen af te tasten, wat van Persona een sublieme, aangrijpende en memorabele ode aan de mogelijkheid maakt.

Moonlight (2016) – Barry Jenkins

Barry Jenkins koos ervoor zijn Oscarwinnende film op te delen in drie hoofdstukken, waarin de hoofdrol telkens door een andere acteur vertolkt wordt. De regisseur legde zich volledig toe op de uiterlijke dissonantie tussen de verschillende acteurs, en wist zo op virtuoze wijze de zoektocht naar de eigen persoon te laten prevaleren.

Cet Obscur Objet du Désir (1974) – Luis Buñuel

Wie aan Buñuel denkt, denkt (onder andere) aan surrealisme. In Cet Obscur Objet du Désir liet hij de actrices Carole Bouquet (For your eyes only (1981)) en Angela Molina (Live Flesh (1997)) elkaar afwisselen voor de vrouwelijke hoofdrol, zonder dat tegenspeler Mathieu (Fernando Rey) noch de rest van de cast dat leek te merken. Die keuze had satirische implicaties: Buñuel wilde gevolg geven aan de kilheid van Rey’s misogyne personage dat enkel aan zichzelf denkt en zo voorbijgaat aan de meest evidente veranderingen in zijn omgeving, zelfs wat zijn vriendin betreft.

Palindromes (2004) – Todd Solondz

Todd Solondz, de regisseur die menig cinefiel wist te bekoren met Welcome to the Dollhouse (1995), Happiness (1999) en zijn jongste creatie Wiener-Dog (2016), staat bekend om zijn zwarte humor. Zijn keuze om acht acteurs van verschillende leeftijden en een verschillende geslacht in de huid van de dertienjarige protagoniste Aviva te laten kruipen, is net als bij Buñuel satarisch. En zo wordt de externe druk op het meisje, dat na een abortus met verschillende politieke en religieuze ideologieën te maken krijgt, fysiek zichtbaar.