Iron Man, Captain America, Black Widow, de Hulk, Hawkeye en Thor in één blockbuster: Joss Whedon realiseerde met The Avengers de natte droom van heel wat comicfans (en die van Hollywood).
The Avengers bracht wereldwijd anderhalf miljard dollar op. Dat maakt hem toen de derde succesrijkste film aller tijden, na Avatar en Titanic.
De hel in dit superheldenallegaartje breekt los wanneer Thors megalomane adoptiebroer Loki (Tom Hiddleston) op aarde arriveert en de Tesseract steelt, een energiebron in de vorm van een kosmische kubus. Die openingsscène laat niet meteen veel goeds vermoeden. Echt gestroomlijnd is de mix van exposé en confrontaties niet. Je zou bijna heimwee krijgen naar de kleurrijke kitsch van de Batman-serie uit de jaren zestig, ondanks Scarlett Johansson als de roodharige superspionne Natasha Romanoff, alias Black Widow. Pas als S.H.I.E.L. D-opperhoofd Nick Fury (Samuel L. Jackson) zijn eliteteam samengesteld heeft en Tony Stark (Robert Downey, Jr.) weer in zijn metalen pak kruipt, komt de film op kruissnelheid. Aartsslechterik Loki – hij laat zelfs een groep Duitsers voor hem knielen – wil een wormgat creëren waardoor het buitenaardse ras van de Chitauri de aarde kan platwalsen.
Whedon plaatst zijn wrekers tegenover elkaar als waren zij The Dirty Dozen. ‘The Avengers horen niet samen’, zo zegt hij het zelf. ‘Het zijn stuk voor stuk einzelgängers. Maar hoe meer ze alleen zijn, hoe minder nuttig ze zijn.’ De regisseur laat hun ego’s voortdurend botsen, gooit er gevatte en geestige dialogen tegenaan, pimpt de actie geloofwaardig op en speelt handig een spel Captain America-verzamelkaarten als een plotpunt uit. Dat allemaal met het oog op een epische finale waarin de Hulk (Mark Ruffalo) voor destructieve fun zorgt en de cgi de spektakelwaarde de hoogte injaagt. (LJ)
