Tv-tip: Roy Orbison – ‘Mystery Girl: Unraveled’ @Canvas (22.20u)

Documentaire over het legendarische album Mystery Girl van Roy Orbison (1936-1988), naar aanleiding van de 25e verjaardag van de plaat.

Mystery Girl: Unraveled biedt een respectvolle, allerminst opgeklopte blik op de totstandkoming van Roy Orbisons onbedoelde afscheidsplaat. ‘Het oorspronkelijke idee komt van mijn moeder, die er al enkele jaren mee bezig was, tussen andere projecten door. Dus ben ik in de beeldarchieven gaan snuffelen, en dat gaf mij een heel goede basis om een documentaire op te bouwen, omdat er zoveel beeldmateriaal van achter de schermen voorhanden bleek. Ik wist bijvoorbeeld niet dat coproducer Mike Campbell in zijn garagestudio een statische camera had. Maar dat moest wel, aangezien de controlekamer zich in een logeerruimte in het huis zelf bevond. Ze konden elkaar dus niet rechtstreeks zien terwijl ze aan het opnemen waren. Maar dankzij die camerabeelden konden hij of Jeff Lynne bijvoorbeeld tegen mijn vader zeggen dat hij dichter bij de microfoon moest staan. Mystery Girl heeft op een heel ongedwongen manier zijn beslag gekregen. Je ziet dat er wordt gewerkt, maar geen spoor van stress. Iedereen kon met elkaar overweg, aan goeie ideeën was nooit gebrek, en met elke ingeving werd diplomatisch omgegaan. Het was de ultieme creatieve situatie.’

Met een verloop dat een voor een alle songs op Mystery Girl belicht – van het door Bono en The Edge van U2 geschreven She’s a Mystery to Me tot de met Jeff Lynne en Tom Petty gepende hits You Got It en California Blue – vallen er misschien weinig spectaculaire inzichten te rapen. Of het zou moeten zijn dat Orbison graag roze hemden droeg en rookte in de studio. Toch pelt de docu behoedzaam enkele laagjes van de Roy Orbison die iedereen denkt te kennen. ‘Hij was zo zeker van zichzelf dat je er bang van werd’, weet Bono bijvoorbeeld te vertellen. Een observatie die Alex Orbison onderschrijft. ‘Hij had een aura van onaantastbaarheid rond zich. Hij was verrast door het succes dat zijn comeback te beurt viel, maar hij bleef er ook bescheiden onder. Volgens mij wist hij heel goed hoe groot de dingen weer zouden worden, omdat hij in een hecht team zat dat ongelofelijk gesmeerd draaide. Er hing iets in de lucht. Niet alleen vanwege de muziek die hij maakte, maar ook door de manier waarop mijn moeder hem steunde als manager, hoe onze persagent en de internationale vestigingen van zijn nieuwe label Virgin achter hem stonden, van Parijs tot Londen en Los Angeles. Dat zijn omstandigheden waarvan je alleen maar kunt dromen. Wanneer ze zich dan voor je ogen ontvouwen, kun je alleen maar tevreden zijn.’

Kurt Blondeel