Het boek dat de geest van Lisbeth Imbo deed kantelen

De zevende dag-presentatrice Lisbeth Imbo vertelt over dat ene boek dat ze haar nooit mogen afnemen: ‘Springerige literatuur past beter bij mijn meanderende brein.’

Bezoek eender welke toog, laat het woord ‘politiek’ vallen en zet je schrap voor de schimpscheuten die politici over zich heen krijgen. Niet onlogisch, maar achter de maatpakken en de Twitterrellen zitten nog altijd mensen verborgen die een droom koesteren en hun maatschappelijke visie willen uitdragen. Weg van het gekrakeel ging Lisbeth Imbo op bezoek bij de partijvoorzitters. Dat resulteerde in het interviewboek Zeven politieke dromers, een aanrader voor iedereen die verder wil kijken en lezen dan de Twitterwaan van de dag.

Inspiratie daarvoor haalde ze bij E.L. Doctorow, een Joods-Amerikaanse schrijver die haar overdonderde tijdens haar studies Germaanse Filologie. ‘ The Book of Daniel heeft me helemaal weggeblazen. Niet alleen omdat het losjes gebaseerd is op het verhaal van Julius en Ethel Rosenberg, twee Amerikaanse Sovjetspionnen die voor hun landverraad ter dood werden veroordeeld, maar ook omdat Doctorow een non-lineaire vertelstructuur hanteert. Hij verspringt fluks van tijdperk en personages, waarbij hij koppig het ik-perspectief gebruikt zodat je als lezer altijd bij de pinken moet blijven. Ik herinner me nog levendig het bijbehorende mondeling examen. De prof verwachtte van mij geen voorgekauwde leerstof maar moedigde me aan om zelf mijn bedenkingen te formuleren en gaandeweg ontspoorde ons examen in een gesprek. Zowel de lectuur van Doctorow als die mondelinge proef heeft mijn geest doen kantelen: ik reproduceerde geen data, maar ontdekte nieuwe denkwijzen. Dat is pas onderwijs!

‘Sindsdien heb ik een kleine hekel aan lineaire plots, waarschijnlijk omdat springerige literatuur beter bij mijn meanderende brein past – ik kan makkelijk met drie dingen tegelijk bezig zijn, voor mij pure logica maar mijn omgeving vindt dat soms wel moeilijk om te volgen. (lacht) Ook bij de voorbereiding op interviews ga ik organisch en associatief te werk. Ik noteer losse kernwoorden en vaak kom ik zo tot nieuwe verbindingen, weg van de geijkte paden.

‘Ik durf The Book of Daniel niet meer te herlezen – de impact was destijds zo heftig dat ik hem niet teniet wil doen – maar ik geef het boek nog regelmatig cadeau. Ik koop het ook bijna dwangmatig. Als ik in New York een boekenwinkel binnenstruin, kom ik altijd buiten met weer een andere uitgave. Dan weet ik: binnenkort hebben mijn vrienden prijs, dan krijgen ze Doctorow op hun bord.’