Christopher Plummer wint Joseph Plateau Honory Award in Gent: ‘Dit is geen doorsnee prijs’
Canadees veteraan Christopher Plummer heeft in het Gentse stadhuis de Joseph Plateau Honory Award overhandigd gekregen van de directie van het Film Fest Gent. Deze award eert zij die een speciale bijdrage leverden aan de kunst van het filmmaken. Knack Focus vroeg Plummer om een eerste reactie. ‘Bekroningen draaien vaak rond publiciteit, maar deze prijs is écht belangrijk.’
‘Als er één acteur de Joseph Plateau-prijs verdient, dan is het wel deze immens veelzijdige Canadese rasacteur’, verklaart artistiek directeur Patrick Duynslaegher de keuze voor de 85-jarige Christopher Plummer, die in talloze films en series meespeelde (vorig jaar won hij nog de Oscar voor beste mannelijke bijrol in Beginners) en geldt als één van de vooraanstaande Engelstalige toneelvertolkers van na de tweede wereldoorlog. ‘Plummer is niet alleen gezegend met een karakterkop die je uit de duizenden herkent, hij is ook een ware kameleon die met gemak in de huid kruipt van de meest diverse historische en mythische personages.’
‘Het is wat ongebruikelijk voor mij, want dit is geen doorsnee award’, reageert Plummer. ‘Andere bekroningen draaien veelal rond publiciteit, maar de Joseph Plateau-prijs is echt belangrijk. Ik ben zeer gelukkig, dit betekent veel voor mij. Plateau was, als je het een beetje uitvergroot, de vader van de animatie, die nadacht over de vorm van film. Er zou ook een Lumière-award en een Méliès-award moeten bestaan… Ik wilde trouwens graag weten wie die award in het verleden nog al heeft gekregen, en moet zeggen dat ik in goed gezelschap vertoef (lacht).
Het Film Fest Gent vertoont Christopher Plummers jongste film Remember, zijn tweede samenwerking met landgenoot Atom Egoyan (Speaking Parts, The Sweet Hereafter). Daarin schittert Plummer als een door dementie geplaagde man genaamd Zev, die jacht maakt op een nazicommandant die zeventig jaar geleden zijn familie vermoordde.
Als één van de laatste overlevenden van de gruwel van Auschwitz, is de oude knar de enige die het gezicht van de beul nog kan herkennen en deze tot een bekentenis kan dwingen.
Hoe heeft u zich op deze rol voorbereid?
CHRISTOPHER PLUMMER: Het was zeer complex om me op de mentale toestand van het personage voor te bereiden. Ik probeerde fysiek zo introvert mogelijk te spelen. Het is een moeilijke rol, omdat de protagonist het verhaal niet mag sturen. Het verhaal drijft jou, je wordt er min of meer het ‘slachtoffer’ van. Dat is niet het soort rollen waar ik doorgaans voor kies, maar daardoor was ik er des te meer gefascineerd door.
Dit is uw tweede samenwerking met regisseur Atom Egoyan.
PLUMMER: Egoyan is een goede vriend. Hij is een heel gemakkelijke man en het is erg comfortabel om met hem te werken. Hij schenkt je veel vrijheid, geeft je het gevoel dat je alles mag doen. Het maken van Remember vraagt natuurlijk om een bepaalde discipline, die iemand als Egoyan zeker heeft. In deze rol was het uit den boze om charismatisch over te komen, ik moest alles dus zeer klein houden.
Uw carrière begon in 1958. Hoe kijkt u nu op die periode terug?
PLUMMER: In mijn tijd had je Marlon Brando, James Dean en Elia Kazan (regisseur van ‘On the Waterfront’, nvdr.), die film een nieuw gezicht gaven. Dat waren dé cinematografische ontdekkingen van toen. Veel Amerikaanse films uit de jaren veertig van vorige eeuw hadden iets van de zachtheid van Doris Day, als je begrijpt wat ik bedoel. De nieuwe talenten durfden met hun werk ook zaken in vraag te stellen en voerden een grote invloed uit op de Engelse cinema – denk maar aan ‘Look Back in Anger’.
