Cannes Filmrecensie: ‘Behind the Candelabra’

Steven Soderbergh wuift de cinema uit met een sierlijk slap handje. En met de entertainende nichtenbiopic Behind the Candelabra. Thanks, darling.

Niemand die hier in Cannes gelooft dat Steven Soderbergh straks daadwerkelijk zijn camera aan de haak hangt, maar mocht hij toch voorgoed met pensioen gaan dan is Behind the Candelabra een waardig en onderhoudend adieu.

Aangezien het onderwerp too gay werd bevonden door Hollywood klopte Soderbergh aan bij betaalzender HBO die deze biopic over showpianist Liberace en zijn veel jongere lover boy Scott Thorson wel wilde financieren. Aan bontjassen, mascara, juwelen, champagneflessen en andere vergulden kitsch ontbreekt het dan ook geenszins, al verliest Soderbergh nooit uit het oog waar het echt om gaat. Met name: over de manipulatieve relatie van de narcistische kitschkoning Liberace die een jonge, naiëve knul in huis neemt, hem tot seksspeeltje en ersatz-zoon bombardeert en hem aldus meeneemt op een neerwaartse roetsjbaan van glitter, glamour, liefde, lust, pianovirtuositeiten en plastische chirurgie.

Met zijn funky eightieslook en kinky topic heeft Behind the Candelabra soms wat weg van een gay Boogie Nights, en bovendien zijn er maar weinig grote mainstreamproducties waarin je twee A-Listers ook effectief ziet kussen. Dat zijn Michael Douglas die de pedante tics en uitzinnige outfits overneemt van de in 1987 aan aids overleden, nooit openlijk uit de kast gekomen showbizkoning Liberace, en Matt Damon als diens véél jongere liefje Scott die gaandeweg beseft dat decadentie zo zijn prijs heeft.

Soderbergh filmt de getormenteerde relatie vanuit het gezichtspunt van Scott Thorsen en hoe heerlijk wuft Douglas in zijn comebackrol ook loopt te wezen; het is Damon die deze zwierige, gepast gladde portie nichtentragiek een ziel en een emotionele diepte geeft. Voor het schetsmatige scenario, de aangedikte gayclichés of bombastische muziekjes hoef je het namelijk niet te doen, al staat Soderbergh weer eens met zo veel goesting en schwung te regisseren dat je als filmliefhebber alleen maar kunt hopen dat zijn afscheid dan toch een tijdelijke bevlieging is.

‘Only downhill from here’, zei hij toen hij in 1989 verrassend de Gouden Palm won voor zijn debuut Seks, Lies and Videotape, al valt daar op basis van het geestige en onderhoudende Behind the Candelabra gelukkig niet veel van te merken.

Dave Mestdach