22 Mei: de bommenlegger van Brussel

De cast van ‘Ex-Drummer’ is terug in een explosieve maar weinig geloofwaardige thriller van Koen Mortier.

De Kinepolistempel in Gent zat vrijdagavond halfvol voor een gloednieuwe Vlaamse film. Na mislukkingen als ‘Smoorverliefd’ en het manke ‘Pulsar’, was ik sceptisch. Deze recensie kwam tot stand met dank aan Knack Focus-collega Wouter Haemers, die mij op de valreep nog een ticket kon overhandigen.

Nadat Koen Mortier met zijn Herman Brusselmansverfilming ‘Ex-Drummer’ het Vlaamse filmlandschap een stomp in de maag verkocht, neemt hij voor zijn tweede langspeelfilm wat gas terug. Geen mongoloïde, gehandicapte en misogyne zatlappen meer, die rechtstreeks ontsproten waren uit het brein van een langharige Vlaamse beroepsschrijver. Sam Louwyck is Sam, een veertigjarige bewakingsagent in een Brussels winkelcentrum dat het doelwit wordt van een zelfmoordaanslag, met Titus De Voogdt als suicide bomber van dienst.

In essentie vertelt ’22 Mei’ hoe de levens van doodgewone mensen in een oogopslag kunnen veranderen. Met de bemerking dat Koen Mortier doodgewone mensen ziet als brutale, in een West-Vlaams dialect bulderende en van elke vorm van sympathie en geloofwaardigheid verstoken zootje klootzakken.

Op audiovisueel vlak is ’22 Mei’ echter fenomenaal, en bouwt hij verder op het elan van ‘Ex-Drummer’. Sommige scènes zijn beklijvender dan de Belgische politiek van de laatste tien jaar, en behoren tot het beste camera- en geluidwerk dat we gezien en gehoord hebben in een Vlaamse productie (de bloedstollende beginscène, waarin de impact van de explosie en het inferno de toeschouwer een dzjoef op zijn mulle geven, is daar een intens voorbeeld van). Petje af voor de crew, die alle registers heeft opengetrokken.

Maar..voor ‘Ex-Drummer’ had Mortier nog het boek van Brusselmans om zich aan vast te klampen, in ’22 Mei’ staat hij zelf in voor het verhaal, met wisselend succes. Het verhaal – en dan vooral de motieven en de achtergrond van de personages – en het acteerwerk zijn namelijk de struikelblokken van deze film. Of gelooft u echt dat een jonge Vlaming zichzelf ooit zou opblazen in een openbaar gebouw, opdat zijn moeder niet alleen zou gestorven zijn? Hoofdrolspeler Sam Louwyck (Windman uit ‘Any Way The Wind Blows’) is expressief met zijn lichaam, maar wanneer hij zijn mond opentrekt en er een lijzige artificiële stem weerklinkt, vallen zijn non-verbale acteerprestaties in het niet. Gunter Lamoot – die wellich opdraaft voor comic relief – wérkt trouwens niet in een serieuze film.

’22 Mei’ is een productie die op technisch vlak het professionalisme van de Vlaamse filmsector ten top drijft, maar gebukt gaat onder een gebrek aan diepgang en geloofwaardigheid. Dat gezegd zijnde, stop Mortier terug een stevig scenario in handen en wie weet. Hij zou ons allemaal wel eens aangenaam kunnen verrassen.

Andreas Ilegems