Waarom wij niks snappen van Game of Thrones (en het toch goed vinden)

Geen nood om te doen ‘alsof’ wanneer u straks de dvd van seizoen twee bekijkt: u bent niet de enige die niks van Game of Thrones snapt. Vier redenen waarom.

‘Er zijn 168 uren in een week. Game of Thrones duurt één uur. Dat maakt 167 uur om na te denken over wat er in de vorige aflevering precies gebeurd is’, aldus één criticus.

Geen nood dus om te doen alsof wanneer u straks de dvd van seizoen twee insteekt: u bent niet de enige die niks van Game of Thrones snapt. Vier redenen waarom. 1. Omdat we nog altijd niet weten wie wie is

‘Is dat daar nu Jory, de bebaarde, maar betrouwbare bodyguard van die ene? Of is dat Jorah, de bebaarde, maar betrouwbare bodyguard van die andere? Ah nee, juist. Het is Bronn. Je weet wel, die bebaarde, maar betrouwbare bodyguard. Geen idee meer van wie, maar dit terzijde.’ Het was, op zijn zachtst uitgedrukt, een frustrerend weerzien met de Game of Thrones-personages in seizoen twee. Ons herinneren wie de Lannisters waren en wie de Starks lukte nog net, maar de Tully’s van de Greyjoys onderscheiden was nogal veel gevraagd – om nog te zwijgen van elk langharig, baardig nevenpersonage met een bruine bontjas.

Met 29 hoofdpersonages en 107 nevenpersonages – we hebben ze twee keer moeten tellen; de eerste keer hadden we Anguy en Maester Aemon schandelijk over het hoofd gezien – hoeven we ons daar niet eens over te schamen. Zeker in seizoen twee, als Game of Thrones een resem volledig nieuwe personages introduceert. Voelden de makers blijkbaar nood aan. Gelukkig dat er al eens iemand onthoofd durft te worden, denken wij dan.

Voordat die ene aflevering van De kinderpuzzel nu door uw hoofd schiet: al bij al stoort het niet dat u niet weet wie wie is. Op vreemde wijze slagen de makers erin de focus te bewaren. Het is eerder als met uw bomma op zondag naar een aflevering van The Bold and the Beautiful kijken – met de makers van Game of Thrones in de rol van uw liefhebbende gidsende oma: in het begin is het even moeilijk, maar eens je de basis doorhebt, kun je de rest wel invullen. Goed dat die dwerg en die blonde die altijd naakt rondloopt er nog zijn: weten we tenminste zeker van wie ze zijn.

2. Omdat de volledige plot draait om dingen die nog moeten gebeuren
Die herfst zal er nu wel stilaan op zitten, denkt u wellicht bij seizoen twee. Terecht: het volledige hele eerste seizoen werd u er attent op gemaakt dat ‘de winter komende was’, waarna de reeks eindigde voor er één sneeuwvlokje uit de lucht was gevallen. Wel, we hebben slecht nieuws voor u: ook in seizoen twee blijft de mythische winter uit.

Meer nog: haast niemand die er nog met een woord over rept. In plaats daarvan heeft iedereen de mond vol van – we gekken niet – de nakende oorlog. Nu ja, ‘nakend’: het duurt tot het einde van seizoen twee voor het eindelijk wat begint te schermutselen. Game of Thrones blijft met andere woorden uitsluitend in profetieën en beloftes praten, zonder dat u enig idee hebt wanneer het ervan zal komen. Negentien afleveringen lang opbouwen: qua spanningsboog reduceert Game of Thrones Frodo’s negen uur lange queeste om een ring in een put te gaan gooien tot een citytripje richting Mordor.

Het vreemde is: echt storen doet dat niet. Game of Thrones schrijdt voort op zijn eigen tempo, en dat is prima. Dat je weet dat het er ooit van zal komen met die winter – waar zouden al die boeken anders over gaan? – volstaat om niet in ergernis te vervallen. Meer zelfs: de ellenlange aanloop maakt dat je nóg meer uitkijkt naar wat komen gaat. Epiek vraagt nu eenmaal zijn tijd. Op zijn minst twintig uur om precies te zijn.

3. Omdat ondertussen niemand iets lijkt te doen
Niemand in Westeros die zich ondertussen haast om de boel te bespoedigen. In plaats van het water over te steken met de machtige Dothraki’s om haar troon te veroveren blijft de blonde Daenerys liever thuis om haar draakjes groter te zien worden. Jon Snow spendeert ondertussen een volledig seizoen in de sneeuw, terwijl Robb Stark op geen enkel moment zijn tent uit komt. Kortom, geen enkel van de hoofdpersonages doet iets wezenlijks in seizoen twee, behalve plannen smeden. Plannen waar we nauwelijks iets van snappen, omdat er uitsluitend in vage bewoordingen over gesproken mag worden – het aforisme en de ellips tieren weelderig in Westeros.

Geen flauw idee dus waarom ze niets doen, maar het geniale aan Game of Thrones is dat aangezien er zoveel personages niets doen, het lijkt alsof er van alles gebeurt. ‘Wat zou Jon aan het doen zijn? Ah, nog altijd in de sneeuw. En Robbie? Zit nog in zijn tent. Tiens, zouden die draakjes intussen al gegroeid zijn?’: herhaal dat met 27 personages en het werkt. En toegegeven, dat ze niet zelden hun plannen smeden tijdens volledig gratuite en geheel onfunctionele seks helpt wel om u bij de les te houden.

4. Omdat we, altijd als we denken dat we eindelijk de reeks snappen er iets volslagen onverwacht gebeurt
Telkens u denkt ‘ah, dit wordt de leider van de opstandelingen’ wordt een kwartier later zijn kop eraf gehakt. Telkens u denkt ‘nu snap ik het! Dat hele gedoe over de winter, white walkers en draken zal een soort mythologie blijken te zijn. Tuurlijk, anders was er ondertussen toch wel iets concreet bovennatuurlijks gebeurd’, breken er in de scène daarop drie draken uit hun ei.

En telkens u denkt: ‘Die Dothraki is nu wel heel vaak in beeld geweest. Het zou me niet verbazen als die blonde met hem haar koninkrijk gaat veroveren’, valt hij dood van een kleine infectie. Geen enkele reeks waar we ooit minder vat kregen op de verhaallijnen dan Game of Thrones. Behalve The Spiral dan, maar dat was om heel andere redenen.

Het zou frustrerend moeten zijn, het feit dat Game of Thrones altijd één stap voor is op uw gedachtegang, maar dat is het niet. Het getuigt van lef. Lef om je hoofdpersonages onverwachts te killen. Lef om een verhaallijn die in acht afleveringen opgebouwd wordt op niets te laten uitdraaien. Game of Thrones is een beetje zoals die zwarte chef in The Shining, die de hele film lang onderweg is om Danny en Wendy te redden, om met een bijl afgemaakt te worden zodra hij een voet in het hotel zet: niet wat je had verwacht. We mogen er dan niks van snappen: we blijven wel kijken.

Geert Zagers

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content