Wereldwijd werd getoost op dit melodrama over de pijn en ellende van een Gentse bluegrasszanger (Johan Heldenbergh) en een tatoeageartieste (Veerle Baetens) die hun kind verliezen. Bevlogen verteld en ontroerend.
The Broken Circle Breakdown
Zaterdag 10/10, 23.35 – NPO2. Felix Van Groeningen, B-NL 2012
Recensie van Dave Mestdach
De Helaasheid der Dingen, zo heette Felix Van Groeningens vorige hitfilm uit 2009, al zou die titel ook perfect passen bij zijn vierde langspeler, een adaptatie van Johan Heldenberghs succesvolle toneelstuk. Ook dit keer wordt er namelijk honderduit gezongen, gezopen, gelachen en geweend. En ook nu gaan tristesse en joie de vivre hand in hand, met dit verschil dat de promillewaarde een stuk lager en de Kleenex-factor een stuk hoger ligt.
In zijn meest melodramatische film tot nu toe zoomt Van Groeningen in op Elise (Veerle Baetens) en Didier (Johan Heldenbergh); zij een tatoeageartieste, hij een bluegrass zingende cowboy. Het blijkt liefde en lust op het eerste gezicht en lang duurt het niet vooraleer het flamboyante koppel een dochtertje krijgt. ‘Het begin van een neverending love story’, denkt een beetje romanticus dan, tot het fatum keihard toeslaat, hun kind ernstig ziek blijkt en de band tussen Didier en Elise danig onder druk komt te staan.
Wat in handen van mindere goden snel zou verwateren tot een kleffe snotterprent houdt Van Groeningen netjes in het gareel, met onversneden sentiment en genereuze uitbundigheid als evenwaardige trekpaarden. Zelden werden zware topics als lijden, rouwen en omgaan met verlies in de Vlaamse cinema dan ook op zo’n originele, frisse en verteerbare manier behandeld, met dank ook aan de vele bluegrassmuziekjes – met hart en ziel gezongen door Baetens en Heldenbergh- die tussen de tragische toetsen en liefdesperikelen door de revue passeren.
Alleen wanneer het gaat om de filosofische verschillen tussen Didier en Elise – hij is een antireligieuze rationalist, zij hoopt dat er toch iets is na de dood – wordt de toon iets te demonstratief. Bovendien zijn er momenten waarop het verteltempo enigszins dreigt te stokken en de theatrale roots te nadrukkelijk bloot komen te liggen, ondanks de elegant ingelaste sprongen in de tijd.
Gelukkig zijn het de enige minpunten van een ontroerende Griekse tragedie ontsproten aan de Vlaamse klei en enkele van haar kleurrijke paradijsvogels. Op het fraaie camerawerk van Ruben Impens valt zoals gewoonlijk niks af te dingen, net als op het spel van Heldenbergh en vooral Baetens. Die laatste kruipt alvast met aandoenlijke overgave in de met neptattoos bezette huid van Elise en toont eindelijk eens meer te kunnen dan snoezig, sexy of verbeten in de camera te kijken.
Geen meesterwerk; wel een bezielde en beheerste blue(gras)sballade over de helaasheid der dingen.
