Onze collega-podiumrecensente zag Gorges Ocloo (zijn voornaam spreekt men uit als gorgeous) onlangs de rol van zijn jonge leven spelen in Wat is de Wat, de theaterbewerking van Dave Eggers’ bestseller door HetPaleis.
Wil het bij jezelf ook zo aanvoelen, Gorges?
Gorges Ocloo: (lacht) Ja. Regisseur Simon De Vos en ik hebben er heel hard en lang aan gewerkt om het verhaal juist te vertellen. Ik vond het vooral belangrijk dat we een lichtheid behielden. We hebben Valentino, de Zuid-Soedanese vluchteling over wie het boek gaat, ontmoet en hij is een heel optimistisch mens. Als Afrikaan ben ik het gewend om met een glimlach over mijn miserie te praten. Maakt niet uit wat er is gebeurd, we moeten voort en maken er nog wat moppen over. (lacht) Dat doen we om onszelf sterker te maken, de herinnering te onderdrukken. Een heel mooi Afrikaans ritueel is dat wanneer iemand in een kleine gemeenschap sterft de dode buiten wordt gelegd en iedereen hem of haar uitlacht en imiteert. Dat gevoel wilde ik absoluut in het stuk.
Omdat mensen dat misschien willen weten: je komt uit Genk.
Ocloo: Ik woon sinds kort in Laken. Zo heb ik pas uit een verhuisdoos een schitterende rapplaat opgevist die ik rond mijn zestiende had gekocht: Revolutionary Vol 1 van Immortal Technique, een rapper uit Harlem, New York met Peruviaanse roots. Zijn raps zijn heel politiek, maatschappelijk en hard, maar voor mij behoren ze tot de beste storytelling ooit. Ik bewonder hoe hij die nummers opbouwt.
Onlangs heb je voor het B-Classic Festival, ook in Genk, een rapopera op touw gezet.
Ocloo: Het idee is ontstaan uit de sluiting van Ford Genk en hoe ik zag dat mijn woonwijk daardoor veranderde. Ik vertrok vanuit de vraag: welke toekomst hebben de arbeiders nog? Iemand uit de buurt die ik interviewde, zei bijvoorbeeld: een van de eerste tekenen van armoede is dat niemand nog vuilniszakken koopt. Opera interesseert mij meer en meer. Ik was vorig jaar onder de indruk van Requiem pour L. van Alain Platel en Fabrizio Cassol, naar Mozart, maar ik vond het vooral bijzonder hoe Cassol alle klassieke elementen eruit had gezwierd en voor jazz en Afrikaanse muziek had gekozen. Het Lacrimosa was gewoon een Congolees feestje! Bijna een Afrikaanse begrafenis. (lacht)
Mozart zelf zou het vast geweldig gevonden hebben.
Ocloo: Absoluut! Naast mij zat een vrouw te huilen van vreugde. Zo moet opera anno 2019 zijn. Volgend jaar wil ik voor Lod Muziektheater Moby Dick maken, ook met veel moderne muziek. Verder wilde ik nog een boek aanraden: Jouw huid van Jeroen Theunissen, over een man die voor Europa werkt en een Ghanees vluchtelingenmeisje, twee w erelden die elkaar in Brussel ontmoeten. Theunissen beschrijft hoe ze elkaar zien en behandelen. Zo vraagt hij haar wat ze daar komt doen, waarop ze zegt: ‘Ik ben aan het backpacken.’ (lacht) Fantastisch. Best wel zwaar van thematiek, maar er zit ook veel humor in. Correcte én incorrecte.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
