De acteurs achter ‘Stan & Ollie’: ‘Eén vrouw durfde me amper aan te kijken omdat ik zo dik was’

In het beste geval duikt Steve Coogan op als de gênante mediafiguur Alan Partridge, in het slechtste in brol als Night at the Museum 2. In Stan & Ollie maakt hij indruk als Stan Laurel. John C. Reilly speelt dan weer Oliver Hardy znder zich belachelijk te maken.

Van Steve Coogan tot Stan Laurel

‘Wie anders dan John C. Reilly en ik konden Hardy en Oliver neerzetten? Dat is een zeer kort lijstje. Misschien bestaat het zelfs niet’, vindt de Britse komiek Steve Coogan, die er niet tegenop zag in de huid van een van de vermaardste grappenmakers uit de filmgeschiedenis te kruipen. ‘Net dat maakte het alleen maar interessanter. Alles wat de moeite waard is, houdt een kans op mislukking in. Bovendien wond het idee Stan Laurel te vertolken me ongelofelijk op. Ik ben met hem opgegroeid. Laurel & Hardy waren bijna elke dag op tv. Ze waren vanzelfsprekend, een deel van het landschap.’

Coogan ziet meerdere gelijkenissen tussen hem en de vermaarde huilebalk. ‘Stan Laurel schreef comedy, ik schrijf comedy. We zijn allebei Britten en komen uit de lage middenklasse. Dus ja, ik voel een zekere verwantschap. Al wilde ik hem niet te allen prijze spelen. Ik wilde vooral vermijden dat iemand anders dat deed en het compleet zou verknoeien. Ik wist dat ik het in me had om de Dunne met respect neer te zetten. Als ik Liam Neeson in Taken mag citeren: ‘I don’t have money. But what I do have are a very particular set of skills.’

De grote verschillen tussen Oliver Hardy en Stan Laurel vielen hem op. ‘Oliver Hardy genoot wel van zijn werk met Stan Laurel, maar was lang niet zo ambitieus. Hij was een levensgenieter. Hij wilde bovenal een gerieflijk leven. Hij zag acteren als een prima manier om zijn brood te verdienen én hoefde daar niet te veel voor te doen. Hij kon zijn typetje perfect neerzetten. Stan Laurel daarentegen was meer getormenteerd en bezield door zijn werk. Een werkpaard dat constant naar nieuwe ideeën zocht en nadacht over de regie en de montage.’

Tot Coogans consternatie weten veel mensen onder de veertig nog net dat Laurel & Hardy de Dikke en de Dunne waren, maar zijn ze niet meer vertrouwd met hun films. ‘Hopelijk kan Stan & Ollie de belangstelling in hun films aanzwengelen. Dat zou voor iederéén fantastisch zijn.’

Van John C. Reilly tot Oliver Hardy

Wie cast je als de Dikke in een film over Laurel & Hardy? John C. Reilly is geen vreemde keuze. Een pornoster neerzetten (Boogie Nights), musicals overleven (Chicago), ruziemaken (Carnage): hij beheerst het allemaal. Bovendien heeft hij ervaring met komische duo’s, meestal aan de zijde van Will Ferrell. Toch aarzelde Reilly om toe te happen. ‘Laurel & Hardy zijn een legendarisch duo. Hoe vertolk je zulke legendes? Mijn eerste reactie was: niet. Ik ben extra voorzichtig als het om iemand gaat voor wie ik enorm veel respect en bewondering heb.’

Reilly stelde zijn mening bij toen hij vernam dat het niet de bedoeling was om de comedy van het duo te imiteren. ‘Steve en ik hebben veel moeten oefenen om enkele van hun komische routines in de vingers te krijgen en alles er zo nonchalant te doen uitzien als bij hen. Maar eigenlijk gaat Stan & Ollie over hun vriendschap, de emoties die zich door hun jarenlange samenwerking hebben opgestapeld en hoe het voelt om een performer te zijn. Dat laatste weet ik heel goed.’

De kilo’s die C. Reilly tekortkwam om de Dikke geloofwaardig neer te zetten, werden opgevangen door een fat suit. ‘Ik had voor deze rol vijftien kilo moeten aankomen. Daar paste ik voor. Ik wilde mijn gezondheid niet op het spel zetten. Ik schrok me wel een bult toen ik voor het eerst dat pak aantrok. Mijn lichaamstemperatuur schoot fors de hoogte in en het zweet zorgde voor problemen met de gezichtsprotheses en make-up. De oplossing was een cool suit,een pak waarmee chirurgen hun lichaam koel houden tijdens lange operaties.’

Reilly schrok van de reacties op zijn transformatie. ‘Ik voelde me gewoon John, maar je omgeving ziet iemand anders. Toen ik tijdens de opnames even buiten op de stoep verpoosde, kwam een vrouw voorbij. Ik zag haar denken: ocharme, die dikke vent moet uitpuffen. Ze durfde me amper aan te kijken, vond mijn lichaam te grotesk. Oliver Hardy moet dat zijn leven lang hebben meegemaakt.’