Tweede seizoen van de Zweedse scifireeks over ‘hublots’: robotten die worden ingezet als arbeider, huishoudhulp en voor andere jobs. En die zo stilaan onvervangbaar worden.
Toen de Zweedse regisseur en scenarist Lars Lundström aan Real Humans begon, dacht hij eerder aan een Zweedse variant op Desperate Housewives dan aan pakweg Battlestar Galactica of 2001: A Space Odyssey. Hij wilde een zo gewoon mogelijke reeks maken over zo menselijk mogelijke robots.
De acteurs die de robots – of ‘hubots’ – moesten spelen, kregen een waslijst aan regels mee over hoe ze op natuurlijke wijze kunstmatig konden zijn. Ze mochten niet met de ogen knipperen, ze mochten niet aan hun achterwerk, achter hun oren of in hun haren krabben, ze hoorden overal en altijd rechtop te lopen. Eigenlijk moesten ze zeer goed slecht en houterig acteren.
Het eerste seizoen van Real Humans zoomde vooral in op het verschil tussen mens en hubot en liet tussen de verschillende plotlijnen door licht filosofisch gekruide ballonnetjes op. Kun je verliefd worden op een machine? En wie is er het menselijkste van de twee, de robot met een vrije wil of de mens?
Het tweede seizoen is op alle vlakken donkerder en dreigender. Door een virus dat aan hun bedrading knaagt, worden robots minstens zo onvoorspelbaar als mensen. De vraag is niet alleen of de mensenrechtengroep Real Humans erin zal slagen alle hubots weer in de doos te stoppen, maar ook wat de vrije hubots met de mens en met zichzelf van plan zijn. Hoe verdraagzaam willen beide groepen voor elkaar zijn? Zetten ze in op de verschillen of op de gelijkenissen?
Voor Lundströn is Real Humans altijd een reeks geweest over hete hangijzers, achter een masker van fantasy. Het is blijkbaar makkelijker om over racisme en uitsluiting te praten als het over robots gaat. Real Humans is dan ook echter dan het lijkt.
