Hij is jong en laat zijn tanden zien: in de Vlaamse versie van de remake van The Lion King schenkt cabaretier Lander Severins (23) zijn stem aan de vierpotige troonopvolger Simba.
Heeft dat veel inlevingsvermogen gevergd?
Lander Severins: Ja, toch wel. Qua kwaliteit van animatie staan we inmiddels zo ver dat de emoties van die dieren ongelofelijk menselijk zijn. Ik doe wel vaker dubwerk, maar dit was bijna als zelf acteren.
Samen met je Nederlandse vriendin Myrthe van Velden vorm je het cabaretduo Grof Geschud.
Severins: Dit najaar gaat onze voorstelling Lijmen in première. Over de liefde. In feite ben ik in alles wat ik zie of maak op zoek naar essentie, humor en ontroering. Lijmen gaat effectief over onze struggle als een koppel dat niet precies weet wat we voor elkaar zijn. Hoe echter we dat kunnen brengen, hoe meer reactie we bij het publiek kunnen losweken. Daarom vond ik Craquelé van Studio Orka zo mooi. Dat is dan wel kindertheater, maar als volwassene zit je er gewoon bij te blèten van herkenning. Toch bevat het stuk ook veel heerlijke nonsens en speelvrijheid. Het is zo’n beetje het levensverhaal van Dinsdag, gespeeld door Titus De Voogdt, die is opgegroeid in een kerk en die nauwelijks verlaat. Het thema dat ik erin heb gezien, was de zoekende mens. Vorige zomer ben ik naar Polen gefietst – ja, een mens moet íéts doen (lacht) – en kwam ik in Oost-Duitsland een gestutte kerk tegen die probeerde de vroegere weelde overeind te houden. Alles maar willen houden zoals het is, wars van de onvermijdelijkheid der dingen, ook daar gaat Craquelé over.
Even terzijde, voor iedereen die er als kind van droomde om in een speelgoedwinkel op te groeien: zeg alsjeblieft dat het allemaal zwaar overroepen is.
Severins:(lacht) Helaas: het is écht zo leuk als het klinkt! Hoe meer ik erover nadenk, hoe harder ik ervan overtuigd ben dat daar mijn levenspad is uitgestippeld. Ik liep altijd verkleed rond, tussen allemaal zaken die de hele tijd mijn verbeelding prikkelden. Tot op vandaag kan ik het niet laten om af en toe als ridder door het huis te lopen. (lacht)
Gebeurt het soms dat je van je denkbeeldige ros afstijgt en in een hoekje aan het lezen slaat?
Severins: Zeker. Ik heb zelfs net een gewéldig boek uit: Buzz Aldrin, waar ben je gebleven? van Johan Harstad, mij uiteraard aangeraden vanwege van mijn eerste solovoorstelling Maanlander van afgelopen seizoen. Man, ik herkende me zo hard in dat personage dat voortdurend dingen overkomt. Nu, ook films en series zijn in mijn leven heel aanwezig als inspiratie. Ik vond bijvoorbeeld After Life, die Netflixserie van en met Ricky Gervais, fantastisch. Een man wiens vrouw is overleden aan kanker verliest alle zin in het leven, alle gevoel voor sociale conventies ook. Het zijn in totaal zes afleveringen die ik al vier keer of zo heb gezien. Normaal ben ik niet zó emotioneel in die dingen, maar die eerste aflevering was een mokerslag. Gehuild dat ik heb, zowel van het lachen om de zwarte humor als van ontroering.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
