Van Cargo tot Spartacus: dit is er deze week op uw tv

Volg de gids en u weet weer wat te kijken van zaterdag 12 tot vrijdag 18 mei 2018.

YOUTH (vrijdag 18/5, 23.30, NPO 3)

Zelfs Michael Caine en Harvey Keitel hebben niet de eeuwige jeugd, maar ze blijven er, desgevallend vanuit de hoek van het zwembad, toch graag naar gapen.

Twee zeventigers genieten van een vakantie in een Zwitsers kuuroord. Mick Boyle (Keitel) is een filmregisseur die over zijn hoogtepunt heen is, maar vastbesloten is nog een film te maken, zijn ’testament’ waarvan hij met een groep schrijvers het scenario uitwerkt. Fred Ballinger (Caine) is een componist die Stravinsky nog gekend heeft. In het kuuroord wordt hij benaderd door een gezant van de Britse queen, die hem een adellijke titel aanbiedt en verzoekt om zijn bekendste compositie nog eens uit te voeren. Hij wimpelt het verzoek af, omdat hij zogezegd niet meer geïnteresseerd is in optreden.

Tussen de mijmeringen over oude liefdes en de jammerklachten over prostaatproblemen maakt u ook kennis met de bonte badgasten van het kuuroord, zoals een naakte Miss Universe en een zwaarlijvige Maradona – nee, niet de echte – met een tatoeage van Marx op de rug. En daartussen zitten er nog vreemdere taferelen, van een ondergelopen San Marco-plein in Venetië, van een leviterende monnik, van Fred die een orkest van koeienbellen dirigeert, van Mick die in een visioen al zijn voormalige leading lady’s op een bergtop ziet.

Dat laatste is niet zo vreemd als u weet dat Youth (2015) een film van Paolo Sorrentino is, de Italiaanse regisseur die een Oscar won met La grande bellezza en recenter The Young Pope maakte, een HBO-serie waarin een kangoeroe in de tuinen van het Vaticaan rondhost. Net als in die werken jongleert hij met zijn camera, in casu zowel langs Alpenweiden als jonge lichamen. Net als in La grande bellezza en The Young Pope zit er aardig wat melancholie in Youth, in casu met twee karakterkoppen die niet meer weten hoe het is om jong te zijn, maar er de blik niet van kunnen afwenden. U kijkt toch mee?

3DOC – THAT SUGAR FILM (Donderdag 17/5, 21.35, NPO 3)

In That Sugar Film houdt de Australische acteur/regisseur Damon Gameau zestig dagen lang een suikerdieet vol. Het witte goedje, betoogt deze licht propagandistische suikervariant op Super Size Me, is alomtegenwoordig, ook in zogenaamd gezonde voeding. En het is zodanig verslavend dat een diabetesepidemie dreigt – in 2030 zal een tiende van de Belgen met de ziekte kampen. U ziet hoe Gameau aankomt, leverproblemen krijgt en met moeite afkickt van zijn sugar rushes. Hij spreekt ook met een jurist die beweert dat elke dosis fructose giftig zou zijn, een vertegenwoordiger van een groep aan suiker verslaafde Aboriginals en een wetenschapper die op de loonlijst van Coca-Cola staat. Gaat wel vlot naar binnen: Stephen Fry die de verschillen tussen suikers op vers zet en Hugh Jackman die geschiedenisles geeft in musichallstijl.

AMBULANCE (Donderdag 17/5, 23.55, NPO 2)

De vierde ‘Grote Mars van de Terugkeer’ zorgt vandaag voor spanning in de Gazastrook, maar was dat ooit anders? Zo reageerde het Israëlische leger in de zomer van 2014 op de moord op drie Israëlische tieners met Operation Protective Edge, een militaire operatie waarbij aan Palestijnse zijde in 51 dagen meer dan 2100 doden vielen. In Ambulance rijdt de 24-jarige filmmaker Mohamed Jabaly mee met een ziekenwagen. Hij volgt een team paramedici die aan het front levens proberen te redden. De politiek gaat Jabaly uit de weg. Hij registreert enkel de chaos, de ontreddering en de verschrikkelijke gevolgen van het geweld. Toch is er een persoonlijke insteek: Jabaly praat ook over zijn eigen angstgevoelens. Een rauw en verbluffend stukje reportagejournalistiek.

