Van het subversieve ‘Vochtige streken’ tot ‘Marvel’s The Defenders’: de 10 tv-tips van de week

Volg de gids en u weet weer wat te kijken tussen zaterdag 12 en vrijdag 18 augustus.

VOCHTIGE STREKEN (donderdag 17/8, 23.50, NPO 3)

‘Dit boek zou niet gelezen of verfilmd mogen worden. Het is niets meer dan een reflectie van onze trieste maatschappij. Het leven heeft veel meer te bieden dan de walgelijke perversiteit van het menselijke hart. We hebben God nodig.’ Het zijn de woorden van een geschokte lezer van Bild over Feuchtgebiete, de schandaalroman van Charlotte Roche uit 2008 over een adolescente die gefixeerd is op lichaamsafscheidingen en seksuele experimenten allerlei.

Omdat slechte reclame ook reclame is, besliste regisseur David Wnendt (Er is wieder da) om zijn verfilming met die quote te beginnen. Meteen daarna zoomt hij in op het brandpunt van de controverse: Helen Memel (Carla Juri) een tiener die eerst blootsvoets – met de electropunk van Peaches op de achtergrond – met haar longboard door Berlijn rolt om vervolgens met haar vulva over een ranzige wc-bril te wrijven, het vaginale vocht van haar vingers te likken en het als een parfum op haar lichaam te sprenkelen. Passeren later nog de revue: een pizza met spermatopping en Helen die gebruikte tampons uitwisselt met haar vriendin. Lieber Gott, inderdaad.

De roman van Roche speelt zich goeddeels af in een ziekenhuiskamer – bij het verwijderen van enkele konthaartjes heeft Helen haar roze scheermesje iets te enthousiast gehanteerd. Wnendt volgt dat stramien, en vertelt Helens verhaal aan de hand van jeugdherinneringen en fantasieën, vaak gevat in kleurrijke, licht surreëele beelden. Niet voor niets werd Helen ooit omschreven als het ‘kladdige Duitse zusje van Amélie Poulain’. Veel meer hoeft u achter Vochtige streken ook niet te zoeken. Net zomin als de roman een feministisch manifest was – Roche probeerde haar boek wel onder die noemer te slijten, maar kreeg in feministische kringen vrijwel alleen de lachers op haar hand – is Vochtige streken een subversieve film. Hoogstens een tragikomische coming of age over een meisje dat op zoek is naar bevrijding, die af en toe de provocatie opzoekt.

OUT OF THIN AIR (nu in Netflix)

In 1974 strompelt IJslander Guðmundur Einarsson dronken door een sneeuwstorm in een vulkanisch landschap. Hij komt nooit thuis aan. Ook Geirfinnur Einarsson – geen familie – verdwijnt. Alleen zijn auto wordt teruggevonden, met de sleutel nog in het contact. De verdwijningszaken worden al snel een moordzaak, IJsland is opgeschrikt en verliest zijn onschuld. Zes jongeren worden opgepakt, zonder enig bewijs. Jaren na de feiten bekennen ze, al herinneren ze zich niets van de moorden. Ze worden veroordeeld, maar er wordt aan hun schuld getwijfeld. Via interviews met de veroordeelden, hun bewakers, een forensisch psycholoog, archiefbeelden, dagboekfragmenten en dramatische reconstructies toont Dylan Howitt in zijn stilistisch sterke docu dat de daders eigenlijk slachtoffers zijn. Een échte scandi noir over een van de grootste politionele fuck-ups in Europa.

WOODY ALLEN – A DOCUMENTARY (zondag 13/8, 22.30, Canvas)

Je zult maar de kans krijgen om Woody Allen anderhalf jaar lang te schaduwen, zowel professioneel als privé. Woody Allen – A Documentary is het compleetste portret dat Robert B. Weide kon maken van de wereldvermaarde regisseur: van Allens eerste stappen in de sector in de jaren vijftig tot zijn grootste kassuccessen en de bijbehorende gevolgen voor zijn privéleven. Via gesprekken met familie, vrienden en collega’s creëerde Weide een totaalbeeld van het icoon achter Annie Hall, Hannah and Her Sisters en Manhattan.

