Kameraad Ken Loach toont hoe een koerier economisch en familiaal in het nauw gedreven wordt in dit integere, maar te demonstratieve sociodrama.
Nadat hij drie jaar geleden zijn tweede Gouden Palm won met ‘I, Daniel Blake’ zag het er even naar uit dat good old Ken Loach zijn sociaal geëngageerde camera voorgoed aan de haak zou hangen, maar het linkse vuur brandt duidelijk nog altijd even hevig.
Dit keer neemt de onvermoeibare, Britse kitchensinkveteraan de flexi-jobs onder vuur. In het zog van Ricky, een ex-manusje van alles en loyale family man uit Newcastle, die als zelfstandig pakjesbezorger aan de slag gaat, maar lijdzaam moet toezien hoe zijn ellendig lange werkdagen en zijn onmenselijke uurrooster er voor zorgen dat hij niet alleen op zijn nieuwe werkplek maar ook thuis bij zijn vrouw en zijn twee puberkinderen alsmaar meer onder vuur komt te liggen.
Men kan zich niet van de indruk ontdoen dat de personages in eerste instantie dienen om een sociaalpolitieke these door de strot te rammen.
Zoals steeds bezingt Loach de working class tragiek uit volle borst en met veel humanisme en empathie, met een (onervaren) spontane cast die zo uit het Noord-Engelse arbeidersmilieu is gerukt, en met een onopgesmukte, neorealistische stijl die je het zweet en de tranen van Ricky en zijn kroost haast doet proeven. In zijn beste, meest pakkende momenten – Ricky die zijn puberende zoon aanspreekt, zijn vrouw die zich als thuisverzorgster ontfermt over hulpbehoevende oudjes – parkeert ‘Sorry We Missed You’ zich dan ook tussen ‘Raining Stones’ en ‘I, Daniel Blake’ in.
Alleen gooit Loach huisscenarist Paul Laverty er een pak pathetiek bovenop zodat een overdosis ellende (en een autoparodie) dreigt. En ook nu kan men zich niet van de indruk ontdoen dat de personages in eerste instantie dienen om een sociaalpolitieke these – in casu: flexijobs zijn je reinste uitbuiting – door de strot te rammen die op zich al behoorlijk evident is.
Meer Loach. Minder Laverty. Het zou beide deugd doen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier