Robert Redford: Koppig sekssymbool

Michael Feeney Callan portretteert Robert Redford als een bevlogen pitbull die zich halsstarrig vastbijt in zijn projecten, dromen en ambities.

Wees gerust: de mythe rond de romantische Golden Boy blijft intact. Je vindt noch Story-verhalen noch pittige anekdotes over het ultieme sekssymbool van de jaren 70 in Callans biografie. Nochtans had de auteur er veertien jaar interviews met Redford opzitten, kreeg hij toegang tot diens dagboeken en had hij gesprekken met Redfords intimi, kinderen en vrienden als Paul Newman en Sydney Pollack.

Het levensverhaal van Robert Redford (nu 74 jaar) leest als een Amerikaanse droom. Als tiener dweepte Redford met Jack Kerouac en Miles Davis en rebelleerde hij hevif tegen zijn vader. De jonge Robert droomde hij ervan artiest te worden en trok inn 1956 naar Parijs om in de voetsporen te treden van Modigliani en Gauguin. Na een jaar kwam hij berooid terug: hij hing de schildersezel aan de wilgen en schreef hij zich in aan de toen al als old school bestempelde American Academy of Dramatic Arts in New York.

De rest is filmgeschiedenis. In het overzicht van Redfords theater- en cinemacarrière mijdt Callan de kritiek, al citeert hij vaak critici Roger Ebert (veeleer pro) en Pauline Kael (veeleer contra). De enige negatieve commentaar wordt in de mond van Redfords kinderen gelegd. Nochtans verheerlijkt Callan Redford niet.

Centraal staan Redfords ecologische en politieke activisme, plus zijn inspanningen voor het Sundance Instituut en het gelijknamige filmfestival. Sundance staat lijnrecht tegenover Hollywood, een milieu waarmee Redford een ambigue relatie heeft. De acteur haat de sterrenstatus, maar zegt absoluut geen neen tegen de vele miljoenen dollars die zijn rollen hem opleveren. Dat geld pompt hij immers wat graag in eigen filmprojecten.

Een familieman lijkt hij niet, een eenzame betweter en controlefreak des te meer. Voor deze koppige vechter geldt slechts één wet: die van Robert Redford. Zijn gebrek aan punctualiteit is trouwens legendarisch. Callan schildert hem af als een onrustige man, die van het ene naar het andere project snelt en slechts rust vindt in zijn natuurgebied in Utah. Het personage waarmee je hem het best kan vergelijken, is dan ook Jeremiah Johnson uit de gelijknamige film van 1972. Hoe opwindend Redfords leven ook mag lijken, Callans biografie is dat niet. Eigenlijk geldt Pauline Kaels kritiek op Redford ook voor dit boek: aangenaam en bij vlagen boeiend, maar toch nogal emotieloos en na verloop van tijd zelfs een beetje saai.

Piet Goethals