BIFFF dag 3 – recensie Blancanieves

Er was eens… een stomme zwartwitfilm die The Artist doet vergeten. Stierengevechten, vurige flamenco, giftige appels en zeven dwergtoreadors: Blancanieves herontdekt Sneeuwwitje, en we zijn er niet rouwig om.

Carmencita, dochter van een verlamde legendarische toreador, leeft onder de knoet van haar boze stiefmoeder. Wanneer het meisje volwassen is, beraamt stiefmama een plan om haar een kopje kleiner te maken. Het meisje wordt gered door Los Enamtes Toreros, zeven stiervechtende dwergen. Ze knappen haar op en bereiden haar voor op een groots arenagevecht waarin ze bewijst dat vrouwen ook hun mannetje kunnen staan.

Een jaar na Michel Hazanavicius’ The Artist wordt er wederom een stomme zwartwitfilm in de zalen gelost. Geen Oscar voor Blancanieves, maar wel tien Goya Awards. De twee vergelijken is haast onafwendbaar. Het verdict is hard: Blancanieves is beter.

Sfeervol, mooi in beeld gebracht, niet pretentieus en met knappe vertolkingen van onder meer Sofía Oria en de ravissante Maribel Verdú: hoewel er geen woord wordt gesproken – de enige dialogen komen via intertitels op het scherm – , verveelt Blancanieves geen seconde. Humor en melodrama worden vlotjes gemengd op de virtuoze tonen van de puurste Andalusische flamencomuziek. Regisseur Pablo Berger heeft duidelijk oog voor detail en zorgt dankzij groteske beelden en groots opgezette scènes – die arenagevechten! – dat de prent het niveau van The Artist ruim overstijgt.

In een jaar waarin we bedolven werden onder een overload aan Sneeuwwitjefilms – we kregen eerder al Mirror Mirror en Snow White & The Huntsman door onze strot geramd – steekt Blancanieves met kop en schouders boven de tegenstand uit. Als u zoekt naar het beste Sneeuwwitje van 2012: look no further. (TR)