BLOW OUT (vrijdag 18/8, 22.15, Canvas)

Vaak gehoord: wat Antonioni deed met beeld in Blow-Up (1966), deed Brian De Palma met geluid in Blow Out (1981). Geen manke redenering, want De Palma’s thriller, een van de laatste stuiptrekkingen van New Hollywood, is een soort eightiesbewerking van Antonioni’s begeesterende kijk op de tegencultuur van de jaren zestig. De Palma vervangt het personage van de fotograaf door dat van een geluidstechnicus (John Travolta). Die is ervan overtuigd dat hij bij een auto-ongeval waarbij een senator omkwam ook een schot geregistreerd heeft. Het leidt tot een broeierige samenzweringsthriller over politieke paranoia en voyeurisme. Tegelijk is Blow Out een fascinerende reflectie op het filmproces, die bol staat van de visuele bravourestukjes. DeCinema Canvas-keuze van Patrick Duynslaegher, die ook in dit blad nooit heeft weggestopt dat hij een fan van De Palma’s werk is.

THE GREEN BUTCHERS (woensdag 16/8, 22.15, Canvas)

Kannibalistische delicatessen staan regelmatig op het filmmenu, denk maar aan Delicatessen of Sweeney Todd: the Demon Barber of Fleet Street. Ook in deze Deense komedie uit 2003, de keuzefilm van Tom Van Dyck voor Cinema Canvas, wordt van mensenvlees gesmuld. Net als de slagersfamilie Vangenechten in Van vlees en bloed, een tv-serie die door Van Dyck werd bedacht, leiden Svend (Mads Mikkelsen) en Bjarne (Nikolaj Lie Kaas) niet het doordeweekse slagersleven. Hun nieuwe zaak loopt voor geen meter, tot er een elektricien in de diepvries belandt en ze plots een nieuw soort ‘kip’ verkopen waarvan de klanten alsmaar meer willen. Regisseur Anders Thomas Jensen (Adam’s Apples) dient alles op met een uitgestreken gezicht. Velbekomme!

2DOC – THE QUEEN OF VERSAILLES (woensdag 16/8, 22.45, NPO2)

The Queen Of Versailles (2012) kijkt binnen bij vastgoedmagnaat David Siegel en zijn spilzuchtige, dertig jaar jongere trofeevrouw Jackie, een ex-Miss Florida en moeder van acht kinderen. De Amerikaanse versie van The Sky Is the Limit, denkt u? Nee, want het gaat niet om een opgeblazen matrassenkramer, wel over een koppel dat op zijn hoogtepunt vijf miljard dollar waard was en Amerika’s grootste huis wilde bouwen. Hun ‘Versailles’ zou 8400 m2 meten en vijfentwintig badkamers, negen keukens, drie zwembaden, een privéstrand, een sushibar en een waterval omvatten. Maar dan werden de Siegels getroffen door de economische crisis van 2008 en moesten ze hun onvoltooide paleis te koop zetten. Overleeft hun huwelijk dat riches to rags-verhaal? En zult u leedvermaak koesteren wanneer u ziet dat het koppel, nadat het net vijftien huishoudhulpen heeft ontslagen, voortaan zelf de hondendrollen van de vloer moet rapen?

SHADOW OF TRUTH (nu in Netflix)

Making a Murderer, Amanda Knox, The Keepers: Netflix ziet brood in true crime. In dat rijtje hoort ook Shadow of Truth thuis, al spelen de feiten zich af in Israël.Wanneer de dertienjarige Tair Rada in 2006 brutaal wordt vermoord, is een Oekraïense migrant de kop van Jut. De man wordt snel veroordeeld, zonder overtuigende bewijzen. De beklijvende docureeks pakt eerst uit met schijnbaar waterdichte betogen om die vervolgens te ontmantelen met twists rond een satanisch klascomplot of een onder de mat geveegde getuigenis over een vrouw met een organenfetisj. Shadow of Truth toont hoe de Israëlische instanties het sussen van de publieke opinie belangrijker achtten dan gerechtigheid. Het spreekt boekdelen dat de staatsprocureur van Israël de reeks een ‘gevaar voor de democratie’ noemde.

ZOMERGASTEN: WIM OPBROUCK (zondag 13/8, 20.15, NPO 2)

Hij werkt naarstig aan de verfilming van Jeroen Brouwers’ Het hout, is binnenkort op Vier de gastheer van de bakwedstrijd Bake Off Vlaanderen en is tussendoor te zien op vele Vlaamse podia met zijn muziek- en theatervoorstellingen. Aangezien Wim Opbrouck dan nóg tijd over blijkt te hebben, schuift hij maar al te graag aan tafel bij Janine Abbring als een van de zes gasten in haar talkshow Zomergasten. De West-Vlaamse acteur-muzikant- presentator laat de Nederlandse onder zijn creatieve hersenpan kijken en voorziet zijn ideale televisieavond van commentaar. Een dieptegesprek van maar liefst drie uur met de minst stilzittende inwoner van Bavikhove. Zonder ondertitels, naar verluidt.