SUNNYSIDE (zondag 13/5, 22.05, Canvas)

Net als Youth (zie vrijdag) is deze licht meanderende documentaire van de Belg Frederik Carbon een film over creativiteit, dromen, streven naar perfectie en de vergankelijkheid van het leven. Carbon volgt in Sunnyside twee anticonformisten die in de heuvels van California in harmonie naast elkaar wonen: de 90-jarige geluidskunstenaar Henry ‘Sandy’ Jacobs en de 84-jarige Daniel Liebermann, een architect die nog voor Frank Lloyd Wright heeft gewerkt. Sunnyside oogt soms wat chaotisch, maar dat maakt deze mijmering over de zoektocht naar je eigen utopia net zo charmant.

CARGO (vanaf vrijdag 18/5, Netflix)

Nee, het gelijknamige Belgische vissersdrama van Gilles Coulier veroverde (nog) geen plekje op Netflix. Deze Cargo is een zombiefilm van het Australische regisseursduo Yolanda Ramke en Ben Howling. U fronst? Nergens voor nodig, want Netflix belooft weg te blijven van de zombieclichés en kon Martin Freeman (The Office, Sherlock, Fargo) strikken voor de hoofdrol in deze eerste Australische Netflix Original. In een postapocalyptisch down under heeft Andy (Freeman) zijn vrouw verloren aan een mysterieus virus dat haar in een zombie had veranderd. Wanneer Andy zelf raakt geïnfecteerd, heeft hij nog 48 uur om zijn piepjonge dochter in veiligheid te brengen voor hij zelf tot een mensetende ondode transformeert. Hij wil immers niet dat zijn dochter zijn eerste borrelhapje wordt.

SPARTACUS (zaterdag 12/5, 20.40, CAZ)

Kirk Douglas (intussen 101 jaar jong!) heeft zijn status van schermlegende vooral te danken aan dit sandalenepos over de slavenopstand in het oude Rome. Douglas, die de film produceerde, brak namelijk de blacklist-ban door met de van communistische sympathieën verdachte scenarist Dalton Trumbo samen te werken. In Spartacus speelt hij ook de titelrol, de koene vrijheidsstrijder met de ontblote torso. De vertolkingen van de sterrencast (met een memorabele Peter Ustinov als slavenhandelaar Lentulus Batiatus), de soms geestige decadentie (de homo-erotische badscène met Laurence Olivier en Tony Curtis), de veelgeprezen muziek van Alex North en de met een Oscar gelauwerde fotografie van Russell Metty: deze blockbuster met veel zin voor grandeur geldt nog steeds als maatstaf voor historische spektakelfilms, ook al was regisseur Stanley Kubrick er niet echt trots op.

VOLLE ZALEN: ARJAN EDERVEEN (woensdag 16/5, 20.45, NPO 2)

Arjan Ederveen is de man die in de jaren negentig een transraciale boer speelde in de mockumentaryreeks 30 minuten. Gehuld in kralen en een lendendoek vol hooi, met uitgerokken oorlellen en gewapend met een primitieve speer liet hij op zijn erf in Groningen de Afrikaan in zich los. Reeds in de jaren tachtig had Ederveen, samen met Tosca Niterink, taboes doorbroken met het controversiële kinderprogramma Theo en Thea en de satirische reeks Kreatief met kurk. In Borreltijd, een persiflage op talkshows als Koffietijd, wakkerde zijn alter ego Peter de alcoholverslaving van zijn cohost aan. Peter hield ook van ‘provinciale’ kruiden en het woord ‘puik’. Hij frequenteerde ‘naaktrecreatiedomeinen’ en zat met zijn ‘korfbalvrienden in een doucheclubje’. In de portretreeks Volle zalen waarschuwt Ederveen dat hij momenteel, op zijn 61e, zijn tweede puberteit beleeft. Dat belooft.

