Het langspeelfilmdebuut van de Roemeens-Belgische cineaste Teodora Mihai, over een tiener die zich ontfermt over haar broers en zussen, toont de fragiliteit van het evenwicht in het gezin, ondanks de verbeeldingskracht en vindingrijkheid waarmee de kinderen de realiteit te lijf gaan.
De Home Alone-generatie: zo is men de duizenden Roemeense kinderen gaan noemen die alleen, of onder toezicht van buren of grootouders, achterblijven omdat hun ouders in het rijke West-Europa gaan werken. Ook de kinderen Halmac zitten in die situatie. Hun alleenstaande moeder is voor enkele maanden naar Turijn, en de puberende Georgiana, die in de loop van de film 15 wordt, moet het huishouden bestieren.
De debuterende Belgisch-Roemeense Teodora Ana Mihai (34) heeft als kind in Boekarest nog het Ceausescu-regime meegemaakt. Gedurende iets meer dan een jaar werd ze bij familie ondergebracht omdat haar ouders het land ontvlucht waren en politiek asiel in België hadden aangevraagd. De impact van die ouderlijke afwezigheid zette haar ertoe aan deze meermaals bekroonde documentaire te maken.
Waiting for August speelt grotendeels in de besloten ruimte van een benepen appartement. Daar krijg je een indringend beeld van het dagelijkse leven van deze kinderen, van de winter tot de zomer, die tussen het skypen en telefoneren door vooral moeten leren wat het betekent om te wachten – op mama en op de pakjes die ze hen stuurt. En de manier waarop Georgiana overeind blijft in die fragiele omgeving is ronduit bewonderenswaardig. (LJ)
