Wildcard: Myanmar

Ramsey Nasr trekt voor zijn nieuwe Wildcard naar Myanmar. Een gesprek.

Donderdag 14/10, 20.40 – Canvas

De reismicrobe goed te pakken blijkbaar?

Ramsey Nasr: Reizen is toch het leukste wat er is? Zeker als je het voor je werk kunt doen. Binnenkort trek ik nog naar Georgië en Turkije voor enkele poëzievoorstellingen en aan het eind van het jaar zit ik twee maanden in Berlijn. Myanmar was wel bijzonder, omdat je weet dat je er anders nooit komt. Sommige streken zijn er zelfs zo geïsoleerd van de rest van het land dat wij de eerste westerlingen waren die de inwoners zagen.

En is de situatie er nu echt zo nijpend?

Nasr: Anderhalf jaar geleden heeft een cycloon de Irrawaddydelta overspoeld en vernietigd, maar er was op sommige plaatsen nog geen enkel medisch team ter plekke geweest: zegt dat genoeg? Wij bevonden ons in een wat dubbelzinnige positie. Enerzijds konden we daar enkel zijn omdat de dictatuur ons de toestemming had gegeven, anderzijds weet je dat de problemen die we trachtten aan te pakken door die dictatuur veroorzaakt zijn. En toch hebben de mensen ons met open armen ontvangen. Erg confronterend.

Heb je dan ook dingen voor jezelf geleerd?

Nasr: Als je zulke toestanden ziet, kun je niet anders dan je vragen stellen over gezondheid en geluk. Boeddhisme vond ik altijd wat flauw en zweverig, zeker als westerlingen er zich toe bekeerden. Alleen heb ik nu moeten vaststellen dat het meer dan een religie een instelling en filosofie is waarnaar je je leven praktisch kunt invullen. Die mensen maken zoveel ellende mee en blijven toch lachen: een behoorlijke les in nederigheid.

Ooit zelf eigenlijk de ambitie gehad om dokter te worden? Nasr: Ik vind het een heel boeiende studie, maar dat niet, neen. Als ik zelf nog maar uit het miniemste sneetje bloed, lig ik al strijk op de grond. Ik ben echt een mietje wat dat betreft. Al heb ik wel gemerkt dat ik het blijkbaar veel minder moeilijk heb als ánderen bloeden. Dat zal wel iets over mijn persoonlijkheid zeggen. (Lacht)

Een studiereis met enkele studenten geneeskunde zal wel wat bloederige taferelen opleveren.

Nasr: Sommige scènes zullen inderdaad erg choquerend zijn. Zo zie je bij cataractoperaties een oog opengesneden worden en is het toch wel even slikken als je weet dat bij de hazenlipreconstructies de patiënten vaak bij bewustzijn zijn. Toch vind ik ze erg mooi in beeld gebracht – horror en schoonheid inéén. Zelfs de dokters stonden versteld over hoe hun operaties eruitzagen. Bovendien weet je dat die ingrepen een onontbeerlijke stap richting genezing zijn. Erg mooi is ook dat die patiënten voor de studenten ook echt mensen worden, niet zomaar een zak met organen waarop ze werken zoals hen altijd is voorgehouden.

Is deze docuserie ook een schreeuw om aandacht voor de situatie in Myanmar?

Nasr: Natuurlijk wel. Voor het regime was het een unieke kans om het land zo vlak voor de verkiezingen in november op een andere manier in de actualiteit te brengen. En natuurlijk wilden wij ook de harde realiteit tonen. Toch is dit geen politieke docureeks geworden, wel een door en door menselijk verhaal. Sowieso moesten we toch altijd wat op onze hoede zijn, want overal zitten spionnen…

Barbara De Coninck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content