THE MAGICIANS (Seizoen 3 vanaf zondag 13/5 op Play More)

De magische vondsten uit The Magicians, een boek van Lev Grossman, zijn verre van uitgeput. Terwijl wordt gewerkt aan het vierde seizoen van de fantasyserie, toont Telenet het derde. Na de finale van seizoen twee proberen Quentin Coldwater (Jason Ralph) en een aantal andere studenten van de Brakebills University for Magical Pedagogy de magie te herstellen. Zonder toverkunsten klinkt dat eenvoudiger dan het is. Als vanouds schotelen scenaristen Sera Gamble en John McNamara u weer een flinke portie Harry Potter meets The Chronicles of Narnia voor.

MIDNIGHT SUN (vrijdag 18/5, 23.00, Canvas)

Liefhebbers van Scandinavische misdaadseries met een razend spannende plot, schokkende scènes en smetteloze vertolkingen zijn bijMidnight Sun– van de producenten vanThe Bridge– aan het juiste adres. De serie speelt zich af in het dunbevolkte Lapland, in een mijnstadje waar het nooit echt donker wordt. Wanneer de politie er de restanten aantreft van een Franse man die werd uiteengerukt door de wieken van een helikopter, voegt een Frans-Algerijnse agente zich bij het Zweedse onderzoeksteam. Samen stuiten ze op nog meer creatieve moorden en een complot dat in de traditionele, verdrukte Sami-gemeenschap blijkt te wortelen. Gruwel en natuurpracht gaan hand in hand in deze uitstekende krimi.

THE HANDMAID’S TALE (dinsdag 15/5, 22.55, Canvas)

Praised be!The Handmaid’s Tale is eindelijk te zien op het open net. Vijf weetjes over de buitengewoon straffe dystopische serie.

#BlackWivesMatter

In de gelijknamige roman van de Canadese Margaret Atwood kwamen geen kleurlingen voor. Die werden door Gilead, het ultramisogyne regime dat de plak zwaait in de VS en vrouwen reduceert tot fokvee, gelabeld als ‘kinderen van Ham’ – een verwijzing naar de vervloekte zoon van Noach – en werden onder dwang naar het Midwesten verkast, waar hun een sinister lot wachtte. Na een stevige discussie met Atwood besloten de producers van de serie daarvan af te wijken. Volgens hen zou het moeilijker zijn om de afwezigheid van zwarten te verantwoorden in een serie dan in een boek. En zo komt het dat Moira (Samira Wiley), de beste vriendin van Offred (Elisabeth Moss), een zwarte vrouw is.

Zandkastelen

Reed Morano, de vrouw die de eerste drie afleveringen regisseerde en zo vrijwel eigenhandig de blauwdruk leverde van de veelgeprezen, filmische look van de reeks, regisseerde eerder al de videoclip bij Sandcastles van Beyoncé.

Women’s march

De angstaanjagende derde aflevering, waarin een vrouwenprotest ontaardt in geweld, werd gefilmd voordat Donald Trump verkozen werd als president, en dus ook lang voordat vrouwen in rode gewaden en met witte kappen écht de straat op trokken om te protesteren tegen Trump en zijn beleid.

Nolite te bastardes carborundorum, bitches

De lijfspreuk van Offred. Vrij vertaald: ‘Laat de klootzakken je niet kleinkrijgen.’ Een fopzin, natuurlijk, die slechts een paar echte woordjes Latijn bevat en populair was toen Margaret Atwood Latijn studeerde. Echt of niet, toch lieten enkele fans van het boek de zin op hun lichaam tatoeëren. Dat vond zelfs Atwood een beetje raar.

Serie vs. film: 1-0

The Handmaid’s Tale werd in 1990 al eens verfilmd, met Volker Schlöndorff in het regisseurszitje. Dat liep niet van een leien dakje. Meerdere actrices, onder wie een zwangere Sigourney Weaver, haakten af. Uiteindelijk nam Natasha Richardson de hoofdrol voor haar rekening. Schlöndorff gooide echter alle emotionele nuance overboord, en opteerde voor een erotisch melodrama, compleet met opzichtige symboliek en het soort synthsoundtrack dat je eerder in een eighties-horrorfilm zou verwachten. Dan komt de boodschap over de ontpersoonlijking van vrouwen wel heel fout over. De film werd een commerciële flop, en ook de recensenten lustten hem niet. ‘Ongeveer zo erotisch als een onderzoek bij de gynaecoloog’, aldus een recensent van Rolling Stone.