U heeft een ronduit indrukwekkend cv, met ontelbare rollen in series, films en theaterstukken. Aan welke films bewaart u de mooiste herinneringen?
PLUMMER: Eigenlijk hou ik het meest van andermans films. Ik groeide op in de jaren veertig en in die periode had je een schat aan Franstalige films. Les enfants duparadis, La règle du jeu: dat zijn allemaal geweldige scripts. Die films trachtte ik te evenaren en later raakte ik ook geïnteresseerd in de Duitse school. En wat mijn eigen films betreft…(denkt na) De rol van Kipling in The Man WhoWould Be King was memorabel, en die van de Inca-koning, een scenario geschreven door Peter Schaffer (The Royal Hunt of The Sun, nvdr.) – een stuk dat ik al had gespeeld op Broadway.
Vijf hoogtepunten uit de filmografie van Christopher Plummer
THE FALL OF THE ROMAN EMPIRE (1964)
Somptueus historisch epos uit de late periode van de Amerikaanse vakman Anthony Mann (The Naked Spur, Men in War), dat een machtsstrijd binnen een keizerlijke familie blootlegt. Plummer is naast Alec Guinnes en Sophia Loren te bewonderen als Commodus, de venijnige zoon die de teloorgang van de eeuwige stad aanschouwt, die het slachtoffer is geworden van oprukkend geweld.
De Technicolor-fotografie is van Robert Krasker, de eerste Australische DOP die een Oscar won en die met nagenoeg alle grootheden van toen werkte: Carol Reed, Luchino Visconti, Joseph L. Manckiewicz, Joseph Losey én David Lean.
THE SOUND OF MUSIC (1965)
Plummer zal vermoedelijk voor eeuwig geassocieerd blijven met zijn rol van autoritaire patriarch in deze onsterfelijke Rodgers & Hammerstein-musical van Robert Wise, die jaren lang bovenaan de box-office stond en met kerst en nieuw wel altijd ergens op de beeldbuis verschijnt. Ondanks het fenomenale succes leed Amerika in die periode onder het afnemend bioscoopbezoek en waren er stilaan de eerste tekenen van verandering in het land.
THE MAN WHO WOULD BE KING (1975)
Meeslepende avonturenfilm van John Huston, naar het gelijknamige kortverhaal van Rudyard Kipling, over twee gewezen militairen die een fortuin willen maken in het berglandschap voorbij Afghanistan. ‘The most redeeming aspect of the film is the performance of Christopher Plummer’, zo verklaarde het gezaghebbende vakblad Variety destijds.
THE INSIDER (1999)
Door Michael Mann briljant georkestreerde conspiratieve thriller waarin een voormalige directeur bij de researchafdeling van een tabaksgigant tegen zijn vroegere werkgever getuigt (alles draait om verboden middelen die al dan niet bij de rookwaren zouden toegediend zijn). Christopher Plummer is eens te meer uitstekend als de legendarische correspondent van het befaamde NBC-programma ’60 Minutes’, waarvan Al Pacino die producer speelt die de bewust man uit zijn tent lokt. Een les in mise-en-scène en één van de belangrijkste films van het decennium, die voor Plummer zelf ook een markante plaats inneemt in zijn loopbaan.
SYRIANA (2005)
Even complexe als schitterende politieke thriller die de corruptie in de olie-industrie in kaart brengt; een ongenaakbare wereld vol achterpoortjes, machtsverhoudingen en transacties van astronomische geldsommen. George Clooney voert de ensemble-cast aan als een CIA-agent die in het Midden-Oosten de waarheid over het netwerk op het spoor komt. Pas tweede speelfilm van Stephen Gaghan, de scenarist van Steven Soderberghs bejubelde drugskroniek ‘Traffic’.
Dieter Vanden Bossche
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier