Songschrijver Elias Devoldere, modeontwerpster Dorien De Kesel en regisseurs Wannes Vanspauwen & Pol De Plecker zochten naar de pauzeknop van de maatschappij en probeerden weer op ambachtelijke manier samen te werken. Het resulteerde in het multimediale project The End.
Heb je soms het gevoel dat de maatschappij steeds sneller en vluchtiger wordt, en dat we ons steeds meer terugtrekken op onze individuele eilandjes? Daar sta je niet alleen in. Uit een verlangen om terug te keren naar samenwerking en collectieve ambacht staken modeontwerpster Dorien De Kesel, muzikant Elias Devoldere en filmduo Wannes Vanspauwen & Pol De Plecker de koppen bij elkaar. Het resultaat is The End, een multimediaal project dat vandaag voorgesteld wordt.
Toen De Kesel met het idee begon te spelen, was het logisch om Devoldere erbij te betrekken. De twee zijn immers neef en nicht, wat een nauwe samenwerking vergemakkelijkt. Als drummer van Nordmann had Devoldere dan weer contact gehad met Vanspauwen en De Plecker. ‘Toen vond ik al dat ze in hun werk een heel coole wereld schiepen. Daarnaast hebben Dorien en ik ook Noisetrain gezien, het eindwerk van Pol waar Wannes ook aan had meegewerkt. Ik hield ze sowieso in mijn achterhoofd om in de toekomst eens iets mee te doen, en na één brainstorm voor The End klikte alles in elkaar.’
Tijdens die brainstorms bleef niemand bij hun eigen discipline, maar stak iedereen dingen op van elkaars ideeën. ‘Een soort drang om terug te keren naar de tijd van vroeger, toen kleinere gemeenschappen nauw samenwerkten,’ legt Devoldere uit. Volgens De Kesel was het een heel productieve aanpak: ‘Tijdens die brainstorms waren we ons er allemaal van bewust dat we geen individueel project maakten. Daardoor sta je open voor iedereens input, en kan je veel flexibeler omgaan met veranderingen.’ Devoldere bevestigt: ‘Iedereen denkt vanuit een eigen klankenpalet en liet elkaar dingen horen of zien die ze nog niet kenden. Zo is de basis waarop de muziek, de film en de kleding ontstonden iets gezamenlijks geworden. Een wereld die we met vier hebben ingekleed.’
Middeleeuwse ambacht
Het resultaat van die samenwerking heet The End. Al hoeft dat volgens Devoldere niet meteen het einde van het project te betekenen. ‘Het gaat meer over het afsluiten van deze moderne periode, waarin iedereen het gevoel heeft dat alles zot draait. We weten dat het niet marcheert, maar we zitten er zodanig in verwikkeld dat er geen uitweg lijkt te zijn. Dit collectieve project is een poging om daar komaf mee te maken. Iets persoonlijkers dat minder op massaproductie is gericht. In die zin is The End misschien ook de start van iets nieuws.’
Datzelfde idee zit vervat in de kostuums die De Kesel bedacht. Als ontwerper wil ze de essentie van materialen heroverwegen. ‘Vroeger hadden mensen veel minder middelen en moesten ze aan de slag met wat voorhanden was. In mijn werk probeer ik terug te grijpen naar oudere materialen, en vergeten technieken opnieuw gebruiken en moderniseren.’
Die filosofie is te zien in de video voor The End. Op het beeld zien we een hoop figuren in een huifkar. Hun klederdracht heeft iets middeleeuws en ambachtelijks, maar met moderne accenten. ‘Ik vind het leuk om te spelen met die spanningsboog tussen vroeger en nu,’ aldus De Kesel.
Schreeuwen in de leegte
De figuren in de video zien er eerder beteuterd uit. Bijna apathisch laten ze zich door een treurig landschap naar een onbekende bestemming voeren. Op het einde zien we de man op het uiteinde van de kar echter rechtop veren en een preek geven, alsof hij tegen de huidige situatie wil rebelleren. Alleen keert hij zijn rug naar de mensen en vuurt hij zijn woorden af op een leeg, doof landschap.
‘Het is inderdaad een soort wanhoopsdaad,’ bevestigt Vanspauwen. ‘Pol en ik speelden met het beeld van een gesloten commune die per kar naar het einde van de wereld trekt. Je zou kunnen zeggen dat de man op het einde zijn speech in de leegte schreeuwt. Maar tegelijk is het een film, dus misschien bereikt hij wel iemand buiten het beeld. In die zin hoeft de boodschap niet noodzakelijk pessimistisch te zijn. Het is een spel tussen licht en duister.’
Om ervoor te zorgen dat die boodschap ook bij minder voor de hand liggende mensen terecht komt, zal de video in de etalage van de Gentse kledingwinkel Shelter getoond worden. ‘Zo leggen we niet alleen nog een link met de modewereld, maar wordt de clip ook gezien door toevallige passanten die hem anders nooit zouden beleven. Op die manier wordt The End alweer een collectieve beweging.’
Wie niet in de buurt van Shelter woont, kan gewoon hieronder kijken naar The End:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier