Atencion! Vier Spaanse aanraders op Film Fest Gent

Film Fest Gent breekt dit jaar een lans voor Spaanse cinema. Wij zochten nog vier tips die de tweede week van het festival kleuren. Eviva España!

Wat is de laatste Spaanse film die u gezien heeft? En wat is de laatste Spaanse film die u gezien hebt en niet is geregisseerd door Pedro Almodóvar? Ons punt is gemaakt: de laatste jaren bereiken nog maar weinig films van het land van de flamenco onze zalen. Aan kwaliteit nochtans geen gebrek, weten ze ook bij Film Fest Gent. Dit jaar legt het festival de focus op de Spaanse cinema, zowel op het nieuwe (en vooral Catalaanse) talent dat op de deur komt kloppen als op het rijke verleden. We zochten voor u twee recente en twee minder recente tips uit de Spaanse selectie op het Gentse festival.

O que arde (Oliver Laxe)

Dat Oliver Laxe een regietalent is, bewees hij al met het aan Werner Herzog refererende Mimosas, een paradoxale islamitische western. Niet elk talent bevestigt natuurlijk, maar Laxe filmt zijn derde langspeler O que arde – in het Engels:Fire Will Come – met zoveel zekerheid en maturiteit dat de Spaanse cinema zich geen zorgen hoeft te maken. In Cannes nam hij zelfs de Juryprijs in de Certain Regard-competitie mee naar huis. Dit immersieve portret van een veroordeelde voor brandstichting speelt zich af in de majestueuze bossen in Galicië, in het noordwesten van Spanje. Zo simpel als het scenario is, zo onnavolgbaar is de lyrische cinematografie. Wie niet van spoilers houdt, is er wel aan voor de moeite: de titel geeft weg waar Laxe naartoe werkt. Maar de brandhaard uit de titel is niet het brandpunt van dit verhaal over een bedreigd ecosysteem en (on)schuld. Die eer gaat naar een koe – hoorns in de wind – die naar Suzanne van Leonard Cohen luistert: hulde aan Laxe!

Júlia Ist (Elena Martín)

Vorig jaar nog vertelde regisseur Arantxa Echevarría op Film Fest Gent hoe ontzettend moeilijk het nog steeds is om als vrouw op het voorplan van de Spaanse cinema te geraken. Niettemin lijkt het de 27-jarige Elena Martín, een van dé figuren is van de Catalaanse new wave, wel degelijk te gaan lukken. Nadat ze als actrice al indruk maaktein Las amigas de Ágata, maak ze met Júlia Ist haar regiedebuut. Nadat Martín deze film als afstudeerproject had ingediend, besloot ze verder te blijven werken aan de productie. Ze ging op eigen houtje, zonder budget, scènes herfilmen tot ze dit emotioneel en uiterst herkenbaar portret bekwam. Martín kruipt zelf in de huid van een architectuurstudente die op uitwisseling trekt naar Berlijn. De Duitse hoofdstad blijkt niet meteen het mekka te zijn waar ze op gehoopt had. Met een sensitieve eerlijkheid toont deze dissectie van een eenzaam studentenleven hoe een jonge generatie worstelt om een thuis te vinden.

Viridiana (Luis Buñuel, 1961)

Als er één regisseur was die een dictatuur kon onderuithalen met allegorieën, vreemdsoortige non-traditionele plots en ongeziene blasfemie, dan was het Luis Buñuel wel, de maestro del surrealismo. Ondeugend als hij was, heeft hij zijn ganse carrière in zijn vuistje gelachen bij het maken van meesterwerken die tegen de schenen schopten van de Kerk en van autoritair leider Franco. Na een periode van bijna twintig jaar waarin Buñuel in Mexico het mooie weer maakte, werd hij uitgenodigd door de Spaanse Minister van Cultuur om een film te draaien in zijn thuisland. Geen idee wat de regering van Franco gedronken had, maar dat moet toch een straffe tequila geweest zijn als ze écht dachten dat de cineast opeens in de pas zou lopen. Met Viridiana leverde hij in 1961 een sardonisch meesterwerk af over een jonge non die voor ze definitief het klooster intreedt een bezoek brengt aan haar oom. Franco en het Vaticaan moeten zich stevig verslikt hebben in hun koffie toen ze zagen dat Buñuel in Cannes een niet-toegestane versie van de film vertoonde en ook de Gouden Palm won. Een van de beste feelbad films aller tijden!

Tesis (Alejandro Amenábar, 1996)

Een thesis schrijven hoeft niet altijd een saaie boel te zijn, althans dat toont het verontrustende regiedebuut van Alejandro Amenábar, die toen amper 23 was en tijdens studies al aan zijn film schreef. In deze huiveringwekkende thriller voert de Chileense Spanjaard een studente communicatiewetenschappen op die voor haar thesis op zoek is naar films en tv-programma’s met extreem geweld. Bij haar zoektocht stoot ze op een kluwen van snuff movies die mensonterende folteringen tonen. Als kritiek op de afgestompte maatschappij waarin geweld in de media schering en inslag is, kon dit choquerende debuut wel tellen. Dat de regisseur toen al zijn klassiekers kende, bewees de casting van hoofdrolspeelster Ana Torrent, die het kleine meisje speelt in El Espíritu de la Colmena (1973), een van de monumenten van de Spaanse cinema. Amenábar zou later Abre los ojos (1997) draaien – wat resulteerde in de Amerikaanse Cameron Crowe-remake Vanilla Sky met Tom Cruise – en debuteerde met The Others (2001) ook in het Engels.