Van Belpop tot X-Men: dit is er deze week op uw tv

© .

Volg de gids en u weet weer wat te kijken van zaterdag 28 april tot vrijdag 4 mei 2018.

SIREN (nu op Play More)

Wie zeemeermin zegt, denkt spontaan aan Daryl Hannah inSplashof Ariel inDe kleine zeemeermin: sprookjesachtige wezens die geen vlieg kwaad doen. Ryn, de zeemeermin die in de fantasyreeksSiren aan land gaat in het Canadese kuststadje Bristol Cove, is van een heel andere orde.

Ryn eet makreelhaaien als ontbijt en menselijke hufters die haar willen bepotelen kiepert ze zonder verpinken door een autoruit.

Opmerkelijk: Ryn wordt vertolkt door de Vlaamse Eline Powell (28). Haar intrigerende, ietwat buitenaardse verschijning leent zich perfect voor de rol. U mag haar overigens ook met Eline Pauwels aanspreken. ‘Ik ben geboren in Leuven, ook al staat op Wikipedia te lezen dat Londen mijn geboorteplaats is’, zegt ze. ‘Ik woon al tien jaar in Londen. Toen ik daar afstudeerde aan de theaterschool, heb ik gewoon een Britse agent gekozen. Het was geen bewuste keuze, België niet en Engeland wel. Ik dacht: ik ben hier, dus ik ga hier, in dit wereldje, verder.’

Van Belpop tot X-Men: dit is er deze week op uw tv
© .

Na enkele bijrollen, waaronder die van een meisje dat Sansa Stark imiteerde in het zesde seizoen van Game of Thrones, speel je nu de hoofdrol in een Amerikaanse serie. Blij mee?

Eline Powell: Een meisjesdroom gaat in vervulling. Een zeemeermin spelen was een kans om mijn verbeelding de vrije loop te laten, om expressief te zijn. Vooral omdat Ryn in het begin geen notie van taal heeft. Om me op de rol voor te bereiden heb ik veel dieren bestudeerd, roofdieren vooral. En ik heb vaak voor de spiegel naar Björk staan luisteren. Op haar debuut staan een paar nummers die mij inspireren om een ander wezen te spelen.

Hoe vaak heb je naar Blue Planet gekeken?

Powell: Wel twintig miljoen keer! David Attenborough is mijn innerlijke stem geworden, door hem kan ik me beter in Ryns wereld verplaatsen. In de zee staan zeemeerminnen boven aan de voedselketen, maar aan land heeft ze een nieuw lichaam en moet ze alles nog ontdekken. Sorry, dat klinkt zo nerdy.

Je vader, Rudi Pauwels, is een biotechondernemer en de oprichter van het beursgenoteerde Biocartis. Dat moet wel voor nerdy conversaties aan de familietafel zorgen.

Powell: Absoluut! Mijn moeder is apotheker, en tijdens de voorbereiding op Sirenhielden we elke zondagochtend een groepchatsessie met het gezin. ‘Heb je dat boek gelezen?’ ‘Ik heb een artikel gevonden over hoe walvissen communiceren.’ ‘Ze hebben nog niet zo lang geleden de homo floresiensis ontdekt, dus wie weet vinden ze ooit een zeemeermin.’ (lacht) Opnieuw, nerdy, maar het was leuk om samen te fantaseren.

Tot slot: vielen die onderwaterscènes een beetje mee?

Powell: Het mochten er zelfs meer geweest zijn. Hoewel. Voor de opnames van de pilootaflevering moesten we ’s nachts de koude zee in, aan een pier waar reusachtige zeezwammen groeien. Nu ik erover nadenk: ik heb daar toch ráre dingen gevoeld.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


THE RAIN (vrijdag 4/5, Netflix)

Uit het vorige week verschenen rapport State of Global Air blijkt dat wereldwijd zeven miljard mensen schadelijke lucht inademen. Dat is meer dan 95 procent van de wereldbevolking. Maak die lucht nog net iets schadelijker en je zit verdomd dicht bij de premisse van The Rain, de allereerste Netflix Original van Deense makelij. Zes jaar nadat een door de regen verspreid virus zowat al het menselijke leven van de aardbol heeft gewassen, verlaten een jongen en zijn zus hun bunker, op zoek naar andere overlevenden. Je kop boven water houden in een postapocalyptische wereld: het is niet nieuw, maar de razend spannende eerste aflevering van The Rain, die zich bijna volledig in voornoemde bunker afspeelt, zorgt alvast voor meer kicks en paranoia dan een hinkelspel in een mijnenveld. Dat komt natuurlijk doordat de serie door Scandinaviërs gemaakt is. Probeer die maar eens bang te maken.