NOBODY KNOWS (donderdag 17/8, 22.15, Canvas)

Soms moeten kinderen te snel volwassen worden. Dat gebeurt ook in dit kleinood van Hirokazu Kore-eda, die wegens zijn voorliefde voor familieverhalen weleens met de grote Yasujiro Ozu vergeleken wordt. De Japanse cineast vertrok voor dit met een verbazingwekkende eenvoud vertelde verhaal van de beruchte zaak-Nishi-Sugamo uit 1988. Daarbij liet een labiele moeder haar vier kinderen – telkens van een andere vader – achter in een appartement in Tokio. Terwijl iedereen dacht dat ze een normaal leven leidden, moesten de kinderen maandenlang voor zichzelf zorgen. Verwacht geen melodrama over kinderverwaarlozing, wel een ontwapenend vertolkt en ontroerend mooi tableau over de fantasie van kinderen die zichzelf moeten redden in een wereld die te hard voor hen is.

MARVEL’S THE DEFENDERS (vanaf vrijdag 18/8 in Netflix)

Weinig dingen waar 2017 minder nood aan heeft dan aan nog meer superhelden. In de bioscoopzalen bombardeert Gal Gadot, de amazone in kassahit Wonder Woman, je plat. Je maakt er ook kennis met de nieuwe Spider-Man Tom Holland, al de derde incarnatie van Spinnenmans sinds Tobey Maguire in 2002 het spandexpakje aantrok. Op het kleine scherm flitsen The Flash en Supergirl voorbij. En dankzij de samenwerking met Marvel heeft ook Netflix vier paradepaardjes op stal: de blinde burgerwacht Daredevil (Charlie Cox), de grofgebekte privédetective Jessica Jones (Krysten Ritter), de ijzersterke Luke Cage (Mike Colter) en de steenrijke martialartskoning Iron Fist (Finn Jones).

In afwachting van nieuwe soloseizoenen bundelen die vier nu de krachten als The Defenders. Doet dat een belletje rinkelen? Logisch. Enkele jaren geleden veranderde Marvel het gezicht van franchisefilms met The Avengers, zes Marvelhelden in een soort teambuildingevent. Sindsdien probeert iedereen die succesformule na te bootsen.

Een superserie over superhelden kon dus niet uitblijven. Net dat maakt van The Defenders zo’n interessant experiment. Kun je het bioscoopconcept van The Avengers vertalen naar een tv-serie? Ja. Beter nog: je kunt zelfs verder gaan. In een nichetelevisiereeks kom je nu eenmaal met veel meer weg dan in een blockbuster op het witte doek. The Defenders zijn complexer, meer egocentrischer en tegendraadser dan het gemiddelde filmsterrenteam. Hun krachten zijn geen gimmicks die in trailers gepompt moeten worden, hun pakjes geen Halloweenkostuums in spe, de logo’s geen brooddozenmateriaal. Dit zijn meer mensen dan helden: voortdurend zijn ze bezig met hun eigen problemen of zorgen.

Begrijpelijk dus dat het in Marvel’s The Defenders een tijdje duurt voor hun wegen elkaar kruisen. De serie pikt in op de laatste aflevering van het eerste seizoen van Iron Fist. De man met de bijzondere knuisten is verwikkeld in een intens gevecht in een Cambodjaans riool. Hij is op zoek naar de mysterieuze Hand. ‘De oorlog speelt zich niet hier af, ‘ zegt een stervende informant, ‘je moet in New York zijn’. Dat brengt ons naar Hell’s Kitchen, waar Jessica Jones uit een bar geschopt wordt terwijl Luke Cage op hetzelfde moment, met de hulp van een vriend van Daredevil, de gevangenis verlaat.

Intussen duikt een nieuwe vijand op, en die lijkt verdacht veel op Sigourney Weaver (Alien). New York dreigt van de kaart geveegd te worden. De verhaallijnen smelten samen. De neuzen komen in dezelfde richting te staan. En uiteindelijk blijken The Defenders een schitterende match.