7 films die u niet mag missen op het Film Fest Gent 2015

Op de affiche van het 42ste Film Fest Gent prijkt Brits stijlicoon Twiggy. Misschien staat op uw gezicht dezelfde verwonderde gelaatsuitdrukking te lezen na het bekijken van het lijvige programma. Moeilijk om weloverwogen keuzes te maken? Knack Focus selecteert 7 films uit het aanbod.

De rode draad van het Gentse filmfestival mag dit jaar dan wel de Britse film zijn, beginnen doen we met rasechte wereldcinema. In Arabian Nights: Volume 1, 2 & 3 wil cineast Miguel Gomes bewijzen dat hij na het zwart-witte Tabu (2012) nog veel in zijn mars heeft. In zijn nieuwste werk maakt hij gebruik van de structuur van de vertellingen van Duizend-en-een-nacht, waarin Scheherazade haar leven spaart door verhalen te vertellen aan een barbaarse koning. Frappant is dat dit cinefiele drieluik weinig weg heeft van de Arabische raamvertelling: het is vooral een dekmantel voor Gomes om de hedendaagse socio-economische problemen in Portugal aan te snijden zonder te vervallen in saaie, politieke eenheidsworst.

Het is een uitdaging om het publiek in de zalen te houden gedurende 381 minuten, zeker als je de eigenzinnige en lyrische stijl van Gomes kent. Film Fest Gent presenteert de triptiek twee keer in marathonformat. Maar voor diegenen die mentaal niet opgewassen denken te zijn voor deze brok cinema, zijn er ook drie afzonderlijke vertoningen op 14, 15 en 16 oktober.

De Taiwanese krijgskunstfilm The Assassin is weggelegd voor de liefhebbers van Aziatische arthouse-actiefilms als Ang Lee’s Crouching Tiger, Hidden Dragon (2000). Toch belooft deze film over een moordende non tijdens de Tangdynastie een geval apart te worden: geen portie hersendode actie met een overdosis aan ontploffingen en gevaarlijke stunts, maar een film die laaiend enthousiast ontvangen werd in Cannes omwille van zijn visuele pracht.

The Assassin is de eerste film in acht jaar die Hou Hsiao-hsien voor zijn rekening neemt, maar hij is erop uit om met een pittige mise-en-scène te tonen dat hij de kunst nog niet verleerd is. De cineast laat serene shots van de ongerepte natuur botsen met snelle, gracieuze zwaardgevechtsscènes.

Een gangsterfilm waarin Johnny Depp onherkenbaar vermomd is en waarin opper-Brit Benedict Cumberbatch zichzelf een Amerikaans accent probeert aan te meten: dat is Black Mass in een notendop. Regisseur Scott Cooper is bekend van het muzikale drama Crazy Heart (2009) en het drama Out of the Furnace (2013), maar pakt nu uit met iets helemaal anders.

Het draait allemaal om de Ierse maffiabaas James Bulger (Johnny Depp) die de plak zwaait in Boston en de macht naar zich toe kan trekken door middel van zijn banden met de senator (zijn broer, vertolkt door Benedict Cumberbatch) en de FBI.

Na het succes van de aangrijpende roman The Price of Salt (Patricia Highsmith) legt I’m not here-regisseur Todd Haynes het tragische liefdesverhaal van een gehuwde Britse dame van middelbare leeftijd (Cate Blanchett) en een ingetogen winkelmeisje (Rooney Mara) nu eindelijk vast op pellicule met Carol. Eindelijk, want de productie van deze LGBT-film sleepte meer dan elf jaar aan. Carol geniet als Yorkse upper-class veel aanzien, maar zet haar gezinssituatie op het spel als ze haar ogen laat vallen op een innemende, jonge fotografe.

Dat Haynes weet hoe hij vrouwen moet regisseren, bewees hij eerder al in Far from Heaven (2002) met Julianne Moore en in de HBO-reeks Mildred Pierce (2011) met Kate Winslet. Deze voorgangers bewijzen verder ook dat de regisseur een zwak heeft voor de glamoureuze jaren vijftig.

Het afgelopen jaar mag dan wel een overdosis aan middelmatige Vlaamse cinema gekend hebben, Robin Pronts D’Ardennen belooft een uitzondering op de regel te worden. Nadat hij zijn typische no-nonsense stempel gedrukt had op de Vlaamse kortfilmwereld, maakt hij nu tijd voor zijn eerste langspeelfilm.

Het resultaat van Pronts debuut is een ünheimliche misdaadfilm waarin Kevin Janssens en Veerle Baetens marginaal schorem spelen in de groezelige achtertuin van Antwerpen. D’Ardennen heeft de rauwe stijl van Britse equivalenten Snatch (2000) en Eastern Promises (2007), maar bevat af en toe ook de nodige vrolijke plat Antwerpse noot om de zware thematiek draaglijk te houden. Pront wil ons een nieuwe, authentieke stijl tonen die zorgt voor een frisse bries in het Vlaamse filmlandschap.

Het hoogtepunt van de Explore Zone dit jaar is The Diary of a Teenage Girl, een coming-of-age verhaal dat alle conventies van het genre op zijn grondvesten doet daveren. De trailer zet meteen de toon: de excentrieke 15-jarige Minnie vertelt dat ze net een eerste keer seks heeft gehad. Voor het eerst wordt een jong meisje bekeken als een menselijk wezen vol seksuele verlangens, in plaats van haar onder te brengen in de categorie waarin de meeste meisjes van die leeftijd worden ingedeeld: die van de zedelijke maagden.

Minnie’s hersenspinsels vormen een creatieve kruisbestuiving met haar tekeningen, die doen terugdenken aan de animatiestijl van The Yellow Submarine (1968) van The Beatles.

Je kan Our Little Sister het best omschrijven als een lieflijk Japans familiedrama. Af en toe doet de charmante stijl terugdenken aan voorgangers als Like Father, Like Son die twee jaar geleden eveneens te bekijken was op het Film Fest Gent. Het belangrijkste onderdeel van de Japanse cultuur is de familie, en dat is in de Japanse cinema niet anders: in Our Little Sister nemen drie zussen na de plotse dood van hun vader hun halfzusje onder hun hoede.

De film is Hirokazu Koreeda’s manier om harde Japanse tradities te verzoenen met de stijl van de hedendaagse, dromerige Aziatische cinema.

(EVH)