BANCROFT (zaterdag 28/4, 20.40, Canvas)

Rechercheur Elizabeth Bancroft (een ijskoude Sarah Parish) heeft het allemaal voor elkaar: ze is goed in haar werk, wordt gerespecteerd door haar collega’s en een promotie lijkt dichtbij. Ze probeert een drugsbende op te rollen, maar wordt afgeleid door de rookie-inspecteur Katherine Stevens (Faye Marsay), die een cold case probeert te heropenen. In 1990 werd ene Laura Fraser met achttien messteken vermoord tijdens een overval bij haar thuis. Het ziet ernaar uit dat Bancroft daar iets mee te maken had, maar dat koste wat het kost geheim probeert te houden. Een serie over een detective met flink wat lijken in de kast? Bijster origineel is het niet, maar Bancroft houdt je wel tot de finale op het puntje van je stoel, met dank aan de prima vertolkingen van leading lady’s Parish (Broadchurch) en Marsay (Game of Thrones). Ideaal kijkvoer voor fans van Silent Witness en Line of Duty.


THE LAND OF THE ENLIGHTENED (zondag 29/4, 22.05, Canvas)

The Land of the Enlightened
The Land of the Enlightened© Pieter-Jan De Pue

Kopzorgen. Dat hielden producent Bart Van Langendonck en de financiers aanvankelijk over aan de roekeloosheid van Pieter-Jan De Pue. Voor zijn filmdebuut bleef de Gentse regisseur immers naar het turbulente Afghanistan terugkeren, waar hij meermaals zijn leven op het spel zette. Het loonde, want De Pue kwam terug met een opmerkelijke docufictie over een groep vroegrijpe Afghaanse tieners die de oorlog proberen te overleven door allerlei hachelijke klusjes op te knappen en zich als krijgsheren te gedragen. Of De Pue nu embedded is bij Amerikaanse soldaten of de tieners mee te paard volgt over een kale, majestueuze bergrug: de beelden die hij zelf met zijn 16mm-camera schoot zijn onwaarschijnlijk mooi. Een energiek debuut van een beeldenpoëet met een wakkere geest.


BELPOP (maandag 30/4, 21.15, Canvas)

Alleen maar headliners in de achtste editie van Belpop. De docureeks zoomt dit jaar onder meer in op Arsenal. Het Antwerpse duo verkocht in 2015 ter gelegenheid van zijn vijftiende verjaardag de AB zes keer uit. Zopas vonden John Roan en Hendrik Willemyns zichzelf opnieuw uit in Nigeria. In de periode daartussen wilden ze nog de stekker uit de band trekken, iets wat ze, al dan niet onder invloed, al twee keer eerder overwogen hadden. Na hun recentste bijna-breuk opende Roan een surfshop en staarde Willemyns in een gehuurde kantoorruimte voor zich uit. Belpop kijkt ook terug op het leven van wijlen Gorki-frontman Luc De Vos, die naast evergreens ook romans en columns schreef. Eveneens op de affiche: Triggerfinger, dat dit jaar twintig kaarsjes mag uitblazen, en ’t Hof Van Commerce, dat ook al twee decennia meegaat. Daarnaast: een tweeluik over de opkomst en neergang van de Belgische punk in de jaren tachtig. Oh la la la. C’est magnifique.


GOING CLEAR: SCIENTOLOGY & THE PRISON OF BELIEF (woensdag 2/5, 22.55, NPO2)

Going Clear: Scientology & the Prison of Belief
Going Clear: Scientology & the Prison of Belief

Is dit echt? Die vraag flitst voortdurend door je hoofd tijdens deze onthullende HBO-docu over Scientology. Oscarwinnaar Alex Gibney haalde acht voormalige leden van de ‘religieuze beweging’ voor de camera, onder wie regisseur Paul Haggis (Crash) en enkele hooggeplaatsten uit het organigram van de sekte. Zij klappen uit de biecht over intimidatie en zelfs martelpraktijken binnen het genootschap. HBO hield voor de uitzending een leger van 160 advocaten klaar. Uiteraard ging Scientology zwaar in de tegenaanval, onder meer door een advertentie in The New York Times te publiceren die zich tegen de docu kantte. Dat belette niet dat deze ontluisterende casestudy, gebaseerd op het boek van Pulitzer-winnaar Lawrence Wright, in 2015 drie Emmy’s won, waaronder die voor beste documentaire. Hollywoodacteurs Tom Cruise en John Travolta, de twee belangrijkste uithangborden van Scientology, weigerden vanzelfsprekend elke medewerking.


X-MEN: APOCALYPSE (vrijdag 4/5, 20.35, Q2)

Het ziet er niet goed uit voor Bryan Singer. Eind vorig jaar werd hij ontslagen als regisseur van de Freddie Mercury-biopic Bohemian Rhapsody, drie dagen later werd hij aangeklaagd voor de verkrachting van een puber. Singers voorlopig laatste bioscoopfilm is dit derde deel van het wordingsverhaal van de X-Men, het vervolg op First Class en Days of Future Past. Dit keer binden de mutanten, onder wie Charles Xavier (James McAvoy), Mystique (Jennifer Lawrence) en Magneto (Michael Fassbender), samen de strijd aan met En Sabah Nur (Oscar Isaac), een Egyptische oermutant die bruusk uit zijn uit de hand gelopen dutje wordt gerukt en de wereld wil vernietigen. Voor uitgewerkte personages is ook in dit superheldenspektakel geen plaats, voor sensationele vechtscènes en digitale effecten des te meer.


DER STAAT GEGEN FRITZ BAUER (vrijdag 4/5, 00.05, NPO2)

Der Staat gegen Fritz Bauer
Der Staat gegen Fritz Bauer

Fritz Bauer was de eerste Duitse nazi-jager. Eind jaren vijftig bewoog de procureur-generaal uit Frankfurt hemel en aarde om Hitlers handlangers voor het gerecht te brengen. Dat Bauer jood én homoseksueel was, maakte hem niet populairder bij de Duitse overheid, waar gewezen nazi’s nog altijd sleutelfuncties bekleedden. Hij riskeerde zelfs een aanklacht wegens landverraad omdat hij informatie had doorgespeeld aan de Israëlische inlichtingendienst Mossad over de in Argentinië ondergedoken Adolf Eichmann, de architect van de Holocaust. Om die kwestie draait dit wat conventionele maar boeiende docudrama. Burghart Klaußner vertolkt de compromisloze Bauer – een kolos van een vent met een groot gevoel voor sarcasme – met veel présence.


END GAME (vrijdag 4/5, Netflix)

Komt een vrouw bij de dokter. Het vervolg van haar relaas is jammer genoeg verre van een grap. ‘Het enge aan de dood is het onbekende, ‘ zegt ze tegen haar arts, ‘en het feit dat je er weinig controle over hebt.’ Net als vele andere getuigen in de documentaire End Game is de vrouw ongeneeslijk ziek. De bekroonde filmmakers Rob Epstein en Jeffrey Friedman, bekend van de baanbrekende docu The Celluloid Closet (1995), bezochten twee grote zorgcentra in San Francisco waar men mensen voorbereidt op de dood. Ze willen het horrorbeeld dat terminale ziektes met zich meebrengen veranderen door te focussen op wat wel nog positief is. ‘Als we de situatie niet kunnen wijzigen, kunnen we hen er misschien aan doen wennen?’ zegt een zorgverlener. Een handleiding voor gracieus sterven.


MOUNTAIN (zaterdag 28/4, 23.10, Canvas)

Ook in Israël wordt luidop nagedacht over de rol van vrouwen in de maatschappij en in de film. Een van de stemmen die zich in dat debat mengt, is die van Yaelle Kayam, coming lady van de Israëlische cinema. Al in haar debuutfilm viel ze de mannelijke hegemonie aan, zoals blijkt uit Mountain, een fabel over een ultraorthodoxe joodse vrouw die zowel letterlijk als figuurlijk in het land van de doden vertoeft.

Shani Klein op zoek naar een nieuw leven tussen de doden.
Shani Klein op zoek naar een nieuw leven tussen de doden.

De centrale locatie van dit drama is de monumentale joodse begraafplaats op de Olijfberg, pal tegenover de Oude Stad in Jeruzalem. De site, waar meer dan 150.000 witte graven staan, is de oudste en grootste joodse begraafplaats ter wereld. Vele joden geloven dat als de Messias komt, de doden er zullen opstaan en naar de nabijgelegen Heilige Tempelberg zullen wandelen.

In een bescheiden huisje naast die uitgestrekte rustplaats wonen Tzvia (Shani Klein) en Reuven (Avshalom Pollak), een jong koppel met vier kinderen. Omdat Tzvia haar moederrol heel ernstig neemt en haar devote man vanwege zijn job als jesjivadocent vaak pas na het avondeten thuiskomt en dan niet echt meer naar haar verlangt, voelt ze zich eenzaam en verwaarloosd.

Ze zoekt dan maar stiekem troost aan het graf van de dichteres Zelda. Ze leest er voor uit haar werk, rookt rustig een sigaretje of maakt aarzelend een babbeltje met Ahmed (Haitham Omari), een Palestijnse grafdelver. Omdat ze er zo vaak rondzwerft, merkt ze al snel dat de plek een pleisterplaats is voor pooiers, prostituees en drugsdealers. Eerst is ze geschokt door wat ze ziet, maar zoetjesaan raakt de vrome Tzvia gefascineerd door deze onbekende wereld, waarin zoveel meer gebeurt dan in haar eigen leven.

Mountain, vorig jaar goed voor de Canvas Award voor beste film en de Prijs van de Jongerenjury op het MOOOV Filmfestival, is een sober maar opmerkelijk vrouwenportret. Wat begint als een kroniek over het routineuze leven van een moeder die gevangen zit in een liefdeloos huwelijk, zwelt gestaag aan tot een felle kritiek op de rigide dogma’s en het patriarchaat van het religieuze fundamentalisme en de emotionele woestenij die tijdens een leven in isolement ontstaat. Regisseuse/scenariste Kayam, een fan van het werk van Chantal Akerman, houdt het mysterieus en lichtjes abstract, waardoor het mooi vertolkte en altijd ingetogen Mountain ook ruimte voor reflectie biedt.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content